Hiep hiep hoera?!  Wat valt er te vieren ? Nog niets. Maar binnenkort is het oktober, en dan zal deze blog dus zijn (of haar ?) éérste digitale kaarsje uitblazen.

De lezers en de lezeressen van het eerste uur herinneren het zich wellicht nog alsof het gisteren was.

Die eerste blogs waren in het Engels.

Je kan je publiek dus onderschatten, maar je kan het ook overschatten. Aangezien er van de eerste zeven lezers op z’n minst zes waren die aangaven er geen touw vast te knopen viel, aan dat steenkolenengels van me, hebben wij toen per direct het geweer van schouder veranderd, en zijn wij gezwind overgeschakeld naar het steenkoolnederlands.

Wie een blog schrijft, moet het opportunisme niet schuwen.

De blogs in het Nederlands begreep trouwens ook niet iedereen, zodat de vraag zich opdrong of het wel aan het Nederlands lag. Een vraag die we met veel gevoel voor diplomatie uit de weg gaan.

Dat er bij die eerste blogs slechts zeven lezers waren, deed mij terugdenken aan een anekdote uit mijn kindertijd, die steeds is bijgebleven.

Dat ging zo. Bij de gemeenteraadsverkiezingen lazen we in de krant dat een ambitieuze kandidaat slechts drie stemmen had weten te ronselen. Drie, dat was inclusief de stem van zichzelf, zo valt te hopen.

Nu wisten wij wel dat het gezin in kwestie uit minstens vier stemgerechtigde volwassenen bestond. En aldus drong de vraag zich op: wie van de eigen gezinsleden had dan voor een andere kandidaat gestemd?

Een vraag die wij toen geenszins uit de weg gingen, en waarover wij druk speculeerden. (“Ik denk, dat het zijn eigen vrouw was!“).

Enfin, we dwalen af. In den beginne begon ik aan deze blog met een klein hartje. De voornaamste bekommernis was: “Wat gaan de mensen daar van zeggen?“.

Nou, dat kan ik ondertussen wel bevestigen: niet zo héél veel.

Wel bemoedigende en deugddoende reacties, en zo gaat een mens dan verder.

Een wondermooi psychologisch mechanisme dat onze Lieveheer heeft uitgevonden, speciaal voor ons, is de wishful thinking. Als je weinig reacties krijgt, dan kan je denken dat véél mensen je blog fantastisch vinden, maar dat zij te verlegen zijn om dat zo maar openlijk in de groep te gooien. Dat is toch bijzonder mechanisme? Dat niemand je verbiedt om dat te denken?

Naarmate het publiek toenam, kwantitatief dan toch, groeide ook de interactie met de community.

Zo ontvingen wij recent nog een heel mooie digitale brief van de 77-jarige Eliud, één van de 805 inwoners van Kobbegem:

“Beste Peter, 

Ik wil  u graag feliciteren met het éénjarige bestaan van uw blog!  Hiep hiep hoera!

Wat heeft uw blog mijn leven op zijn kop gezet! Werkelijk waar, ik maak nu een onderscheid tussen de eerste 76 jaar van mijn leven, de periode voor uw blog dus, en de periode erna. Wat lees ik graag over uw strapatsen. Elke dag hou ik de wacht bij mijn digitale brievenbus, de zenuwen strak gespannen, en kijk ik uit naar uw straaltje zonlicht in mijn soms duister en ietwat eenzaam bestaan.

Je schrijft alleen iets té vaak over hardlopen, als ik dat mag zeggen. Dat gaat soms vervelen. 

Gelukkig staan er meestal veel prentjes in uw blog, daar kijk ik graag naar.

Die Kathelijne van u, dat is wel een ferme madam, zeg. Amai. In mijn jonge tijd zou ik gezegd hebben, ‘Moge de beste winnen’, maar nu ben ik daar te oud voor. Geniet van de liefde, elke dag opnieuw. Maak tijd voor elkaar. Soigneer uw madam maar goed.

Leer misschien iets uit mijn stommiteiten, want vroeger had ik ook zo’n fantastische madam, net zoals jij, maar ik keek er niet naar om, dat moet ik eerlijk toegeven. 

En op een dag was ze wég. Van de ene dag op de andere. Met de doelman van onze voetbalploeg, dan nog. Wij hadden destijds geen reservedoelman, dus dat heeft ons toen lelijk wat punten gekost in het klassement, zo hebben wij de kampioenstitel laten liggen, dat mag ik wel zeggen.

Soit. Ik ga afronden, de thuisverpleegster is hier aangekomen. Nogmaals, een warme dankjewel voor uw fijne blogs. Ik zou zeggen, doe wel, en zie niet om, en trek u vooral niet te veel aan van wat de mensen allemaal denken en zeggen.

Met warme groet,

Eliud, 77 jaar, uit Kobbegem“

Voilà. Daar moet ik nu een degelijk en diplomatisch antwoord op verzinnen.

Zorgen dat Eliud een tevreden lid van deze community blijft, en hopen dat de word of mouth dan zijn (of haar ?) werk doet.

Met vriendelijke, bijna-jarige groeten,

Peter