Sweet memories.

Post gekregen van de Tokyo Marathon.

Met eerst en vooral, een prachtig Certificaat. Dat bevestigt wat ik bijna 2 maanden geleden al online wist, zo ongeveer één seconde na de aankomst.

En daarbij ook ontvangen een forse krant, gedrukt op 24 grote A2 pagina’s, verstuurd naar meer dan 37.000 lopers, wereldwijd naar alle continenten verzonden.

Wéér een kwart Amazone-woud minder.

Maar wel fijn om te ontvangen.

Het brengt mooie herinneringen terug, aan een trip van nu alweer weer twee maanden geleden.

Zo kort geleden, en toch weeral zover weg.

Gisteren nog iemand horen zeggen:

“Dat zal toch niet gezond zijn, zoveel lopen”. Het ging uiteraard niet om marathonlopers, maar over ultra running.

Enfin, dat hoop ik toch 🙂

Neen, ultra-gezond zal het misschien niet zijn, veel lopen.

Maar zo mooi, toch.

De ervaring.

Toen ik de foto’s nog eens goed herbekeek, wist ik het weer:

Zweven. 

Beste lezer, hou u vast, maar bij het lopen zijn bij een bepaalde fase van de loopbeweging de beide voeten verheven boven de grond. Dat is, zéér wetenschappelijk uitgelegd: de zweeffase.

Héérlijk.

Veel méér woorden kan ik er eigenlijk niet meer aan spenderen.

Wie het zweven kent, weet wat ik – in volstrekte taalkundige gebrekkigheid – probeer uit te leggen.

Wie het niet kent, maar één goedbedoeld, vrijblijvend, sportief, en absoluut niet-drammerig bedoeld advies:

Probeer het eens uit, dat zweven.

Zucht.

Nog twee keer slapen, Antwerpen.

======