Dames en heren, wij hebben hier wat meegemaakt. Een avontuur. Een acupunctuur-avontuur, meer bepaald.

Vorige vrijdag had ik nog steeds last van een verrekking aan de spier, waarvan ik de Latijnse naam nu even niet uit het hoofd ken.

Eerlijk gezegd, al was de verrekking dan niet aan mijn voeten, het begon ze toch uit te hangen. Zelfs bij het stappen, wandelen, en kuieren door Londen had ik er last van.

Enfin, aangezien we nu toch even in Londen waren, dacht ik: waarom eens geen bezoekje brengen aan de Chinese dokter?

Zo gezegd, zo gedaan. In dit geval: de “Everwell Chinese Medical” praktijk, waar men onmiddellijk bereid bleek mij de vereiste medische zorgen toe te dienen.

Om te beginnen wou ik heel mijn levensverhaal, alsook alle relevante medische feiten uitgebreid te berde brengen, maar dat hoefde niet.

De Chinese dokter was eerder kort van stof. Ik mocht op de tafel gaan liggen. De Chinese dokter voelde eerst zachtjes aan of hij de plaats des onheil kon vonden, en toen hij die gevonden had, drukte hij stevig door. Meer bepaald: zo hard hij kon.

Afgaand op mijn reactie, trok hij de wenkbrauwen op, en vroeg stoïcijns kalm:

“It hurts ?”.

Ja, toch wel. Vervolgens was het tijd voor acupunctuur. Een flinke naald, tsjak, zonder veel poespas aangebracht in het rampgebied.

Toen hij met die naald begon te bewegen deed dat bijzonder veel pijn, terwijl ik toch een schrikbarend hoge pijngrens heb, als man.

Die pijnervaring trachtte ik naar bestvermogen en mits enkele universele tekenen duidelijk te maken aan de dokter.

Opnieuw: “It hurts ?”.

Ja, bevestigde ik, akoestisch iets luider dan strikt noodzakelijk, in de piepkleine praktijkruimte.

“That’s because you injured”, aldus de Chinese dokter.

Oef.

Ik beeldde het me dus toch niet in.

Na de sessie deed het nog méér pijn, maar dat was normaal, zo werd me verzekerd.

Nog wel twee kleine TO DO’s op de lijst:

1. Een spray twee maal daags aan te brengen. Een eerste keer geprobeerd. Wat dat goedje precies is, geen flauw idee, maar de spier wordt er door in vuur en vlam gezet.
2. Een poedertje, op te lossen in warm water. En dan helaas op te drinken. Wat een smerig goedje, te goor voor woorden. Wat daar in zit, wij weten het niet, en eerlijk gezegd, dat gaan we zo houden. Als ik de experience moet omschrijven: een soort klei, kwaad zal het (hopelijk) wel niet kunnen.

Maar je hoort ons niet klagen. De acupunctuur deed deugd, zo worden al duizenden jaren lang de mensen opgelapt, de deugdelijkheid lijkt me dus ruimschoots bewezen.

Met die nuance, dat men voor de bronstijd gebruik maakte van naalden vervaardigd uit botsplinters of uit steen.

Mijn buikgevoel zegt me dat ik dan verder van huis was geweest.

De bronstijd, dat was de periode na het neolithicum, als u dat iets zou zeggen.

Mij zei het eerder weinig, zou ik tot voor gisteren gezegd hebben. Maar toeval of niet, wij waren gisteren in het British Museum, en daar hebben wij de samenlevingen in het neolithicum, in de bronstijd en in de ijzertijd eens grondig bestudeerd.

Fascinerend. Bij de wapens zag ik veel prachtige speren. Dat kon natuurlijk, eens er brons of oud ijzer voorradig was.

Dat moet wel een luxe geweest zijn, plots kon je een speer naar je tegenstander gooien, en klaar. Als het raak was, dan toch.

Veiliger dan die riskante lijf-aan-lijf gevechten, bedacht ik me.

Maar als het niet raak was, dan stond je daar mooi met lege handen natuurlijk, dan had je jezelf mooi in een hoekje geschilderd. Tenzij je nog een reserve-speer in de achterzak had zitten. Aan een goede voorbereiding was (en is) veel gelegen!

Daar schreef de Sun Tzu reeds over:

“Attack the enemy where he is unprepared, appear where you are not expected” 

Enfin, wij zijn er weer helemaal klaar voor.

Nu moet ik ergens zijn, waar ik niet word verwacht, dames en heren!

Fijne dag iedereen,

Peter