Beste Donald,

Alles goed, ginds?

Misschien komt mijn brief ietwat ongelegen, u zal het wel druk hebben met uw campagne.

Nog 9% achterstand inhalen, dat wordt krap.

Maar als méér dan 25% van de Amerikaanse jongeren het beter vindt om een President aan te duiden door middel van loting, dan is er toch potentieel, niet? Dan zijn er nog véél zieltjes te winnen.

Donald, ik val maar met de deur in huis: ik kan mij niet vinden in uw politieke denkbeelden.

Die Hillary, dat vind ik dan weer een seut, maar dit terzijde. Wat ik wou zeggen: bijna iedereen die voor Hillary stemt, doet dat voornamelijk omdat hij of zij tegen u is.

Dus door uzelf te zijn, maakt u het Hillary bijzonder gemakkelijk. Daar moet uw campagneteam toch eens goed over nadenken.

Wat een verschrikkelijke campagne. Dat men u nu nog steeds uitspraken aanwrijft uit 2005, hoe flauw.

U zei 11 jaar geleden:

“I don’t wait. When you’re a star, they let you do it, you can do anything“.

Zo héél vreemd is die uitspraak niet. Zo werkt de wereld nu eenmaal, helaas.

Dat van die pussies, dat had u beter achterwege gelaten.

Maar achteraf is het natuurlijk gemakkelijk praten.

Donald, ik heb geen leedvermaak. Leedvermaak is mij geheel vreemd. Iemand gaf mij ooit dit advies:

“Be careful how you treat people on the way up, because you may meet them on the way down”.

Waarmee ik niet suggereer dat u on the way down bent.

Toen de Titanic zonk, gingen de mensen die dachten dat ze de trap naar beneden namen, eigenlijk naar boven.

En erger: vice versa.

Iets anders. Donald, die Melania van u, daar hebt u de hoofdvogel mee geschoten. Derde keer, goede keer, las ik daarover in de gespecialiseerde pers.

U bent met uw gat in de boter gevallen, zeggen ze dan bij ons, in de volksmond.

Wat is die Melania een taalwonder. Zij spreekt vlot zes talen, en toen zij het recentelijk voor u opnam in de media, omschreef zij u als “ongepolijst”.

Ongepolijst.

Als die rare Zweden ooit een nieuwe Nobelprijs voor Verbloemend Taalgebruik in het leven roepen, dan zie ik maar weinig concurrentie voor uw Melania.

Maar goed.

Ook al ben ik het niet eens met uw politieke denkbeelden, toch zou ik zeggen: keep going. Veel kans maakt u niet, maar er schuilt dermate veel kwaadheid en rancune in u, dat u best doorgaat tot het bittere einde. In u schuilt nog steeds dat kwade, wrokkige jongetje, dat zich tracht te bewijzen, coûte que coûte.

Maar als de uitslag bekend is, en de Titanic gezonken, laat het dan los.

Ik hoop dat u dan rust zal vinden.

Nu ga ik u laten, of mijn lezers klagen weer dat mijn blogs te lang en te breed uitvallen. Als u dat goed vindt, gaan we uit de ether met de wijze levensles van Alain de Botton:

“Laat ons vriendelijker en milder zijn voor onszelf. Natuurlijk mogen wij ambitieus zijn, en dromen hebben. Maar we mogen ons geen loser voelen als we niet àlles bereiken. We moeten uitzoeken wie we zijn, en wat we écht willen. Wie daarin slaagt, mag zichzelf een succes noemen!”

Met vriendelijke groeten,

Peter