Dames en heren, kennen jullie Summer Sanders? Om eerlijk te zijn, en we willen deze bevallige dame zeker niet schofferen, maar tot op heden had ik nog nooit gehoord van Summer Sanders.

Een prima zwemster, zo las ik, en een zeer enthousiaste hardloopster. En zo beginnen we deze blog met één van de betere quotes die wij recentelijk lazen over hardlopen en de marathon (dankuwel, Summer):

“At the end of a marathon, it’s going to hurt, whether you’re speeding up or slowing down. So you may as well push”

Juist. Dat kon ik zelf niet beter verwoorden. Dit principe geldt uiteraard niet alleen voor de marathon, ook voor de Rivierenhofloop in Deurne, dit weekend. Snikheet, vond ik het ginds. Om te beginnen: een karrenvracht te laat gearriveerd, de weg was onderweg al afgesloten en we konden niet meer door met de wagen, enfin, ik bespaar jullie het hele verhaal: te stresserend en zenuwslopend voor woorden.

In geval van twijfel, U mag gerust navragen bij Kathelijne Verboomen met wat voor een slecht humeur ik aan de start verscheen. U zal een eerlijk, waarheidsgetrouw, en voor mij niet al te flatterend antwoord krijgen, vrees ik. Te laat aan de start, dus amper kunnen opwarmen. Neen, ik was waarlijk niet het zonnetje in huis, of aan de start.

En dan voor de verandering te snel van start gegaan, de eerste twee kilometers in 4:03 en 4:09 gelopen, dat was – nog diplomatisch gezegd – niet zo heel snugger van me, in die tropische hitte. En aldus geschiedde: halverwege was het vet van de soep, en was ik uitgeteld. Met nog een volledige tweede helft te gaan. Dan kan je je wel inhouden van het lachen, dat kan ik bij deze bevestigen.

Maar goed, zo zijn we weer bij Summer Sanders aanbeland: je loopt daar dan toch, dus dan maar blijven voortjakkeren aan 4:20 à 4:25, ook al ging de hartslag bij momenten boven de 200. Uiteindelijk als 30ste geëindigd, daar was ik best blij mee, dat had slechter kunnen aflopen.

Heel fijne wedstrijd, euhm, een warme aanrader. Bart De Wever aan de start als publiekstrekker, het is eens iets anders dan Dennis Kimetto of Geoffrey Mutai. Klein foutje in de rangschikking (ze waren mij vergeten), door Peter Fischer en zijn troepen onmiddellijk gecorrigeerd, prima service. 500 deelnemers aan de 10 km race, een mooi aantal, nadien nog een coverband, érg fijne wedstrijd.

En dankzij Deurne TV kon ik even toelichten wie of wat Loop Naar De Maan precies is, en waarom elke loper daar absoluut moet aan meedoen, willen of niet :

http://www.deurne.tv/articles/rivierenhofloop-laat-iedereen-genieten-en-ook-een-beetje-afzien-video

Maar goed, dit alles noopte zondag tijdens een rustige duurloop (20 km) in het Zoniënwoud toch tot enig gepieker. Hoe harder je je best doet en hoe meer je traint, hoe beter je in staat bent om een hele afstand af te leggen, al lijdend, net op of net over de grens van je kunnen. Doorgaan ondanks alles, no matter what.

Maar het fungehalte zakte in Deurne bij wijlen toch onder nul, moet ik toch zeggen. Hoe scherp dan het contrast met die rustige 20 km duurloop in het bos: niet afzien, gewoon genieten, zoveel méér fun: honderduit keuvelen en tateren en babbelen en kletsen, een viswijf was er waarlijk kansloos tegen, én ondertussen volop genieten van de natuur, dat is toch zo veel fijner?

Nu, dat kan allemaal wel zo zijn, maar noem me dan gerust een hardleerse SM’er die het zelf gezocht heeft, maar ik zou al dat afzien toch niet willen missen.

Voor geen geld ter wereld.

Nog enkele keren slapen, nog 5 dagen en 14-tal uren, en dan is de 20 km door Brussel daar weer !

Aftellen.

En nu laten we nog even Summer Sanders aan het (slot)woord:

“It’s not really about the competition. Your biggest challenge in a race is yourself. You’re often racing against time. You’re frequently running everything through your mind. You’re always competing against preconceived ideas. It’s not really the person next to you that you need to worry about.“

Sportieve groeten,

Peter