“Schrijf eens een ZKV”, was de opdracht van Liesbeth.

Voor alle duidelijk gaf de instructie het zélf al aan: “Deze opdracht is bijzonder uitdagend”.

Maar goed, wij moeten mee met onze tijd: “Het ZKV past natuurlijk in deze tijd, waar alles hap-snap-snel dient te gebeuren”.

En aldus mocht mijn ZKV slechts 300 woorden tellen.

Ik kan u verzekeren beste lezer, 300 woorden, dat is wel érg karig. In de eerste versie telde mijn inleiding alleen al méér dan 1.250 woorden, en toen was ik nog maar net opgewarmd, toen moest ik bij wijze van spreken nog op dreef komen.

Er viel dus niet te ontkomen aan de beenharde conclusie: “Het genre vereist strakheid en een economische organisatie”. 

Goed. Niet getreuzeld, here we go !

Met strakke en economische groeten,

Peter

===

Slagveld

Johan wandelde langs de blauwgrijze rivier. Die avond had zijn echtgenote een en ander opgebiecht.  Omdat hij een en ander had ontdekt.

“Je gaat het pas zien, als je het door hebt”, dacht Johan.

Hij luisterde naar “Heart Skips a Beat” van singer-songwriter Olly Murs, die recent de Nobelprijs voor Literatuur had gewonnen.

Johan dacht aan z’n jeugd. Ongeveer acht jaar was hij. Het was toen een warme dag in augustus, de lucht trilde. Johan was een echte kwajongen. Ravotten, kampen bouwen, met de gokart racen, in bomen klimmen, en er weer uit vallen. Nieuwe schoenen bleven welgeteld één dag nieuw.

Plots hoorde Johan merkwaardige geluiden, in de tuin van de buren. Beangstigende geluiden. Johan twijfelde. Snel weglopen, of toch gaan kijken?

Hij ging kijken. Tussen de struiken, zag Johan het slagveld. Wéér werd een kip geslacht. Krijsend, gillend, lillend, liep de kip weg, in het wilde weg. Als een kip zonder kop. Doodskreten, en bloed, overal bloed.  Een nog halflevende kip werd bruut in kokend water gedompeld. Ksss. Een vreselijk gesis.

Het was alsof iemand Johan de keel dicht kneep, hard. Happend naar lucht. “Geen lucht”, dacht Johan.  Hij wilde weglopen, maar bleef staan.

Het was alsof Johan de pijn van de kip voelde. Johan wou niet begrijpen wat daar precies gebeurde, maar hij begreep het toch. Het drong door. Beelden die zich in z’n netvlies brandden, onherroepelijk.

Na het avondmaal, nog wat lezen, en dan gaan slapen. Zou hij iets zeggen tegen zijn ouders, Hermanus en Petronella?

Neen. Johan zweeg.

Die nacht waren zijn dromen geen bedrog.

En nu, vierendertig jaar later, dacht Johan na. Hij ging op een bankje zitten, aan de blauwgrijze rivier.

“Vaak moet er iets gebeuren, voordat er iets gebeurt”, dacht Johan.

=======