Héél lang was La Rochelle de grootste, de belangrijkste, en de meest welvarende haven aan de Atlantische kust, in Frankrijk.

Dat wil zeggen, tot in 1627.

Toen kregen de Hugenoten (protestanten) in La Rochelle een pittige, religieus getinte discussie met de (katholieke) Lodewijk XIII. Nu kan u wel zeggen, dat was dan toch niet zo héél verstandig, van de La Rochellianen, om ruzie te zoeken met de Koning? Dat klopt, maar in die tijd ging het er vaak érg principieel aan toe, dus vandaar.

In ieder geval, de soldaten van La Rochelle kenden destijds weinig vertier, en virtuele Pokémons zoeken behoorde nog niet tot de mogelijkheden.

Als schalks plaagstootje hebben ze toen, in september 1627  dus, kwansuis een paar kanonschoten afgevuurd richting het garnizoen van Lodewijk XIII.

Nou, daar was Lodewijk XIII niet van gediend, van dat soort grapjes. En zijn rechterhand, Kardinaal de Richelieu, nog veel minder. Die had zo mogelijk nog minder gevoel voor humor, en al zéker niet wanneer het hugenoten betrof, die niet recht in de leer waren.

Die teaser hadden ze in La Chapelle dus beter achterwege gelaten, achteraf bekeken. Het gevolg van deze strapatsen was namelijk een belegering, waarbij La Rochelle maar liefst 14 maanden omsingeld bleef.

Tot de stad zich overgaf.  Na 14 maanden, en u kan ook wel rekenen: toen was al ruim twee derde van de (25.000) inwoners naar de Eeuwige Jachtvelden vertrokken, een langzame hongerdood gestorven. Een erg pijnlijke dood, maar dat heb ik van horen zeggen.

Fast forward.

In 2016 is het hier iets minder evident geworden om nog veel honger te lijden.

Per strook van 50 meter heb je hier minstens één pizzeria, op z’n minst één kebab-zaak, minstens één crêperie, op z’n minst één ijssalon, minstens één churros-bar, en op z’n minst één L’Bistrot du Vieux Port.

Héél mooi weer hier trouwens. Volop genieten van een zuiders en zomers zonnetje, dus.

Behalve toen het stilaan tijd werd voor de intervaltraining.

Hup, Kathelijne de fiets op, ik de loopschoenen aan, et en avant. Wat was dat warm, zeg. 4 km inlopen ging nog, maar dan de intervaltraining zelf, dat was puffen.

Mocht u zich afvragen, hoe werkt dat nu precies, zo’n intervaltraining, dan wil ik dat gerust even toelichten, speciaal voor u: dat hangt er van af.

Er zijn namelijk vele variaties mogelijk, en verandering van spijs doet eten. Je hebt intervaltrainingen in alle geuren en kleuren.

Dit keer ging het als volgt: één minuut voluit, één minuut joggen, één minuut voluit, één minuut joggen, dan weer één minuut voluit, één minuut joggen, und so weiter. U hebt het algoritme wel ontcijferd, hoop ik.

Na de 4 km inlopen en de 8 km interval, vervolgens nog even 8 km uitgelopen, en zo staan er vandaag 20 km op de loopteller.

Daarbij vandaag een speciale en bijzonder dankbare vermelding voor Kathelijne, want ook om te fietsen was het érg warm, en bij de intervaltraining viel mij een strikte, strenge, rechtvaardige, maar zeer accurate aanduiding te beurt, en dit in de trant van :

“start!”, “15 seconden”, “30 seconden”, “45 seconden”, “en stop!”.

Uiteraard in combinatie met heel veel en heel enthousiaste aanmoedigingen.

En ondertussen breekt u zich natuurlijk al de hele tijd het hoofd, waarom ik hier nu per sé aan het rondhossen ben in een t-shirt met in grote letters “BELGIUM” er op?

Omdat dat bovenaan lag, in mijn valies.

Sportieve groeten,

Peter