Het stond reeds in de Bijbel, dames en heren: Vanitas vanitatum, omnia vanitas.

Gisteren was ik best tevreden met de eindtijd in de Natuurloop Lier (10 km), maar ik wou toch ook de rangschikking eens bestuderen.

35ste plaats bij de heren. Voor de dames werd een aparte rangschikking opgemaakt.

Met ongeveer 226 mannelijke deelnemers vond ik de rangschikking prima. Ik had nog graag 34 mannen extra achter me gelaten, maar goed, je hebt het niet allemaal te willen, in het leven.

Wél merkwaardig: waren er nu slechts 36 deelnemers geweest, dan had ik krak diezelfde rangschikking en krak dezelfde eindtijd misschien heel anders ervaren. Is dat niet ijdel? Vanitas?

Ach, je kan het ook gewoon nieuwsgierigheid noemen. Kwaad kan het niet. Al was het maar om toch even te dubbelchecken of er met die 8 seconden geen administratieve vergissing in het spel was 🙂

Maar wat was het gisteren toch een drukke dag, daar in mijn bovenkamer.

Het coördinatiecentrum draaide op volle toeren. Was ik niets vergeten? Ja, dus.

Zou ik wel op tijd arriveren? Absoluut, meer dan een uur te vroeg.

Rond de middag: had ik niet te weinig gegeten? Veel te weinig. En had ik dan daarna niet te véél en te laat gegeten? Wellicht, maar valt niet veel meer aan te doen eens je alles hebt opgesmikkeld.

Bij het opwarmen: ola, voelde ik nu niets aan die linkerkuit? Ja, maar niets om bezorgd om te zijn.

En zo voort, en zo verder.

Wat een drukte, in m’n hoofd. 

Al die zorgen, de strak gespannen zenuwen.

De fijne grens tussen het goed willen doen, en je zorgen maken om niets.

Het deed me terugdenken aan een training begin deze week. In volstrekte rust. Geen zware training. Maar rustig.

Bij het vallen van de avond. Ik deel de foto’s graag even, het geeft een idee van de kleurenpracht, en de ervaring, het moment waarop alles plots rustig en stil werd.

Verstillen. Een mooi werkwoord, over het rustig, stil, beweegloos worden, het verstommen van geluid.

Die avond in het park: een prachtige “home cinema”. Rustig lopend. De avond ten einde zien lopen.

Deelnemen aan een race, en een rustige duurloop ’s avonds in het park: yin en yang?

Misschien is dat ook een stukje vanitas, maar dan van een andere soort.

In de 17de eeuw was het vanitasschilderij erg hip:

“Met een vanitasschilderij wil de schilder de boodschap overbrengen dat het plezier van het leven slechts één moment duurt. Omdat de tijd beperkt is, moet men ten volle van het huidige moment genieten”

Voilà. Goed gezien, van die 17de eeuwse schilders.

En dan is het nu tijd om 20 km te gaan lopen.

Rustig.

Met sportieve groeten,

Peter