Beste Gino,

Alles goed met u?

U bent dus de haartooi van Geert wilders, aangename kennismaking zou ik zeggen, enchanté de faire votre connaissance.

Deze ochtend, alhier te Lommel, dacht ik, wel, ik schrijf maar ‘ns een briefje naar Gino.

Met een prachtig uitzicht, ondertussen.

Kwestie dat wij geen misverstanden hebben, Gino: met deze brief heb ik niet de intentie om met u te lachen. Integendeel. Er lachen al genoeg mensen met u, ik heb geen zin om mij aan te sluiten in de lange rij.  Ik hou niet van lange rijen.

U denkt vast: ik zie er misschien een beetje onnozel uit, maar wat ben ik toch gelukkig! Ik voel me goed in mijn vel, denkt u.

Gino en Geert: ik zie jullie steeds, onwillekeurig, als twee aparte entiteiten.

Het is sterker dan mezelf. Waar Geert gaat, hoeft Gino niet noodzakelijk te gaan, denk ik dan.

Merkwaardig, want in de realiteit zijn jullie natuurlijk wél vaak samen.

Maar wat zijn jullie verschillend!  Geert vol woede en frustratie, over vanalles, over de Islam, over al die Marokkanen, over de beknotting van z’n meningsuiting, en zo voort, en zo verder! Het verschil met u kon niet groter zijn, Gino. Tegen over al het bittere in Geert, uzelf: vrolijk, golvend, een beetje wuft. Wuivend.  

Frivool, bijna.

Hoe gaat het trouwens, met Geert?

Mij lijkt dat toch vermoeiend: voortdurend moeten zeggen wat half Nederland denkt.

Half Nederland: dat zijn verdorie 8,5 miljoen mensen! 8,5 miljoen mensen die niet kunnen, niet willen, of niet durven zeggen wat ze denken, en die daar Geert voor nodig hebben.

Pfff. Noem mij dan gerust een luiwammes, Gino, maar ik zou al snel denken: als half Nederland iets te zeggen heeft, vooruit met de geit, en voor de pinnen ermee. Als ze het maar niet in hun hoofd halen dat ik het allemaal in hun plaats ga zeggen.

Enfin, we moeten hier Geert z’n rekening niet maken.

Wat heb ik u steeds een merkwaardig fenomeen gevonden, Gino. U bent werkelijk een uniek stuk.

Een pièce unique, zeggen wij hier.

Mocht er in China iemand rond lopen met een kapsel dat als twee druppels water op het mijne lijkt, niemand zou zeggen, kijk, daar heb je die rare Peter.

Omgekeerd: stel dat er een Chinees zou zijn met een kappsel zoals u op zijn hoofd, àlle Chinezen zouden elkaar verbaasd aanstoten, en uitroepen: Kijk, kijk ! Daar heb je Geert Wilders! Uw baasje. Enfin, uw baasje, u bent natuurlijk geen hond.

Al zijn er gelijkenissen, maar ik had beloofd om elke vorm van spot achterwege te laten.

Maar de persoon die zich onder de haartooi bevindt, hoe benoem je dat?

De “eigenaar”? Dat klinkt alsof u huur betaalt aan Geert, en dat is toch niet het geval, hopen wij.

Omgekeerd, Geert zou huur aan u moeten betalen.

Enfin, wij hadden het al over de Chinezen. Meer dan 1.4 miljard stuks. Nogal een geluk dat Geert niet moet zeggen wat half China denkt, want dan was hij wel verder van huis.

Alhoewel, nu ik er toch even filosofisch over nadenk: misschien is het minder vermoeiend om de mening te vertolken van 700 miljoen Chinezen, dan de mening van 8,5 miljoen Nederlanders?

Gino, kent u Li Keqiang? Dat is ginds de premier, dus de Mark Rutte van China.

Van de bijna drieduizend partijbonzen waren er bij zijn verkiezing in 2013 welgeteld 3 tegen, en er waren 6 onthoudingen.

Alle negen volkomen spoorloos, sindsdien. Nooit meer gezien, nooit meer gehoord, geen teken van leven meer.

Misschien zeiden die negen iets te nadrukkelijk wat (de verkeerde) helft van China dacht, Gino. Gelijk hebben en gelijk krijgen, het zijn twee verschillende zaken, zowel in China als in Nederland.

Dat gelijk willen krijgen is goed, maar je moet daar niet mee overdrijven.  Recent las ik op Twitter: “I’ve deleted enough tweets to know that I should never get a tattoo”, en zo is het maar net.

Nog een fijne dag ginds!

Met vriendelijke groeten,

Peter