Vandaag ontving ik een vriendelijk emailtje van een mij verder geheel onbekende dame. Dat zij deze nederige Blog kon doen exploderen. Een beetje een rare woordkeuze in deze tijden, maar goed.

Daartoe wou deze dame mij gerust van het juiste advies voorzien. En één tipje van de sluier was alvast gratis en voor niets: “Een goede blog moet voortdurend de interactie zoeken met de community“. Verdomme. Deze vloek was er uit voor ik er erg in had. Dat ik dààr niet aan gedacht had.

Enfin, nood breekt wet, vanaf nu zullen wij geregeld de interactie met de community opzoeken.

Een kleine moeite is misschien alvast het beantwoorden van de vele digitale lezersbrieven die ons dagelijks bereiken, en die we gewoonlijk en gemakshalve maar onbeantwoord laten.

Here we go.

Mario V.D.A., 52 jaar oud, woonachtig te Bekkerzeel bericht ons het volgende:

“Beste Peter, 

Reeds vele jaren lees ik met véél plezier uw leerzame blogposts, en ik volg uw strapatsen dan ook op de voet. 

Als mijn kindjes de slaap écht niet kunnen vatten, dan lees ik ze kort even voor uit uw meest recente blogpost, en binnen de twee minuten bevinden zij zich dan alle zeven in dromenland.  

Nu vraag ik mij wel af, en daarom schrijf ik u even persoonlijk aan, waarom moet het in hemelsnaam toch altijd over dat hardlopen gaan? U zou het toch ook eens over Cultuur of over de Wetenschap kunnen hebben? Ik weet dat u het bijzonder druk hebt, maar het zou me toch plezier doen mocht u in alle interactiviteit even gehoor willen geven aan deze oproep uit uw community. 

Met beleefde groeten, Mario V.D.A., uit Bekkerzeel.”

Nou, Mario, dat is géén probleem. U vraagt, wij draaien. Eerst de wetenschap.

De duizenden toeristen die Aix-en-Provence bezoeken, Mario, die beperken zich maar al te vaak tot een bezoekje aan de Cours Mirabeau, het verorberen van ijsjes, pizza’s, en pannenkoeken, en het zoeken naar Pokemons.

Terwijl er toch ook een fantastisch standbeeld te bewonderen valt, van Nicolas-Claude Fabri de Peiresc, Peiresc voor de vrienden.

In het plat Zuid-Afrikaans lezen wij daarover het volgende: “Peiresc (1580–1637) was ’n Franse sterrekundige, oudhedekenner en geleerde. Hy het onder meer die verskille in lengtegrade bepaal tussen verskeie plekke in Europa, om die Middellandse See en in Noord-Afrika”.

Beste Mario, die Peiresc, dat was mij dunkt nog geen uilskuiken. Zo ontdekte Peiresc op een mooie dag dat de Middellandse Zee maar liefst 1.000 kilometer korter was dan aanvankelijk gedacht werd, door zijn voorgangers: 

“To determine longitude with greater precision, he coordinated the observation of the lunar eclipses of 28 August 1635 right across the Mediterranean: this allowed him to work out that the Mediterranean sea was in fact 1,000 km shorter than had previously been thought”.

1.000 km! Beste Mario, mochten we zo’n misrekening aan de hand hebben met onze eigen Noordzeekust, we waren nog niet klaar met de middenstand in Oostende en omstreken.

Deze Peiresc was qua interactiviteit met zijn community trouwens niet te evenaren:

“Peiresc’s was called ‘Prince of the Republic of Letters’, he was a tireless letter-writer: 10,000 of his letters survive, and he was in constant correspondence with Hugo Grotius, Plessis de Richelieu, etc., and with his great friend Rubens.“

10.000 Brieven!! O.a. met zijn buddy, Peter Paul Rubens! Je weet wel Mario, die met zijn pronte madammen. Toen er van Pronokal en zo nog geen sprake was.

Enfin, we wijken af van de wetenschap, en je merkt het, we maken vlotjes de brug naar kunst en kultuur.

Vandaag, beste Mario, zijn wij gaan kijken naar een tentoonstelling over William Turner, getiteld: “Turner et la couleur“.

Die tentoonstelling ging voornamelijk over het gebruik van kleuren in het werk van Turner, zoals de titel van de tentoonstelling al deed vermoeden.

De vader van William Turner, dat was ook een William (voor het gemak), en deze William (de vader, dus) was een pruikenmaker die na een tijdje kapper werd. Je ziet, Mario, van loopbaanbegeleiding was toen nog geen sprake, en de gevolgen deden zich raden: iedereen deed maar wat.

Nu, die William Turner ging reeds op 15-jarige leeftijd naar de Royal Academy of Arts; de tekenschool in Londen, zeg maar. Ik weet niet hoe het met jouw tekenkunsten gesteld was op je 15de, Mario, maar ofwel lag de lat in die tekenschool niet al te hoog, ofwel was die William een natuurtalent. Volgens kunstcritici: het laatste. 

Door kunstcritici wordt Turner vaak omschreven als “de schilder van het licht“. Dat komt omdat er in Turner’s schilderijen vaak “licht” te zien is. Méér moet je daar niet achter zoeken. Omstreeks 1802 werd kobaltblauw geïntroduceerd in de schilderkunst, en als early adopter was William Turner een van de éérsten om daar commercieel op in te spelen. Voor alle duidelijkheid Mario, dat kobaltblauw gebruikte hij niet om licht te schilderen, maar vooral om de lucht en de zee te schilderen.

Wat de man achter de schilder betreft: William Turner trouwde niet. Waarom, dat is niet geweten. Hij had dan weer wél een maîtresse, ene Sarah Danby, van wie we enkel weten dat kobaltsblauw haar lievelingskleur was, en bij wie hij twee dochtertjes verwekte.

In de herfst van zijn leven, werd Turner excentriek, en viel er met de schilder van het licht geen rechte voor meer te ploegen:

“William Turner had in die fase van zijn leven weinig vrienden, behalve dan zijn vader, ook William Turner, die 30 jaar lang bij hem woonde (bij de zoon, dus). William Turner’s vader, ook William Turner, overleed in 1829, waarna William Turner (de zoon) regelmatig depressieve aanvallen had”.

Je ziet het ook hier Mario: hoe succesvol William Turner dan ook mocht zijn, bij gebrek aan interactie met zijn community, liep het alsnog flink mis.

Turner liet trouwens een groot fortuin na. Zijn collectie schilderijen ging naar de Britse overheid, hij wilde dat er een speciale galerij zou worden gebouwd om deze schilderijen op te hangen.

Wie de Britse overheid een beetje kent, Mario, die kan wel blind voorspellen hoe dàt is afgelopen. Die speciale galerij, daar kon William postuum dik naar fluiten.

Enfin, dat was het voor vandaag Mario, een brokje wetenschap, een stukje kunst en kultuur, en zoals je zelf hebt kunnen vaststellen: niet één enkel woord over hardlopen!

Met warme, interactieve, culturele en wetenschappelijke groeten,

Peter