Beste lezers,

Na enkele korte herstelloopjes volgend op de Marathon van Frankfurt, was het opnieuw tijd voor de langere trainingen.

Daar keek ik al een tijdje naar uit.

Beperk een loper in z’n kilometers, en de gevolgen zijn niet te overzien. Dus hop, met  Kathelijne op de fiets, het Zoniënwoud in.

Wat is het daar prachtig om te lopen!

Het Zoniënwoud is maar liefst 4.421 hectare groot, dus je kan er een héél lange duurloop doen, als je alles wil gezien hebben.

Eind 19de eeuw was het woud nog meer dan 10.000 hectare groot, dus u mag eens raden wat er de voorbije decennia gebeurd is?

Inderdaad, grootschalig rooien, verkavelingen, de aanleg van paardenrenbanen, en andere infrastructuurwerken 😦

In vroegere tijden was het woud nog vele malen groter: het Zoniënwoud maakte toen samen met het Hallerbos, het Heverleebos, het Meerdaalwoud, het Buggenhoutbos, en vele andere bossen, deel uit van één reusachtig oerwoud, het Kolenwoud.

Dit werd ook wel het Silva Carbonaria genoemd, in de volksmond.

Als je ten tijde van Julius Caesar een duurloopje van 846 kilometer en oneffen wou doen in het Kolenwoud, dat kon dus.

Het Kolenwoud zat vol bandieten, gespuis, en struikrovers, dus af en toe een intervaltraining in het schema, om de snelheid wat aan te scherpen, dat strekte tot aanbeveling.

Om het een beetje eenvoudig te houden, wordt een deel van het Zoniënwoud beheerd door Vlaanderen, een tweede deel wordt beheerd door Wallonië, en nog een derde  deel wordt beheerd door het Brussels Hoofdstedelijk Gewest.

En om het overzichtelijk te houden, wordt er ook een deel beheerd door de Koninklijke Schenking.

Helaas, dames en heren, het Zoniënwoud veroudert snel.

Dus ook het Zoniënwoud heeft last van de vergrijzing.

Een beuk kan wel 300 jaar worden, maar de meeste beuken in het Zoniënwoud zijn blijkbaar meer dan 200 jaar oud.

Dus nog een kleine honderd jaar en ons Zoniënwoud is hoogbejaard.

We lezen daarover als volgt:

“Wetenschappers doen er alles aan om natuurlijke verjonging te genereren”.

Ik wil me nu niet té kritisch opstellen, maar zijn de Vlaamse, Waalse, en Brusselse wetenschappers dan toch niet een ietsiepietsie te laat in gang geschoten?

Laat ons hopen dat onze wetenschappers het niet moeilijker maken zijn dan het is: als niet-wetenschapper zou ik adviseren: gewoon véél jonge boompjes planten, vrienden! Hoe meer, hoe beter! En in de taal van William Shakespeare: as soon as possible.

Dat wisten ze duizenden jaren geleden al in China:

“Het beste moment om een boom te planten was 200 jaar geleden. Het één na beste moment is vandaag”.

Enfin, voor de kenners, wij namen vandaag de Beeldekensgatweg, en dan de Dronkenmanweg, tot in Jezus-Eik.

Best een zwaar stuk, vooral voor de fieters onder ons, met véél modder & slijk, en met veel ups & downs.

Maar wel heerlijk genieten van al dat groen. De gewone weg terug genomen naar Tervuren, via de Kapucijnendreef, en dan nog een ronde in het Park van Tervuren, om het af te leren.

De opdracht was 20 km, maar eerlijk gezegd, 21,1 km vond ik mooier, juist een halve marathon.

Na het lopen onmiddellijk onder de warme douche, en dan naar De Bosuil, een warme aanrader voor een eenvoudige doch smakelijke maaltijd, aan een democratisch vriendenprijsje. Een warme aanrader!

Met sportieve groeten,

Peter