Zomer.

Een zee van tijd.

Om te lezen. Héérlijk. En laat er nét nu een prachtig boek het licht gezien hebben! Over 12 jongeren, over kanker, over hun verhaal. Over het leven voor, tijdens & na kanker.

Enfin, u ziet de bui al hangen: we maken er in deze blog graag een flinke streep reclame voor. Dit (prachtige) boek is “Jong! (en ziek)“, van de hand van Stein De Sterck, Jeroen Boone, en Wim Geysen.

Met véél en prachtige foto’s van Koen Broos. In zwart-wit. Jongeren op hun mooist. We lezen over de fotografie van Koen Broos dan ook het volgende:

“Koen Broos plaatst zich met opzet volledig buiten die autoreferentiële wereld waarin niets nog verrast en alles moet geruststellen. Met zijn foto’s lijkt hij eerder het tegendeel na te streven: de fotografie redden uit de klauwen van de dominante beeldcultuur van het herkenbare, voorspelbare en herhaalbare”

Wat autoreferentieel precies is, wij zouden het niet durven zeggen, maar shooting from the hip, zouden wij gokken op: “naar zichzelf verwijzend”. In ieder geval, overtuig vooral uzelf. Autoreferentieel of niet, het zijn bijzonder mooie foto’s.

Deze leestip krijgt u dus gratis en voor niets.

Maar de tegenprestatie spreekt natuurlijk voor zich: rep u in zeven haasten naar de webwinkel, http://www.wpg.be/manteau/jong-en-ziek, en u zal het zien: voor minder dan 20 euro (daarvoor kan u vandaag de dag niet eens verkeerd parkeren !) is een prachtexemplaar het uwe.

De verhalen van deze jongeren nemen je mee, en grijpen je aan: elk verhaal is een stomp in de maag. Het boek gaat over alles wat enigszins van belang is. Wat het doet om als kind te horen dat je erg ziek bent. Wat het doet om als jongere in een strenge school niet al te veel begrip te krijgen.  Hoe moeilijk het vaak is om er met anderen over te praten:

“Vooral de uitspraak ‘ik begrijp je’ deed vaak de stoom uit mijn oren komen. Hoe konden ze nu zoiets begrijpen ?  Hoe kan iemand nu ooit begrijpen wat mijn mama en ik hebben doorgemaakt ? Ik weet echt wel dat ze het niet verkeerd bedoelden, maar telkens als iemand zegt dat ze me ‘begrijpen’, begint het overal te jeuken.” 

Over angst:

“Ik zeg zelf altijd dat mijn kanker aan het slapen is. Ik weet nu al dat ik ooit een terugslag krijg en weer ziek zal worden. Natuurlijk denk ik daar dikwijls aan, bijna elke nacht. Zal mijn kanker als ik morgen wakker word, ook wakker worden ? Ik ben daar heel bang voor.” 

Over strijdlust versus onrecht:

“Maar dan begon mijn overlevingsinstinct weer te werken, en ik werd opnieuw mijn nuchtere, strijdbare zelf. Ik moest en zou die tumor klein krijgen. Ik werd ook een beetje kwaad. De dokters hadden me gezegd dat het nooit terug zou komen. Ze hadden me beloofd dat ik genezen was, en toch was ik weer ziek. Ik vond het zo onrechtvaardig.”

Als rode draad doorheen deze 12 levensverhalen: de waarde en het belang van vriendschap, en lotgenotencontact.  En hoe raar het moge klinken, jongeren die er sterk uitkomen:

“Ik durf nu sneller zeggen wat ik denk, hoe ik me voel. Ik kan nu ook alles veel beter relativeren. Mij zul je nooit horen zeuren over de kleine dingen van het leven die af en toe eens tegenzitten.”

En Kenneth, die er voor blijft gààn:

“Toch probeer ik er de hele tijd goed uit te zien. Je weet nooit wanneer er zich een mooi meisje aandient. Ik ben altijd wat een player geweest. Dat is door die kanker niet veranderd, al ben ik nu wat te zwak om echt een move te kunnen doen.”

Good luck, Kenneth.

Wat een prachtig boek, dames & heren.

Zonder dralen: haast u naar de webwinkel.

12 verhalen, van 12 dappere boys & girls. Méér dan het lezen waard.

Zomerse groeten,

Peter