Veilig en wel aangekomen in Aix-en-Provence. Meer dan 850 km gereden, dwars door de Languedoc, voorbij Toulouse, en aha, we hebben ook Albi gezien.

Albi kennen de sterk historisch onderlegde lezers onder u nog wel, van de Albigenzische Kruistochten, in de 13de eeuw, gericht tegen de Katharen.

De Katharen, dames en heren, die hadden er een klare kijk op. Het kathaarse geloof streefde naar zuiverheid. Op deze aarde was er helaas een kwalijke vermenging ontstaan tussen Goed en Kwaad. Dat moest weer strikter gescheiden worden. Daar ben ik het helemaal mee eens, trouwens.

Nu, om hun engelenziel te laten terugkeren naar de hemel was het – volgens de Katharen – nodig om doordrongen te zijn van de Heilige Geest. Nou. Dat ging behoorlijk ver, en ik citeer even uit de losse pols:

“Elke kathaar beschikte over zijn eigen goddelijke inspiratie, die hem toeliet om de religieuze autoriteit van de Rooms-Katholieke Kerk te negeren, en zijn eigen interpretaties over God, Jezus Christus en de Bijbel naar voor te schuiven“.

Enigszins voorspelbaar: het negeren van die autoriteit, daar was de Rooms-Katholieke Kerk niet zo blij mee.

Er werd dan ook gezwind besloten om de katharen te vervolgen, en paus Gregorius IX richtte de Inquisitie op.

Wie vlotjes bekende dat hij of zij een Kathaar was, die was er aan voor de moeite, die eindigde op de brandstapel. Ik spreek niet uit ervaring, maar dat lijkt me geen al te pijnloze dood.

Wie – begrijpelijkerwijze – nog even verkoos te ontkennen, die was niet zo veel beter af: als het verhoor niet naar wens verliep, dan werd een kleine aanmoediging in de vorm van een stevige foltering door paus Gregorius IX toegelaten. “Het doel heiligt de middelen”, zei Gregorius, en vandaar.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken: de inquisiteurs volhardden tot de laatste engelenziel naar de hemel was teruggekeerd, en omstreeks 1270 was het helemaal game over, voor de Katharen.

Dit bij wijze van inleiding.

Nu, over Aix-en-Provence kunnen we bijzonder kort zijn: héét.

Gloeiend heet is het hier.

En een fiets vinden is hier niet evident. De eerste winkel was dicht, in de tweede winkel vroegen ze 1.300 euro borg, de derde winkel vonden we niet, en toen we het gingen vragen bij de toeristische dienst, was daar het internet uitgevallen.

Lap. Een toeristische dienst zonder internet, dat schiet niet erg op, dat kunnen wij bij deze gerust bevestigen. Zonder internet wist men er amper op welk grondgebied we ons thans bevinden, laat staan waar er een fiets kan gehuurd worden.

En die ene, stevig opgedirkte baliemedewerkster, die verdenk ik er van dat ze het niet zo héél  erg vond, dat het internet niet werkte. Sterker nog, ze gaf mij het gevoel dat, wat haar betrof, het internet gerust nog een héél tijdje buiten werking mocht blijven.

Maar goed.

Wat stond er op de planning?  Een tempoloop van 15 km, aan 4:50.

Op zich geen probleem, sterker nog, ik had er zin in, ik was al de hele ochtend aan het popelen van ongeduld om er in te vliegen.

Maar volgens de thermometer bij de apotheker waar we passeerden, bedroeg de temperatuur 39 graden celsius.

Dat viel dus enigszins tegen, qua tempoloop. Bij momenten was het lastig om die 4:50 vast te houden.

Het is hier ook wel heuvelachtig, dus zeker de stukken omhoog gingen bij wijlen moeizaam.

Na afloop kreeg ik de volgende feedback van de coach:

“Als het écht warm is mag je het tempo altijd iets laten zakken”.

Maar goed, toen was ik al in het lang en in het breed gedoucht, dus toen viel er qua tempo niet veel meer te laten zakken.

Enfin, ergens en cours de route kwamen we nog een prachtig, pittoresk en vooral, sprankelend fris beekje tegen.

Héérlijk, ter verfrissing.

Een geschenk, regelrecht uit de Hemel, zo zouden de Katharen zeggen !

Sportieve groeten,

Peter