Gisteren werd mij het volgende gezegd:

“Ik lees jouw blogs supergraag, maar ik lees ze niet allemaal, af en toe eens eentje”.

Wel.

Dat eerste deel vond ik een heel mooi complimentje.

Dat tweede deel heb ik niet goed gehoord.  Je moet niet alles willen horen, in het leven.

Mensen denken te pas, maar vooral te onpas, dat ze de waarheid moeten zeggen. Ook als er niemand op die waarheid zit te wachten.

De naakte waarheid, heet dat. Terwijl ik vind dat de waarheid zich zedig moet kleden.

“De waarheid kwetst”, hoor je soms zeggen in de volksmond.

Wel, ik ben het niet eens, met die volksmond. De waarheid verdient een mooi laagje vernis.

Dan blinkt de waarheid.

Is dat niet beter?  De waarheid blinkt.

Trouwens, wat is de waarheid? Albert Heijn verkocht zijn héérlijke Basic Knackworsten aan 0,48 euro per 10 stuks voor de mensen van Test-Aankoop dit kwamen controleren, en aan 0,24 euro tijdens de controle.

Gefoefel, volgens Colruyt.

Terwijl Albert Heijn toch maar gewoon de markt volgt.

Volgens Albert Heijn.

En, dames en heren, nà de controle kosten diezelfde Basic Knackworsten, plots 0,79 euro. 

Kroket!

Enfin, beter  gezegd: knack!

Ach. Of zij nu in België handel drijven, of elders, het blijven natuurlijk Hollanders.

Wij Belgen zouden er nog niet van durven dromen, om de prijs met drie te vermenigvuldigen, zo vlak nadat de controleur vertrokken is, maar bij Albert Heijn: zonder verpinken.

Volgens Albert Heijn weten ze dan weer niet wanneer de Test-Aankoop-meneer langskomt.

Tja. Dat is geen laagje vernis meer, hé.

Een inspecteur met een jasje aan van Test-Aankoop, die op z’n dooie gemak 2.080 producten uit de rekken neemt, de prijzen bestudeert, z’n laptop bovenhaalt, en alles één voor één zorgvuldig intikt in z’n rekenblad, en dan alles netjes terug in de rekken zet: nou, als dat niet opvalt, dan hou je je supermarkt toch niet goed in de gaten.

Maar goed. Gent, dus. Gisteren ben ik gestrand in Gent. De voorlaatste trein gemist. En de laatste, die bleef nog te lang weg.

Binnenkort schrijf ik eens een briefje naar Jo Cornu, en dat zal voor één keer toch eens zonder vernis zijn. Nood breekt wet.

Als ik mijn koffie op heb, en als de rekening netjes betaald is, wel, tegen dat ik dan aan Sint-Pieters arriveer, dan zou er toch een trein vertrekkensklaar naar Brussel mogen gereed staan voor mij, neen?

Heel de wereld wordt on demand, behalve de spoorwegen.

En dan verschieten ze dat iedereen liever z’n koffie opdrinkt, de rekening betaalt, en met de wagen naar huis tuft.

Enfin, Kathelijne was van huis, zo brachten wij dus de nacht maar door in Gent.

Ik zeg het niet graag, maar wat hebben de mensen in Gent weinig gevoel voor humor.

Experiment: tegen een 12-tal Gentenaars maakte ik (afzonderlijk, weliswaar) een fijnbesnaard grapje over het recente, zware verlies van AA Gent tegen KV Mechelen.

Conclusie: 0% van de betrokkenen kon daar mee lachen, zo kan ik statistisch rapporteren.

Zo zuur, dacht ik.

Terwijl verliezen tegen de beste en de sympathiekste ploeg van het land toch geen schande is?

Enfin, en dan zwegen wij nog zedig over FC Shakhtar Donetsk. Tien doelpunten slikken, gelukkig nog wel verspreid over twee wedstrijden, dat roept toch vragen op? Hoezeer ik ook tracht om mijn geloof in de mensheid intact te houden: dan kan je toch niet anders dan vermoeden dat er meer dan één speler op de tegenpartij heeft gegokt?

Enfin, Gent dus.

Wat een mooie, gezellige, warme en pittoreske stad. Ook, en reeds om 8u ’s morgens, op een zaterdag.

Gent adem kunst uit, gewoon door Gent te zijn.

Een heerlijke wandeling gemaakt.

Nadenken over het leven. 

Nog eventjes, en Kathelijne is weer thuis.

Dames en heren, fijn weekend, iedereen !

Met eerlijke en oprechte groeten,

Peter