Beste Trixie,

Alles goed met u?

Ik dacht, ik schrijf u eens een brief. Daar kunnen we ons geen buil aan vallen, dacht ik.

Op uw website staat zelfs dat ik u rechtstreeks mag contacteren. Voor persaangelegenheden moet ik naar “Big Hassle” emailen, maar de naam alleen al, dat lijkt mij omslachtig. En als ik u wil boeken, dan moet ik naar Free Trade Agency emailen.

Voor andere aangelegenheden kan ik dan weer emailen naar info@trixiewhitley.com, maar dat vind ik een beetje treurig.

Ik laat het u maar even weten: wat ben ik gevallen als een blok voor uw liedje, Breathe you in my dreams.

Wat een bloedmooi nummer.

Als dit nummer op Spotify al 832.156 keer beluisterd werd, dan was dat een respectabel aantal keer vanop mijn pc.

Breathe you in my dreams, dat was liefde op het eerste gezicht. Head over heels. Dat heb ik altijd een mooie maar merkwaardige  uitdrukking gevonden.

Taal op z’n kop, taal ondersteboven:

‘Head over heels‘ is a good example of how language can communicate meaning even when it makes no literal sense. After all, our head is normally over our heels. The phrase originated in the 14th century as ‘heels over head’, meaning doing a cartwheel.

Breathe you in my dreams. Genoeglijk heeft uw liedje zich genesteld in mijn warrige brein. Wat een ijzersterk nummer. De tekst alleen al:

I can taste our soil
Through the rains of your eyes
You shout
It conflicts with
With the oceans of my
Of my pride

Wat een krachtige stem hebt u.

Ik zing zelf ook graag. Eveneens met luide, krachtige stem.

Maar dan discreet.  Wegens niet al te toonvast. In mijn prille jeugdjaren heb ik nog muziekschool gevolgd en in een kerkkoor gezongen.

Maar dat verhaal bespaar ik u graag.

A propos. Op Instagram postte u recentelijk een zwart vierkant. Daarbij dacht ik in eerste instantie aan uw artistieke interesses, en dus aan het magistrale zwarte vierkant, genaamd “Zwart Vierkant“, van Kazimir Malevitsj.

In één van mijn – helaas talrijke – onnadenkende momenten heb ik eens een keertje lacherig gedaan over het minimale artistieke talent dat nodig is om een zwart vierkant te fabriceren.

Dat was m’n beste dag niet, Trixie. 

Ik was toen een beginnend blogger, later zal men het over mijn “vroege werk” hebben, en ik was toen nog jong en naïef, op dat vlak toch.

Honderden reacties op een blogpost, dat was ik niet gewoon! Het waren helaas weinig opbeurende reacties. De reacties nodigden niet uit tot verdere dialoog, zal ik maar zeggen. De voorzitter van de Kazimir Malevitsj Club Belgium eiste mijn publieke excuses, en hij dreigde met juridische stappen.

Enfin, zoals u het onlangs nog zo mooi verwoordde:

“De rode draad die ik in de Trumpverkiezing zie, is dat mensen weinig respect en medeleven voor elkaar hebben. Trumps overwinning maakt ons gebrek aan naastenliefde pijnlijk duidelijk”.

Juist.

Dat zwarte vierkant, dat waren dus uw gevoelens bij de verkiezingen. U schreef: “So so dark”.

En dan de eerder lange hashtag: #excusemewhileimovetoanotherplanet.

En u gaf het grif toe: “Ik heb met een steen in de maag voor Hillary gekozen”. Dat deed mij vermoeden dat het niet om een klein kiezelsteentje ging. In u schuilt misschien een politicoloog. Want u bracht op deze manier een rake synthese van de hele presidentsverkiezing: het volk van Amerika stemde ofwel met een zware steen in de maag voor Hillary, ofwel voor Donald Trump.

Mij stemde het hele gebeuren eerder Bijbels. Wij verwijzen graag naar Lucas 23: 33-34: “En toen zij kwamen op de plaats genaamd de Hoofdschedelplaats, kruisigden zij Hem aldaar. En Jezus zeide: Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen“.

Iets anders. Ik zag een foto waarop u rookt? Bent u dat, op die foto? Was dat enkel voor de fotoshoot? Of rookte u toen echt?

Rookt u nu nog steeds?

Dat intrigeert mij.

Vreemd: ik associeerde u wél met rock&roll, maar niet met roken.

Als het niet stoort, zou ik even de didactische toer willen opgaan. Als het wél stoort trouwens ook.

“In tabaksrook zitten ongeveer 4.000 chemische stoffen. Van 70 van die stoffen kan je kanker krijgen”.

De jeugd vlogt daarover.

Zelf vind ik het al tamelijk hip om nog te bloggen op mijn gezegende leeftijd, maar zoals dat dan gaat: plots word je dan toch snoeihard voorbij gevlogd, door het jeugdige volkje.

Heden bevind ik mij in de muziekschool te Kessel-Lo. Mijn kinderen volgen hier notenleer.

En zo dadelijk ga ik hardlopen, Trixie. Dan luister ik naar u.

Met muzikale groeten,

Peter