Dames en heren, waar voert deze blog ons heen vandaag? 

Naar het verleden.

Naar een jeugdherinnering.

1985.

(Foto’s)

Toen was ondergetekende 11 jaar jong, fysiek gesproken toch. Mentaal gezien nog enkele jaartjes jonger, als ik mijn leerkrachten van toen mocht geloven.

“Kunt gij nu nooit eens normaal doen”, kreeg ik met de regelmaat van de klok voorgeschoteld. U merkt dat het vraagteken daarbij ontbrak.

Voor die arme leerkrachten hebben ze de term “zwaar beroep” bedacht.

In 1985 was ik nog niet van mijn geloof afgevallen, maar dat was een kwestie van tijd, zou later blijken.

Karol Józef Wojtyła, oftewel Paus Johannes Paulus II, kwam in 1985 voor maar liefst vijf volle dagen naar België.

Eerst was hij in Nederland op bezoek geweest, maar dat was geen succes.

Ze hadden Karol van die rare krentenbollen aangesmeerd, en van die vieze karnemelk. Karol was daar niet tuk op, en dat kon hij maar moeilijk verbergen. Dat namen onze Noorderburen dan weer op hun affront, en de emoties liepen hoog op.

Bij rellen tegen Karol, in Utrecht, vielen er 17 ernstig gewonden, en nét geen doden.

Bij wijze van scherp contrast: hoe triomfantelijk was de blijde intrede van Paus Johannes Paulus II in België!

In St Denijs Westrem: maar liefst 150.000 aanwezigen!

150.000, volgens de rijkswacht, dus in het echt, minstens 450.000 gelovigen, altegader in St Denijs Westrem!

U mag eens raden, wie zich in de rangen bevond?

Ondergetekende! Weliswaar helemaal achteraan, helaas, op de allerlaatste rij. Op school was er gevraagd wie er mee naar de paus wou gaan kijken, en biebie natuurlijk mee de bus op.

Ginds aangekomen, stonden wij op twee volle kilometers van het podium.

Jonge snaak als ik was, stelde ik de voor de hand liggende vraag:

“Waar is de paus?”.

“Nog nergens”, luidde het antwoord.

Want Karol was te laat. Geen academisch kwartiertje, geen half uurtje, neen, een dikke twee uur te laat. Ik dacht dat het wachten nooit zou ophouden. Maar eindelijk was hij er, en naar verluidt, stond hij op het podium!

“Verdomme toch, ik zie hem niet”, zo dacht ik, halvelings in paniek.

Hmm. Dat speldenkopje van 1 à 2 millimeter groot, was dàt nu de paus, vroeg ik me af, bedremmeld?

Juist, ja. Pfff. Wat een ellendig lange misviering was me dat. Die Johannes Paulus II was nog niet al te kort van stof, moest ik vaststellen. Gezien de twee uur retard, had ik verwacht dat hij zijn misviering fors zou inkorten, maar dat was ijdele hoop.

Om de tijd enigszins te verdrijven, vertelde ik aan mijn copains een schuine mop, over popi jopi. De Zuster die vlak voor ons stond, draaide zich met een ruk om, en keek bijzonder ontstemd.

Ik draaide mij ook om, om even te checken wie er achter mij stond, en naar wie de Zuster dan zo kwaad keek.

Maar wij stonden op de allerlaatste rij. Achter ons stond er helemaal niemand meer.

Nou, dan wist ik het ook niet, naar wie de Zuster zo kwaad keek.

Aan die misviering leek geen einde te komen.

De misviering was twee uur te laat begonnen en duurde drie uur langer dan gepland.

Dus u zou denken dat wij dan vijf uur later dan voorzien thuis kwamen, in ons dorpje?

Mis poes.

Toen wij ons naar de autobus-zone begaven, vonden wij onze autobus niet.

Er stonden natuurlijk honderden en honderden bussen, en er had duidelijk geen mens aan gedacht om daar enige structuur in aan te brengen, met het oog op een vlotte terugvindbaarheid.

Mijn suggestie om dan maar lukraak op een andere bus te stappen, werd onontvankelijk verklaard. Dan zouden er andere kindjes in de problemen geraken. Nou, dat leek me geen ramp, eerlijk gezegd. Ten andere, die andere kindjes konden dan toch gewoon op onze bus stappen? Niet dus. We hebben daar minstens twee uur lang gezocht naar onze bus. Bleek uiteindelijk dat er andere kindjes op onze bus waren gestapt, en dat onze bus foetsie was.

Zeven uur later thuis dan verwacht, op een weinig Christelijk tijdstip.

Onze lokale priester had dus gelijk gekregen. Die had op voorhand gezegd:

“Naar de Paus ga ik niet kijken, daar valt niets te zien. En daarbij, SK Beveren speelt thuis”.

Daar viel iets voor te zeggen. SK Beveren was in 1985 – letterlijk – een kampioenenploeg, met spelers zoals  Heinz Schönberger, Ronny Martens, Marc Baecke, Julien Lodders, etc. In 1985 speelden zij Europees voetbal, tegen Aberdeen, tegen Göteborg, het kruim van Europa, quoi.

Die lokale priester, dat was een speciaal exemplaar. Als je zondagochtend om 10u in het huwelijksbootje moest treden, dan was het bang afwachten of dat mét of zonder priester zou geschieden. En indien mét: in welke toestand. Wat de catechese betrof, werkte de man met een drietrappensysteem: bij de eerste onregelmatigheid, een verwittiging, dan, een gele kaart, en tot slot: de rode kaart.

Dan kon je je communie in een andere parochie gaan doen.

U mag eens raden. De allereerste catecheseles was nog niet halverwege, en ondergetekende had al een verwittiging én een gele kaart in de wacht gesleept.

Dat werden nog lange, bange catecheselessen, de weken nadien.

Nu gezien bestaat daar eigenlijk toch maar één term voor: psychologische terreur, niet?

Dat pauselijke bezoek in 1985, dat was het begin van het einde. Religieus gesproken, bedoel ik. Daarna ging het – in de jaren ’90 – steil bergaf met mijn religieus engagement.

Met SK Beveren en met Paus Johannes Paulus II ging het toen ook steil bergaf, trouwens.

Beste lezers, hebben jullie beklijvende jeugdherinneringen? Gooi ze dan even in de groep, misschien kunnen wij er iets mee?

Met vriendelijke groeten,

Peter