Beste lezers,

Koekoek, hier ben ik weer.

Eigenlijk was deze blog gerobotiseerd, maar erg lang heeft het niet geduurd, met meneertje robot, mister 12RTZ34.

Hij moest z’n eerste blog nog schrijven, en de miserie begon al.

Volgende berichtje belandde in mijn digitale postbus:

“Beste Peter, koekoek, het is robot 12RTZ34 hier, aangezien uw blog gerobotiseerd werd, was ik hier alvast aan een 1ste tekstje begonnen. Zoals u weet kan ik dat sneller en goedkoper. Het probleem is wel dat ik geen inspiratie heb. Ik zou kunnen schrijven dat ik ben gaan lopen in het Park van Tervuren, en dat het hard regende, maar voorts weet ik niet direct weten wat ik daar nog aan kan toevoegen. Heb jij enkele suggesties voor mij? Met gerobotiseerde groeten, robot 12RTZ34”.

Waarop ik antwoordde:

“Neen, ik heb geen flauw idee. Bekijk het maar”.

OK, dat was misschien een beetje pinnig van mijnentwege, maar goed, ik heb ook m’n trots. Eerst mij op hoge poten komen vertellen dat m’n blog gerobotiseerd is, met onmiddellijke ingang, en dan komen vissen waar Abraham de mosterd vandaan haalt, ik dacht, dat zie je van hier.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken: enkele uren later, opnieuw een bericht van robot 12RTZ34:

“Beste Peter, het lukt me niet hoor. Hoe je over een looptraining 800 woorden kan schrijven, it beats me. Het is een beetje affrontelijk, maar toch, kan jij de fakkel terug overnemen? Met gerobotiseerde groeten, robot 12RTZ34″

Pfff. Wat een robot van lik-me-vestje.

Tot overmaat van ramp bleek ik ondertussen al meerdere berichtjes van enthousiaste lezers achter te staan.

Die had de robot nog niet beantwoord, de luiwammes.

Enfin, we halen er alvast een eerste berichtje bij:

“Beste Peter, koekoek, Eugene Flagey hier. Ik ben 72 jaar oud, ik ben woonachtig te Malèves-Sainte-Marie-Wastines, en ik wou u graag even verwittigen: met die robot, dat wordt niets, hoor. Dat zal je zien. Edoch, ik wou u ook graag laten weten hoezeer ik telkenmale geniet van uw schrijfsels. Dus wat mij betreft: keep up the good work, en zeg tegen die robot dat mama-robot visjes heeft gebakken. Wat me wél van het hart moet, waarom moet die blog van jou telkens over hardlopen gaan? Zelf ben ik een fervent voetballiefhebber. Ik ben een supporter van FC Malèves-Sainte-Marie-Wastines, maar eerlijk is eerlijk, dit jaar kwakkelen ze nogal. Voetbal, dus. Kan je daar eens iets over vertellen? Dat zullen de lezers zeker boeiend vinden. Met vriendelijke groeten, Eugene Flagey”

Pfff. Voetbal.

Hemeltjelief, wat valt daar over te vertellen. Wel, in wezen is het eigenlijk eenvoudig: je hebt een elftal dat goed speelt, of slecht, en je hebt een trainer die soms deugt, of soms ook niet deugt.

Logischerwijze zijn er vier mogelijkheden, Eugene, en nu moet je even goed opletten:

Ten eerste: het elftal speelt prima, en dat komt mede omdat er een prima trainer aan het roer staat. Denk Royal Antwerp FC en László Bölöni, of ook, maar dan in mindere mate, denk Racing Genk en Philippe Clement.

Ten tweede: het elftal speelt prima, maar de trainer deugt niet. Denk Hein Vanhaezebrouck en RSCA Anderlecht. De trainer verkoopt uitsluitend praatjes en gebakken lucht, maar het elftal staat er. Zo maar eventjes 4 op 12 in de competitie, en nipt verloren tegen Spartak Trnava, de Slowaakse variant van FC De Kampioenen.

Ten derde, het elftal kwakkelt, én de trainer deugt niet. Dat zal je misschien wel kunnen raden: dat is het minst gunstige scenario. Denk Yves Vanderhaeghe en AA Gent. Recent vroeg Yves zich publiekelijk af in Het Nieuwsblad waarom er zoveel mensen – na al zijn jaren in de Jupiler Pro League – nog steeds twijfelen of hij eigenlijk iets van voetbal kent. Als Yves het antwoord zelf niet zou vinden, dan wil ik hem graag een suggestie aan de hand doen: de vraag stellen, is ze beantwoorden.

Ten vierde, een prima trainer, maar de spelers bakken er niets van. Denk Francky Dury en Zulte Waregem. Francky is een crême van een trainer. Een eerlijke, authentieke meneer, een gedreven professional, een echt voetbaldier. En als hij z’n 11 spelers vervangt door kundige exemplaren, die een pas recht in de voet kunnen geven, en die gebeurlijk al eens een bal in het doel trappen, dan kan het dit seizoen nog iets worden.

Voilà. Eugene, veel ingewikkelder is het niet, dat hele voetbal. Ik hoor graag jouw analyse, natuurlijk. Waarom het kwakkelt het daar, bij Malèves-Sainte-Marie-Wastines? Ligt het aan het elftal, of aan de trainer?  Of aan allebei?

Alleszins, goed nieuws, Eugene, als het bij Malèves-Sainte-Marie-Wastines aan de trainer ligt: weldra komen er enkele boeiende profielen op de markt.

Maar goed, al bij al, is en blijft voetbal natuurlijk een totaal overschatte sport. Laat mij kiezen tussen een voetbalwedstrijd als, pakweg, Frankrijk tegen Kroatië, of de marathon van Berlijn, waar Eliud Kipchoge op magistrale wijze het wereldrecord aan flarden liep, en je zal mij niet één duizendste van een seconde zien twijfelen.

Dus, nu gezwind over naar het hardlopen.

Wat stond er vandaag op het programma?

Een dertiger, mét tempoblokken. Dat was geen lachertje, want het regende pijpestelen.

Véél zuurstof in de lucht, dat wel, maar bij momenten spoelde ik bijna weg, zo erg was het.

Na een twaalftal rustige kilometers, begon ik aan vier tempoblokken van 2 km. Het eerste tempoblok verliep eerder stroef, en ik moest me flink reppen om die 4:15 min/km te halen.

Het tweede tempoblok ging dan weer soepel, toen haalde ik vlot 4:08 min/km, en ook het derde tempoblok ging prima: 4:07 min/km.

Het venijn zat ‘m natuurlijk in de staart.

Dat vierde tempoblok.

Dat ging langs geen kanten. Na 300 à 400 meter keek ik op m’n sporthorloge, en wat zag ik: het tempo zat boven de 4:45 min/km, een stuk te langzaam. Verdomme, verdomme, verdomme, zo vloekte ik.

In de hardloopsport kan je natuurlijk nooit zeggen dat het aan de trainer ligt, het kan enkel aan de loper liggen. Dat maakt de loopsport nog eenvoudiger dan voetbal.

Toen vocht ik terug. Ik gaf alles wat ik in de benen had, en beetje bij beetje zag ik m’n tempo in de juiste richting evolueren. Helemaal buiten adem, raakte ik. Ik kwam in de verleiding om m’n schema iets flexibeler te interpreteren, want in dat schema stond namelijk: “4:15 à 4:20 min/km”. Maar ik wou die 4:15 op m’n schermpje zien verschijnen. De laatste strook gaf ik alles. Toen ik op “stop” drukte, stond er 4:15 min/km.

Daar was ik blij mee. Maar wat een martelgang was me dat, zeg. Nadien zag ik op Strava dat dit stuk omhoog ging, en de “GAP” (correctie voor hoogtemeters), toonde 3:52 min/km.

Na de tempoblokken nog enkele kilometers uitlopen, en toen stond er 32 km op de teller.

De dertiger met tempoblokken: een pittige training, goed om de grenzen een beetje te verleggen!

Aan de ingang van het park had ik twee bidons Maurten klaargezet. Tussendoor dronk ik af en toe een flinke slok. Voldoende drinken & eten, dat is m’n – spreekwoordelijke – achilleshiel.

Maar vandaag ging het goed: die Maurten bevalt me wel. Redelijk zwaar, een beetje stroperig, maar het is eten en drinken tegelijk. Ik kreeg er geen buikkrampen van, en geen zijsteken. Het voelde alsof dit de energievoorraad goed aanvult. Qua dorstlessing is het wel niet optimaal.

Voor de marathon van Eindhoven moet ik nog eens goed nadenken hoe ik dit ga regelen. Benny gaf de tip om ’s morgens op voorhand al een volledige bidon Maurten te drinken. Nog te checken: waar Kathelijne dan eventueel een tweede bidon kan aangeven. Gels gaan we niet meenemen. Over de nieuwe gels van Maurten las ik vandaag in de blogpost van Dorothé dat die niet helemaal meevielen (link). Die ga ik dus voorlopig nog niet bestellen, en even de spreekwoordelijke kat uit de boom kijken.

Zo, dit was ‘m dan, m’n zelf-geschreven blog.

Bij deze wensen wij iedereen een fijne week!

Met sportieve groeten,

Peter