Jaike,

Tijdens de zomervakantie mocht ik een blog schrijven, over jou.

“Mocht”, want ik vroeg of het mocht, of je het een goed idee vond.

En “mocht”, omdat het een eer was.

Wat stond ik versteld van wat je vertelde, wat vond ik jou een straffe jongedame.

Open en eerlijk. Ook over je harde diagnose:

“Er was geen kans op genezing, dat is mij meteen vermeld. Op de een of andere manier gaf de diagnose mij rust. Het is wat het is, en daar ga ik mee dealen”.

Ondanks alles, je positieve, je inspirerende aanpak.

Je mooie blog.

En wat een drive.

Bv. je drang om zo snel mogelijk terug te gaan sporten:

“Op dit moment mag ik helaas nog niet hardlopen, maar vanaf september ga ik dit zeker weer oppikken. Ik weet dat het écht helpt om te blijven bewegen, en mijzelf daarin uit te dagen.”

Aan het einde van de blog zei je toen:

“Ziek zijn is niet het einde van de wereld. Het geeft juist heel veel terug. Liefde, familie, kwaliteit, vriendschappen. Laat de pijn los, geniet van het nu”

De zomer liep ten einde.

Eind september kreeg ik dit berichtje van jou:

“Het heeft even geduurd, voor ik je wat stuurde. Het klopt dat het niet goed gaat. Ik zal niet meer beter worden. Mijn conditie wordt steeds slechter. We hopen nog een tijdje te hebben. Maar de artsen hebben gezegd dat ik nog maar 6-8 weken heb. Zolang we kunnen, genieten we. We gaan verhuizen, en we gaan op 8 oktober trouwen. Ook zo bijzonder.”

Wat hard, Jaike, om dat te lezen. Hoe oneerlijk, dat een jonge vrouw als jij deze boodschap moest brengen, en dragen.

En dapper, er zo voor blijven gaan. All the way.  Nog steeds, al je enthousiasme: “We gaan er zo voor!  Wie weet kunnen we ooit nog wel hardlopen!  Dat zou gaaf zijn!”

Zo plots. Het bericht dat je strijd voorbij is. De oneerlijke strijd, zoals dat heet.

Het was een harde stomp in de maagstreek.

Op jouw blog beschreef een lezer het als volgt: “Ik had een heel verhaal in mijn hoofd. Maar ik kan eigenlijk maar één woord bedenken dat echt doordreunt in mijn hoofd: bewondering“. 

Juist. Wat ging er veel moois uit van jou.

Jong als je was: wat heb ik veel geleerd van jou op die korte tijd.

Rust in vrede, Jaike. Ik denk aan jou.

Peter