Beste Frank,

Recent kreeg ik van jou de volgende vraag voorgeschoteld:

“Misschien wordt het tijd om eens een brief aan Peter zelf te schrijven, met het oog op zijn volgende marathon in Frankfurt? Succes alvast in Frankfurt!”

Dankjewel, Frank, dankjewel! Weet je wat Frank, ik schrijf bij deze maar even snel een briefje naar jou ! 🙂 Een klein, haastig geschreven blogje, een katteblogje.

Proficiat trouwens met je mooie 3u13 in Amsterdam! Je 18de marathon las ik. Knap werk! 3u13, dat is krak dezelfde tijd als m’n laatste marathon in Antwerpen, dus wat zeggen wij dan? Great minds run alike ! 🙂

Enfin, brieven schrijven aan mezelf, zo erg is het (voorlopig) nog niet gesteld. Wat niet is, kan nog komen, maar voorlopig richt ik het woord nog voornamelijk tot anderen. Tot andere mensen, welteverstaan. Friedrich Nietzsche richtte in 1889 het woord tot een afgeranseld paard, hij omhelsde het arme dier, huilend, en dat werd volgens de legende het begin van de volledige geestelijke instorting van de Filosoof met de Hamer. Vanaf toen was hij de Ingestorte Filosoof met de Hamer.

Hier alles goed. Door een vervelend pijntje aan het rechterscheenbeen waren de afgelopen trainingsweken eerder light. Bij de laatste 25 km training nog een grote bloedbaar opgelopen, maar die lijkt te genezen. De laatste training (gisteren) verliep voorspoedig. In het gezelschap van Kathelijne nog een laatste keer 10 km afhaspelen, een beetje kwebbelen & tateren, in het prachtige en herfstige park van Tervuren. Wat kan een mens zich nog meer toewensen? Niet zo gek veel.

Observatie: zo rustig als nu heb ik me nog niet vaak gevoeld, met een marathon voor de deur. Normaliter loop ik nu al de muren op, van de zenuwen. Dit keer is de toestand zen. Qua sera, sera. Er zijn eigenlijk maar drie mogelijkheden:

1. Of het draait helemaal in de soep, en worst case wordt het dan mijn eerste DNF. Dan hebben we dat ook eens meegemaakt.
2. Of ik loop niet de eindtijd die ik had gewenst, en dan is het ook maar zo. Er zijn belangrijker zaken in het leven.
3. Of het wordt een mooie tijd waar ik blij mee ben. Ook goed 🙂

Bovenal ben ik eigenlijk een dankbare hardloper. Sinds ik begon met marathons te lopen, bracht deze passie mij in Londen, in Amsterdam, in Barcelona, in Berlijn, in Praag, in Rotterdam, in Ieper, in Torhout, in Brussel, in Valencia, in Tokyo, en ja, zelfs in Antwerpen. Wat het lopen van marathons mij al gebracht en gegeven heeft, dat is erg mooi. De kreupele taal laat ons volkomen in de steek, om zulks tot uitdrukking te brengen.

Een marathon lopen, dat is een en al emotie, vind ik. Van aan de start, reeds: dat is telkens opnieuw een kippenvelmoment. Tot aan de finish. Als je arriveert, dat is een straffe cocktail van emoties, de ene keer met veel vreugde en euforie, de andere keer, helaas, met een vleugje teleurstelling, maar steeds is het een hele mix, een bonte waaier.

Het schudt me telkens door elkaar, die aankomst. Het resultaat van al die weken en maanden training. Een hoofdstuk dat wordt afgesloten. En héél kort daarna begint het: het uitkijken naar het volgende hoofdstuk.

Bij leven en welzijn.

Met sportieve groeten,

Peter