Vandaag was het dan eindelijk zover, Race Day, en meer bepaald, de 10 Miles race in Middelkerke.

Daar keek ik al even naar uit. Maar even geduld, dames en heren, eerst waren de kids aan de beurt.

Zonder rangschikking. Just for fun. Maar wat vlogen ze er enthousiast in, zeg!

Zowel Jarne als Charlotte hebben genoten van hun kids run. Met volle teugen.

Met de volle overtuiging. Wat mooi om dat zien, zo bijzonder om dat mee te maken. 

Op z’n Twitter’s : #TrotsePapa !

Toen was het aan de grote mensen, zoals volwassenen soms ook wel genoemd worden. Ook als ze heel klein zijn, fysiek en / of mentaal.

De 10 Miles, ook “for fun”, maar ik wou toch ook graag eens weten waar we zoal staan, qua conditie.

Het was een goede test. Tijdens de vakantie goed getraind, dus er was hoop in mijn hart.

Coach Benny had me op voorhand verwittigd dat het een pittig parcours was: de kilometers aan de zeedijk met een flinke tegenwind, de kilometers in de duinen up & down, en zowaar: er zat een stuk trappen lopen in het parcours.tussen.

Welnu, de hand aan de ploeg, dan maar. We vertrokken aan een stevig tempo. 4:18 per km, om precies te zijn. Maar het voelde goed. De wind op kop was inderdaad geen al te subtiel briesje, maar het deerde niet.

Ik had het gevoel – maar dat is uiteraard psychologisch – dat ik minder aan het afzien was dan de lopers in mijn buurt, waarvan ik er beetje bij beetje een flink deel inhaalde.

En niemand die mij inhaalde. Behalve dan een of andere pipodemus die op km 7.5 begon te sprinten als een kleine zelfstandige die wordt achtervolgd door de fiscus. Die kon ik echt niet blijven volgen. Dat hoefde ook niet, zo bleek even later, want die meneer nam deel aan de 8 km race, en die was aan zijn laatste meters bezig. Hij perste er nog gauw even een laatste eindsprintje uit.

Het gevoel dat je minder afziet dan de lopers in je buurt, dat is een bijzonder prettig gevoel. Ik wil het woord leedvermaak niet in de mond nemen, dat zou absoluut te ver gaan, dat is het niet.

Maar toch, als je je goed voelt, dan loop je op een welbepaalde manier. Met een fris hoofd. Telkens weer jagen op de eerstvolgende die je in het vizier krijgt. Ook tijdens de 2de ronde van 8 km kon ik die 4:18 vlot aanhouden. Met nog voldoende ruimte voor aandacht voor de ademhaling, en aandacht voor de loophouding.

Ook al was het zonnig, qua temperatuur was het niet te vergelijken met Spanje en Frankrijk. Dus met een piepklein, zuinig en snel slokje water bij de drankposten, geraakte ik snel weer verder. Heerlijke race. Finish in 1u07.

Daarmee was ik bij de M40 de tweede. Zilver, zoals ze dezer dagen zeggen. M40, dat is codetaal voor de categorie van “oude mannen“. Zo waren er volgens mij niet al te veel, vandaag. En tweede worden omdat je in een oudere leeftijdscategorie gaat lopen, dat zijn wel rozen die niet zonder doornen komen, psychologisch gezien, dan.

Maar goed. Een podiumplaats bij de M40 verdient niet slecht. 15 euro, cash uitbetaald. Daar was ik uiteraard zeer tevreden mee.

Erg attent van de organisatie dat ze de al wat op jaren gekomen lopers ook nog financieel belonen voor de geleverde inspanningen.

Maar – het is soms een beetje ijl in mijn hoofd – ik denk dan toch onmiddellijk aan het voetbal. Ziet u het al voor u: zo’n Christiano Ronaldo die na de match discreet een envelopje krijgt toegeschoven met daar 15 euro cash in? Terwijl hij niet eens 16 km aan 4:18 heeft gelopen, natuurlijk. En dat terwijl voetballers voor dood neervallen als er niets aan de hand is, in tegenstelling tot hardlopers die soms van start gaan mét blessure, terwijl ze dus beter zouden rusten.

Enfin, het beste houden we natuurlijk voor het laatste.

Vandaag was DE dag dat ik voor het eerst mijn coach Benny zou ontmoeten. 

Wat een fijne ontmoeting.

Benny was 2de vandaag, dames en heren. NIET in de categorie van de oude rakkers, maar in het algemeen klassement.

Op z’n Twitters: #DiepRespect. In 53 minuten. Nou. Wie hardlopen volgt, die weet hoe hard dat is. Wie hardlopen NIET kent moet het bij wijze van experimentje maar eens proberen, good luck.

Na de race kreeg ik de kans om aan Benny – bij een heerlijk bord lasagna – nog een hele reeks vragen te stellen, over sportdrank en gels, tot ” welke halve marathons nog in te plannen voor Frankfurt?”. Als je vragen kunt stellen, moet je het niet nalaten, aldus mijn devies. Je kan er alleen maar iets minder dom van worden.

In ieder geval, bij deze een dikke merci aan Benny.

Als ik de voorbije maanden een klein beetje progressie heb gemaakt – binnen de beperkingen van de bijna op krukken lopende M40-categorie – dan heb ik dat toch aan Benny te danken. 

Op z’n Twitters: #EenDikkeMerci.

Voila. Wat een fijne race was dit. En wat een fijne dag. Een mens kan er helemaal happy van worden.

15 euro krijgen om je volledig uit te mogen leven in je passie, hoe mooi is dat ? Weet u, lieve lezers, ik zou eigenlijk niet eens willen wisselen met Christiano. Voor geen geld ter wereld.

Sportieve groeten,

Peter

===