Vandaag was turbulent. Kwaad om zinloos geweld. (Alsof zinvol geweld dan zou bestaan.) Verdriet voor mensen die zich op het verkeerde moment in het verkeerde spitsuur bevonden. Om 8u15 (of zoiets) zijn Kathelijne en mezelf niets vermoedend door de metrostations Schuman, Maalbeek, Wetstraat gereden, goed gezind en helemaal klaar voor een nieuwe werkdag. Hallucinant, een uur later worden tientallen doden en honderden gewonden plots slachtoffer van ultieme stompzinnigheid, daden die te smerig en te laf zijn voor woorden. Dat misselijkmakende bericht over martelaren en kruisvaarders. Alsof we terug in de 11de eeuw zijn aanbeland. Op CNN is het probleem duidelijk: “Brussels, it’s a quaint but bustling city, famed for its picture postcard squares, its chocolate and its beer. But it is rapidly becoming infamous as a fertile recruiting ground for jihadi fighters“. De problematiek is duidelijk, de oplossing iets minder.

Thuis gekomen wou ik direct graag gaan lopen. Na de chaos, uitwaaien. Herinneringen aan de aanslagen in Boston. En de reactie van vele lopers: “Als je denkt door aanslagen de human spirit te kunnen breken, dan ben je bij lopers lelijk aan het verkeerde adres, beste terroristen”.

“En in  Frankrijk, in België, en in alle andere landen, daar bent u al evenzeer aan het verkeerde adres, om die human spirit te breken”, zo hoop ik dan – uit de grond van mijn hart.

Niet getalmd, loopschoenen aan, en 800 m stretches gaan lopen. Begonnen in het late daglicht, vervolgens de schemering zien invallen, en geëindigd in volstrekte duisternis. Verschillende gedachten passeerden de revue. Gedachten zoals, hoe zijn we hier in hemelsnaam aanbeland, welke afslag hebben we gemist. Hoe zit dat nu. Hoe zijn we in een klein kikkerlandje zoals dit plots aan honderden jihadis geraakt.

Hoe kunnen we ooit weer met een gerust gemoed  op een metro stappen, of een vlucht boeken in Zaventem. En zo voort. Ondanks het trieste, ook veel mooie tekenen: mensen die elkaar helpen, zo maar. Spontane solidariteitsacties op het Beursplein. De Brabanthallen in Leuven in ijltempo ingericht met 1.500 opvangbedden. Fijne cartoons, troostende cartoons, rebellerende cartoons op sociale media, allemaal een stevig hart onder de riem.

Zoals ik het net kwam te lezen: “Solidariteit en liefde, sterker dan eender welke spijkerbom”.

=====