Op weg naar de marathon van Frankfurt, was deze week een echte topweek.

Op 6 dagen tijd deden we 6 looptrainingen, en ging de teller vlot boven de 100 km.

Na de Ballonloop in Sint-Niklaas vorige week, waren we érg in onze nopjes, de verwachtingen werden er overtroffen, en wat was het ginds een fijn en warm event! In Sporta verscheen er vandaag nog het volgende, mooie artikel over: u kan het via deze link lezen.

Maar toen viel het loopschema voor deze week in de digitale brievenbus, en dat was minder gelachen. Normaliter ben ik geen schrikkepiet. Integendeel, hoe uitdagender, hoe liever. Maar nu moest ik toch even slikken, toen ik dat aanschouwde.

In chronologische volgorde: dinsdag 16 km extensieve duurloop (dat is aan een pittig tempo van ongeveer 4:50 / km). Woensdag blokken van 2 km tempolopen (sneller dan marathontempo, 4:00 à 4:05 / km). Donderdag hersteltraining 15 km,  en vrijdag wéér 16 km extensieve duurloop.

Bij zaterdag luidde de instructie als volgt: “Als je niet te moe bent, dan mag je gerust 15 km langzaam lopen“.

Niet te moe? Nou. Een goede loopcoach hebben is één zaak, maar een topcoach zoals Benny, die het geheel dan ook nog eens op smaak weet te brengen met een vleugje galgenhumor, dat is natuurlijk helemààl top ! 🙂

Enfin, tot slot, zondag, als kers op de taart: de lange duurloop van 31 km.

Beste lezer, in alle eerlijkheid en in alle transparantie, toen dit weekschema binnen dwarrelde, overwoog ik toch (héél) even om dan maar van hobby te veranderen.

Ik dacht, als we nu eens overschakelen naar kleurenwiezen of naar toppenbiljart, zou dat geen briljant idee zijn?

Maar helaas, driewerf helaas, dat hardlopen, ’t is géén hobby, ’t is een passie.

En wat een geluk: de trainingen dinsdagavond en woensdagochtend, die kon ik aan zee afwerken.  Langs de zeedijk lopen. Prachtig.

De zon zien opkomen aan zee, zo mooi. Al die kleurschakeringen, diverse tinten blauw, oranje, en ja zelfs een zweempje roze.

Dinsdagavond kon Kathelijne meefietsen! Héérlijk.

Al die bezorgheid, het bleek gewoon overbodig.

De zware trainingen gingen goed, de conditie zit wel snor. En woensdag & zaterdag, dat waren hersteltrainingen. Fluitje van een cent. Eigenlijk het vermelden niet waard, in deze blog.

Morgen nog de lange duurloop van 31 km, en als dat varkentje gewassen is, dan kunnen we reikhalzend uitkijken naar een welverdiende rustdag, op maandag.

Het deed me nadenken over “doorzetten“.

Misschien is dat wel de essentie van wat hardlopen met een mens doet:

je wordt er een doorzetter van.

Dat las ik toevallig vandaag ook nog in de (overigens erg mooie) blog van Jeanette Benschop.

Dat is hardlopen in zijn essentie, wat mij betreft: ontdekken dat je méér kan dan je zelf ooit voor mogelijk hield:

“Ik dacht altijd dat ik geen doorzetter was … Tot ik het hardlopen ontdekte. Niet dat ik er supergoed in was of zo, absoluut niet, maar het triggerde wel iets in mij. De drive om steeds een stukje verder te gaan, steeds een beetje harder (…) Al 12 jaar trek ik minstens drie keer per week mijn schoenen aan om een rondje te rennen. Wat nou geen discipline?“

Voilà.

Met dat inspirerende verhaal kunnen we nu rustig aftellen naar de halve marathon van Kopenhagen !

Sportieve groeten,

Peter