Okay, grif toegegeven: wellicht ben ik één van de allerlaatsten die het boek “The 7 habits” nog niet had (en heeft) gelezen. Jammer, maar so be it, die dingen gebeuren nu eenmaal in het leven.

Op zich ben ik natuurlijk wel al een paar keer flink nieuwsgierig geweest. Met de onvermijdelijke, en enigszins mercantiele bedenking: tientallen miljoenen boeken verkopen in zowat elke denkbare standaardtaal en in zowat elk ondenkbaar dialect, en dan vervolgens met dit handjevol tips een wereldwijde business uitbouwen: faut le faire.

De hele heisa rond dit boek gaat van lezingen en opleidingen, tot audio-reeksen, en K3-gewijs, de kids-versie.

Het boek zelf gaan lezen zag ik helaas niet meer zitten. Een boek uit de Eighties (1989). Dat iederéén al heeft gelezen, dan nog.

En recensies gaan steevast in de richting van “Waarom The Seven Habits een waardeloos boek is“. Dat biedt weinig hoop dat je er na 400 pagina’s veel wijzer van zal geworden zijn. Dan maar de efficiënte aanpak, en een filmpje bekeken met een korte samenvatting:

https://www.youtube.com/watch?v=ktlTxC4QG8g.

De eerste boodschap aan de lezer is “Be proactive”. Dat klinkt in 2015 erg banaal, en dat was het wellicht in 1989 ook al.

Toch zette dit deel van het filmpje me aan het denken, omdat je ook vandaag in veel organisaties een cultuur hebt waarin net dat tikkeltje te veel geklaagd & gemuzzeld wordt om nog heel gezond en opbeurende te zijn.

De (iets té) eenvoudige verklaring van Covey: “Onze hersenen zijn nu eenmaal geprogrammeerd om lui te zijn, en klagen kost veel minder moeite dan effectief iets te doen aan de problemen”.

Vervelend neveneffect: je schiet er niets mee op. Dus ook anno 2015 (en bijna 2016) kan je veel organisatieproblemen benaderen door de “Circle of Influence” en de “Circle of Concern” in kaart te brengen. Met als eenvoudige tip: focus enkel op de zaken waar je (voldoende) impact op hebt.

Tip nummer 2 (“Begin with the end in mind”) valt in de categorie “No further comment”, maar tip nummer 3, “Put First Things First”, is 26 jaar na het verschijnen van dit boek nog steeds een “evergreen”. In diverse opleidingen wordt het beroemde / beruchte kwadrant gebruikt van “dringend maar niet belangrijk” versus “niet dringend maar wel belangrijk“.

Velen kunnen het wellicht (en dus: helaas) getuigen: dat het eerste ook anno 2015 nog (te) vaak wint van het tweede.

We weten wat goed is (aandacht voor je gezin, aandacht voor een gezonde levensstijl, etc.), maar we doen het consistent verkeerd. Ook hier weer een kwestie van “brein verkeerd geprogrammeerd” ?

De volgende drie tips gaan over samenwerken: eerst “Think Win-Win”, dan de noodzaak om goed en empathisch te luisteren (“Seek First to Understand, Then to be Understood”), en tot slot “Synergize”, oftewel, het belang van teamwork, samen doelen bereiken die afzonderlijk onbereikbaar zouden zijn. Afzonderlijk kunnen de twee mensen niet aan de vijf appels, tesamen kunnen ze de volle buit binnenhalen. Deze aanpak werkt helaas niet altijd & overal, zo wordt er voorzichtigheidshalve bij verteld (bv. als de andere partij geen goede bedoelingen  heeft).

Ook al zijn deze drie “habits” huizenhoge clichés, toch zie je vaak en veel organisaties waar ze uit het oog verloren worden. Het management van de NMBS en de vakbonden: het “think win-win”-principe en het empatisch luisteren kunnen er wellicht (en hopelijk) mee voor stapjes vooruit zorgen, kwestie dat we Covey-gewijs 5 dagen staking in één maand afwenden.

De zevende habit (“Sharpen the Saw”) heb ik niet in detail bestudeerd, maar deze is volgens mij domweg afgekeken van Lincoln, in de 19de eeuw. Makes sense. Keihard werken, maar de arbeid met een botte bijl verrichten, dat is een treurige aangelegenheid.

Ook hier: hoe vele organisaties anno 2015 hun processen beredderen (ook die naar klanten toe), dat is helaas niet altijd de methode met de scherpe bijl, zaag, of ander gereedschap.

Dus. Conclusie ? Alhoewel de “7 Habits” voornamelijk uit “common sense”-wijsheden bestaat, zijn ze vandaag vaak toch nog actueel.

Hence, de tientallen miljoenen stuks die verkocht worden ?

De vraag is wellicht al eens gesteld (en beantwoord ?): wat is de validiteit van dit model, als je deze 7 principes toepast heb je dan het allermeeste kans op welslagen?  Of zijn er belangrijkere dimensies, die ontbreken in dit model? “Good to Great” van Jim Collins leek beter onderbouwd met allerlei onderzoek als onderbouw, maar ook daar bleek nadien dat veel van de “best in class cases” nadien bewezen dat dit model niet onfeilbaar was … ?

Alle input & inspiratie hierover: meer dan welkom!

=======