Het weekje vakantie is begonnen. Dus even tijd maken, en als het kan, een goed boek lezen. Momenteel grasduin ik in het boekwerk met de passende titel “Hardlopen met bezieling : 365 inspirerende adviezen voor mensen die hun grenzen willen verleggen“, geschreven door ene Kevin Nelson, van wie ik nog nooit heb gehoord, en dat ga ik zo houden. Nu ja, 365 inspirerende adviezen, dat is niet van de poes. Ik lees er wel eens graag een stukje in: dit boekwerk gaat over zowat alle relevante aspecten van de edele loopsport. Vandaag, het stukje over “emoties”, met de introductie van ene Walt Ganty, na zijn marathon in Boston:

“Het was prachtig. Al die mensen langs de kant, die staan te juichen en naar je roepen. Ik kon er niets aan doen. Ik moest gewoon huilen”.

Ontkennen helpt niet. Ook ik heb nog nooit een marathon gelopen waar de finish mij niet ontroerde, mij niet overspoelde. Die finish, dat is dan ook zo’n intens moment. Alleen al het tipje van de ijsberg: de maanden en maanden die je getraind hebt, de ene keer al wat soepeler en harmonieuzer dan de ander keer. En al de zorgen die je je maakte over een kwaaltje hier of een pijntje daar, etc., en dan toch, eindelijk, ten lange leste, de ontlading die je voelt bij de aankomst, de blijdschap, de mix van emoties. Dat valt maar moeilijk in woorden te omvatten. In “Hardlopen met bezieling” de volgende, verdienstelijke poging:

“Het is een schitterende ontlading en bevrijding. Mensen zijn vaak – terecht – overweldigd door hun eigen prestatie. Ze hebben zo lang en zo hard hun best gedaan om dit te bereiken, en nu is het dus gelukt.

Eindelijk kunnen ze alles laten gaan.”

Inderdaad. Als ik collega-lopers observeer bij de aankomst, dan lijkt me dit een redelijk universeel gegeven. Maar zoals dat wel vaker gaat bij ijsbergen, onder het tipje zit er veel meer. Het grootste deel van een ijsberg zit onder water.

Wie ooit nog op de Titanic zou hebben gezeten, kan er wellicht over meepraten.

Het gaat dus niet alleen om de ontlading na de intense voorbereiding, het is een ook een “open” moment:

“Soms zijn de tranen niet enkel het gevolg van het hardlopen, maar ook van een onopgeloste kwestie in het leven. De loper heeft zoveel energie in de wedstrijd gestopt, dat alle barrières plots verdwijnen (…).“

Juist. Lopen is zoveel méér dan lopen.  De ene keer is hardlopen een lastige dertiger in de Ardennen (gisteren, om een recent voorbeeld te verzinnen), beginnende met 4 km steil klimmen, en gedachten in de richting van “En waarom deden we dit ook alweer ?”, en vandaag was het veel méér fun, bijna dartel, eerst 10 km rustig aan, langs de dijk, flaneren, bijna.

En dan: 5 km all-out.  Eén langgerekte sprint, alsof ik per sé nog voor het donker thuis moest zijn. Wat dus niet helemaal gelukt is: het laatste stuk van deze 5 km voltrok zich in volstrekte duisternis. Ook fijn om eens mee te maken.

Om te besluiten met “Hardlopen met bezieling“:

“Waar je ook mee zit, wat je ook emotioneel bedrukt, wat je ook bedroefd maakt, hardlopen kan je helpen. Ga rennen, en laat het los”.

Voilà.

Een fijne avond, iedereen !

=====