Dames en heren, graag wil ik aan u voorstellen: Jaike.

Recent las ik de blogs van Jaike.

Die raakten me. De rust die er van uit gaat, ondanks alles. Met de nadruk op: blijven genieten van het leven.

Wow.

Voor we verder gaan: misschien éérst even een klein verzoekje, vriendelijk maar met enige aandrang: bezoeken jullie zélf ook even de blog van Jaike?

De meest recente blogpost is deze:

https://myrealitydreamworld.wordpress.com/2016/08/06/ontspannen-en-relaxed/

Jaike is 35 jaar, en werkt als verpleegkundige in een Amsterdams ziekenhuis. zij gaat graag uit met vrienden, en bezoekt graag concerten.

Jaike heeft haar Droomman gevonden.

Oh. Jaike houdt zielsveel van sporten en van hardlopen!

Ziekte. In 2013 sloeg kanker toe. Na eerst schoon te zijn verklaard, volgde na een lang traject, de diagnose dat genezing niet meer mogelijk is. In Jaike’s blog wordt het zo verwoord:

“Het voelt wel gek dat ik mij zo rustig en relaxed voel. Dat het feit dat genezing er niet meer inzit, mij zo rustig maakt, vind ik bijzonder. Maar het voelt goed zo. Het feit ligt er. En daarin mag ik mijn weg gaan vinden. Samen met mijn dierbaren. Ik blijf er van overtuigd dat ik die weg zelf moet vinden. Dat een ander dat niet voor mij kan doen. Het voelt bijzonder dat ik het zo makkelijk los kan laten”

En de toekomst?

“Hoelang ik heb, is niet te zeggen. Het kan 30 jaar zijn, of 5. Niemand kan hier in een uitspraak doen. Artsen kunnen niks zeggen over de prognose. Daarom wil ik dat deel graag loslaten. Het is wat het is. Niet meer, niet minder.”

We vragen aan Jaike om ons méér te vertellen, over haar verhaal. “Er bestaat maar één reis. Ga bij jezelf naar binnen“, schreef Rainer Maria Rilke, lang geleden.

Here we go.

1. Wie is Jaike ?

“Als kind was ik een sportief meisje. Ik deed aan turnen en handballen. Uit sporten haalde ik veel voldoening. Ik kom uit een klein dorp, daardoor fietste ik als tiener ook heel veel, wel 30 kilometer van huis naar school, en andersom. Ik vond dat héérlijk.

Als puber was ik niet heel erg bezig met gezonde voeding en beweging. Ik leefde vooral mijn leventje.

In het jaar 2000 besloot ik de verpleegkunde opleiding te gaan doen, en ik ging aan het werk in een Amsterdams ziekenhuis.  Toen deed het ongezonde leven zijn intrede. Ik stopte met handballen en turnen, omdat het niet te combineren was met de weekenden, avonden en nachten werken.  Maaltijden werden ongezonder: vaker uit pakjes koken, zouter, dat sloop er steeds meer in.”

2. Wat betekende hardlopen vroeger voor jou ?

“In 2013 werd het tijd om het roer om te gooien qua levensstijl. Ik wilde fitter, gezonder en dynamischer door het leven. Ik had daarbij een schop onder mijn kont nodig. Ik had nood aan sportadvies en aan voedingsadvies. In het dorp waar ik woon was er sinds kort een Personal Trainer gestart, die heb ik benaderd. Na een mooi intakegesprek maakten we afspraken om te trainen. Toen heb ik een dagboek bijgehouden van wat ik daadwerkelijk at. Daardoor kregen we inzicht hoe we mijn voeding konden verbeteren, bv. in combinatie met nachten en avonden werken.

Daarnaast kreeg ik een erg goed hardloopschema.  Ik had nooit durven denken dat ik het hardlopen zo fijn zou vinden! Je kan altijd naar buiten.  Het gaf mij een extra boost. Daarnaast merkte ik aan mijzelf dat ik energieker werd, en dat gezonde voeding daar ook een grote rol in ging spelen.”

3. Wat betekende voor jou – initieel – de diagnose “kanker” ?

“In 2013 sloeg het noodlot toe, ik vond een bult in mijn rechterborst, en dit bleek een kwaadaardige tumor te zijn. Dus kwam ik plots in een behandelingstraject terecht van chemokuren, borstbesparende operaties, en uiteindelijk een amputatie van de rechter borst.

Tijdens alle behandelingen ben ik blijven sporten samen met mijn Personal Trainer. Balansoefeningen doen,  letten  op de juiste voeding. Ik bleef joggen, en naar buiten gaan. Zorgen dat er gedurende de behandelingen zo min mogelijk ingeleverd werd op de conditie en spiermassa. Omdat mijn bloedwaarden gedurende de chemokuren behoorlijk ontregeld waren, hebben we steeds goed gekeken welke voeding op dat moment mijn lichaam het beste ondersteunde. Mede daardoor was ik na de behandelingen veel sneller weer op de been.

Ons geluk was groot toen ik in mei 2014 schoon verklaard werd! Na alle behandelingen begon ik weer fanatiek te hardlopen. Volgens een vast schema, afgestemd op mijn situatie op dat moment. Ik genoot er van met volle teugen. Er werd een mooi opbouwschema gemaakt om 10 kilometer te gaan lopen. En dat ging soepel en voorspoedig. Daarnaast werkte ik weer fulltime. Ik zat heerlijk in mijn vel. Voelde mij steeds fitter na alle behandelingen. Daarom heb ik in augustus 2015 een borstreconstructie ondergaan. Dit wilde ik graag van lichaamseigen weefsel. Zodat er geen andere onnatuurlijke stoffen in mijn lichaam gezet zouden worden. Dat voelde voor mij niet goed. De reconstructie verliep zeer voorspoedig.Binnen enkele weken liep ik weer mijn rondjes hard, en bouwde ik spierkracht en balans op samen met mijn trainer.

Helaas, in november 2015 vond ik onder mijn rechter oksel opnieuw een bult. Binnen enkele dagen kregen we te horen dat de borstkanker terug was. Dat er mogelijkheden waren voor volledig herstel. Maar dat de situatie wel zorgelijk was.  Ik was voor het eerst écht aangeslagen. Ik heb voor het eerst sinds ik met de diagnose borstkanker te maken kreeg, niks anders kunnen doen dan voor mij uit staren. Er kwam niks uit mij. Geen gevoel, geen vechtlust, geen positiviteit, helemaal niks. Ik wilde en kon niet hardlopen. Ik kon gewoon niks. Compleet verloren heb ik 24 uur lang op de bank gezeten. Het kwam niet binnen, of juist wel. Het was er, maar ik kon er echt niks mee.”

4. Hoe ben je dat te boven gekomen ?

“Ik heb toen contact gezocht met iemand die veel bezig was met mindfulness. Dat heeft me geholpen om bepaalde gedachten los te laten. Meer in het nu te staan, en het accepteren zoals het is, zonder er een oordeel aan te geven. Dat heeft mij erg goed geholpen. Om beter in mijn eigen kracht te gaan staan.

Toen ben ik opnieuw in een behandelingstraject terecht gekomen. Wederom chemotherapie. Maar ook bestralingen.

En wij kregen opnieuw supergoed nieuws. Alle scans waren schoon. Na mijn laatste bestralingen 6 juni 2016 was ik weer schoon!  Tijd voor een feestje. Tijd om weer met de trainer aan de slag te gaan om aan de conditie te werken. En natuurlijk kon ik het niet laten om ook weer echt te gaan hardlopen. Het buiten zijn, de frisse lucht opsnuiven. Het maakt mij enorm gelukkig.”

5. Wat gebeurde er daarna ?

“Een paar weken geleden kreeg ik last van hoofdpijn. Die werd steeds erger. Artsen tastten in het duister omdat alle scans van mijn hoofd schoon waren. Eerst werd gedacht aan stress. Uiteindelijk werd de hoofdpijn ondraaglijk, en hebben ze een ruggenprik afgenomen. Uit die kweken bleek dat de kanker terug was. En wel in mijn hoofd.

En dat er geen kans is op genezing, is mij meteen vermeld. Op de een of andere manier gaf die diagnose mij wel rust. Het is wat het is, en daar ga ik mee dealen op het moment dat het zo is.

Ik heb heel veel hoofdpijn gehad, gelukkig hebben de artsen hele goede pijnmedicatie voor mij afgesproken. De bestralingen zijn nu achter de rug. En nu is het vooral herstellen. Er zitten door de bestralingen nog wat zwellingen in mijn hoofd. Maar de komende week zal dit zeker gaan verdwijnen. En dan gaan we het zien.”

6. Hoe kijk je naar de toekomst ? Ik heb zelden zoveel  positieve vibes in iemands werk en schrijven gezien. Zoals je het schreef: “Wij gaan onze slingers ophangen”. Wat zijn de slingers waar je aan denkt, de komende weken/maanden ?

“Het ophangen van de slingers is meer onze kijk op het leven.

Wij gaan genieten, van elkaar meer dan van geld. We gaan voor onze dromen. We stellen niet teveel uit.

Maar we blijven wel in het nu.

Ik ga straks gewoon weer aan het werk.

We gaan leven.

De prioriteit ligt op het maken van mooie herinneringen. En hopelijk komen er nog 30-40 jaar aan herinneringen bij !”

7. Je schreef dat je niet wil dat kanker centraal staat in je leven, maar toch ben je er elke dag mee bezig (behandeling, herstel, etc.) : hoe rijm je dat dan ?

“Ja, ik weet dat kanker een onderdeel is van mijn leven, nu. In hoeverre dat de boventoon zal gaan voeren weet ik niet. Stel dat ik de komende 5 à 6 jaar stabiel blijf. Dan wil ik die tijd zonder angst instaan. Op het moment dat er geen klachten zijn, is het goed. Op het moment dat de klachten komen, kijken we wel wat we kunnen. Eerder heeft geen zin, naar mijn gevoel.

Dus ja, kanker is een onderdeel van het leven, nu. Maar ook vaak niet. Ik denk dat daarin een balans gevonden moet worden. Op moment dat er klachten en behandelingen zullen zijn, zal de kanker meer de boventoon spelen. Maar juist de momenten dat het goed gaat, willen wij juist dat deel loslaten. Angst is er niet. Er is juist rust.”

8. En wat betekent hardlopen nu, voor jou ?

“Op dit moment mag ik helaas nog niet hardlopen, maar vanaf september ga ik dit zeker weer oppikken.

Ondertussen ga ik zwemmen, spierkracht opbouwen.

Wat de toekomst brengt weet niemand. Ik weet dat ik niet te genezen ben. Maar hoelang ik heb, weet niemand. Straks heb ik nog 30 jaar. Dan wil ik juist die jaren in een goede fitte gezondheid doorbrengen.

Ik weet dat het écht helpt om te blijven bewegen en mijzelf daarin uit te dagen. En ook qua voeding denk ik dat er veel winst te behalen valt. Wij eten puur, uit onze eigen tuin, of de groenten en fruit bij de boer. We letten op bepaalde eiwitten die nodig zijn om de spieren goed te onderhouden.

Ik weet zeker dat ik lekker blijf hardlopen. Het helpt mij, het geeft mij voldoening. Het is een onderdeel geworden van mijn leven.

Daarbij heb ik een rotsvast vertrouwen in mijn lichaam, dat die alles beter aankan op het moment dat je er goed voor zorgt. Dus blijf ik de drang hebben om sportief te blijven, en op voeding te letten. En ja, die sportbegeleiding zal ik de eerste maanden nodig hebben. Het is voor mij nu vooral zaak om op een verantwoorde manier mijn conditie weer op te bouwen.”

9. Je schrijft een érg mooie, en aangrijpende blog. Wat doet schrijven voor jou ?

“Schrijven is een uitlaatklep. Het helpt me om naar mijn leven te kijken, mijn gevoelens onder woorden te brengen. Bepaalde emoties toe te laten. En vooral positief naar het leven te kijken. Het sterkt me in mijn bestaan. De rust die mijn leven nu heeft, ondanks alles voelt het zo goed.”

10. Wat wil je de lezers van deze blog graag meegeven ?

“Vooral liefde en geluk. De enige die iets van het leven kan maken, ben jijzelf.  Jij hebt de kracht in handen om te doen wat goed voelt.  

Ik ben bewust bezig met gezonde voeding en bewegen. Juist doordat ziekte ook een rol speelt in mijn leven. En ik er persoonlijk alles aan wil doen om zo lang mogelijk fit te leven. Dat stukje zou ik graag mee willen geven aan anderen.

Ziek zijn is niet het einde van de wereld. Het geeft mij juist heel veel terug. Liefde, familie, kwaliteit, vriendschappen. Laat de pijn los, en geniet van het nu.“

===

Veel goede moed, Jaike … !

Je blog heeft me geraakt, het is zo sterk, hoe je omgaat met alles wat je op je pad ontmoet …  Zoals wij hier in schoon Vlaams zeggen: Chapeau !

Misschien eindigen we deze blog met Agatha Christie?

“Ik hou van het leven. Ik heb me af en toe ongeremd, hopeloos, intens ellendig gevoeld, kapot van verdriet; maar onder dat alles weet ik nog steeds vrij zeker dat alleen al het in leven zijn iets geweldigs is.”

Groeten,

Peter