Dag Elio,

Wat las ik deze week in de krant? Dat u geschokt bent.

Welnu, ik liep toch al een hele tijd rond met het idee om u eens een vriendelijk briefje te schrijven.

Dus hier aan we.

Geschokt?

U was dus geschokt. Het is sterker dan mezelf, ik word dan van nature uit een beetje achterdochtig. Immers, nadien blijkt vaak dat er inderdaad reden was om geschokt te zijn, maar niet omwille van de zaken die verklaard werden voor de camera.

Blijkbaar kregen lokale mandatarissen zitpenningen, zonder op te dagen. Dat heb ik even laten bezinken. Creatief als we zijn, redeneerde ik eens in de omgekeerde richting. Wat als het nu eens in het algemeen belang was dat de lokale mandatarissen niet kwamen opdagen? Bij wijze van fictief voorbeeld, als hun afwezigheid de besluitvorming nu eens ten goede kwam, moeten we dan wel zo geschokt zijn, of eerder opgelucht? Enfin, hiermee zijn we natuurlijk in het vaarwater van de ethiek beland.

En nu hebt u juist zo warm gepleit voor méér ethiek in uw partij!

Ethiek, en jeugdherinneringen

Elio, als jonge knaap heb ik het nog meegemaakt, dat een voorzitter geld naar de partijkas zag vloeien, in paniek raakte, althans, over de oorsprong van die centen, en toen maar besloot om die centen te verbranden!

Verbranden. Geld verbranden in plaats van de partijkas te spijzen, veel méér kan je toch niet van je geloof afvallen? Ook hier vermoed ik dat we in het vaarwater van de ethiek waren terecht gekomen.

Decumul

Terug naar 2017. U pleit voor een verregaande decumul?

Dat lijkt mij niet evident. Dan kijk ik alvast even naar mezelf, want ik steek graag de hand in eigen boezem. Spreekwoordelijk, dan toch.

Nou. Ik blog, ik verdiep mij in de loopsport en in de fundamenten van gezonde voeding, ik schrijf graag brieven, ik eet, ik slaap, de wereldgeschiedenis boeit mij mateloos, de wereldliteratuur nog méér, en eerlijk gezegd Elio, zo kan ik nog even doorgaan.

Maar als mijn blog te lang wordt, dan krijg ik klachten. Maar dat is mijn probleem, natuurlijk.

In ieder geval: beseft u wat een totale decumul zou betekenen, voor mijn persoonlijke leven? De totale verschraling! 

Wereldgeschiedenis

Over de wereldgeschiedenis gesproken, ik las dat u een Rome-kenner bent? En dat uw favoriete keizer Hadrianus is?

Hadrianus, de keizer die een lange, dikke en hoge muur bouwde. De Muur van Hadrianus, noemden ze die. Om voor de hand liggende redenen.

De Muur van Hadrianus, die vormde de grens van Britannia. Nog voor de Britten goed en wel de kans hadden om een referendum te organiseren, stond er al een lange, dikke, en hoge muur voor hun neus. Dat waren andere tijden!

Keizer Hadrianus was smoorverliefd op Antinoüs, een Griekse jongen van buitengewone schoonheid. Samen reisden ze het Romeinse Rijk af.

Nu, Antinoüs mocht dan van buitengewone schoonheid zijn, zwemmen kon hij niet. Bij een onschuldig zwempartijtje in de Nijl, verdronk hij.

Het huwelijk van Hadrianus met Vibia Sabina was ongelukkig, en bleef kinderloos. Hadrianus besteedde geen aandacht aan haar, en hij toonde openlijk zijn belangstelling voor andere vrouwen, en vooral, voor jonge mannen.

Terug naar 2017.

10%?

Zoals ze bij La Libre in de gaten hadden: 10% van de zitpenningen vloeide naar de kas van de partij. Dat viel mij toch tegen, Elio. Dat die lokale mandatarissen slechts 10% moesten afdragen. Allez. 10%? Met zo’n percentage kan je toch niet voor de dag komen? Wat is er plots mis met 33%? Of met 55%?

Ik wil er mij niet mee moeien, en het zijn mijn zaken niet, dat moet intern maar ‘ns aangekaart worden, vind ik.

Belangenconflicten

In het dossier waarvan sprake, las ik ook: “De helft van het schepencollege van Thuin waar minister Furlan titelvoerend burgemeester is, werkt op zijn kabinet. Er zijn elke dag belangenconflicten!”

Elke dag? Nou. Wat is dat toch, met die belangenconflicten. Wij steken opnieuw de hand in eigen boezem, Elio: ik heb zelf regelmatig belangenconflicten in mijn arme hoofd. Dan zijn ze met 6 of met 7 aan het ruziemaken, daar in die bovenkamer van me, dat is vaak kleuter-niveau.

Meestal verlaat ik dan moedeloos de vergadering, Elio. Dan ga ik hardlopen.

Sporten?

Sport u eigenlijk graag, Elio?

Ik zag enkele foto’s van u als zwemmer. U mogen ze dus gerust in de Nijl loslaten, of in de Ourthe.

U lijkt me in goede vorm, voor uw leeftijd, als ik dat mag zeggen? Als ik uw zwemfoto’s aandachtig bestudeer, dan meen ik te kunnen concluderen dat u zich daar van bewust bent. Niet?

Hulp?

Wij kennen elkaar nog niet, maar ik denk dat u iemand bent die graag helpt. Met m’n blog probeer ik dat ook. Helpen. Dat is niet eenvoudig. Vandaag hebben wij dit nog mogen ondervinden. Iemand stuurde de volgende vraag in:

“Beste Peter, ik probeer mijn conditie te verbeteren, en toch ook enkele kilootjes af te vallen. Maar ik eet zo graag fastfood. Zo’n Royal Quarter Pounder Deluxe van McDonalds, hoe héérlijk is dat niet! Mag dat nu écht niet? Zo af en toe?”.

Wat doe je dan, Elio?

Eerlijk is de kortste weg, niet? Een mens zou dan moeten antwoorden:

“Lieve mevrouw, u zal de regelmatige consumptie van junk food achterwege moeten laten! Anders wordt het niets, met de opbouw van uw conditie. En met het afvallen al helemààl niet. Zo’n Royal Quarter Pounder Deluxe zit namelijk vol zout, vol vet, en naar hoogwaardige koolhydraten zal u in die maaltijd vruchteloos zoeken. Ik heb maar één advies, lieve mevrouw: dumpen, die slechte gewoonte”.

Maar hoe groot is de verleiding! Om te zeggen dat het wél af en toe mag. Maar dan misschien zonder frisdrank? Of probeer bv. de mayonaise te laten, lieve mevrouw, en eet er misschien wat groentjes bij?

Maar hélpen wij elkaar zo, op deze manier, Elio?

Ik leg de vraag graag voor.

Tot mijn grote schrik merk ik nu: ik ben helemaal vergeten te vragen hoe het eigenlijk gaat met u? Met het leven? En met de liefde? Niet te veel belangenconflicten, mogen wij hopen?

Wij zien uw antwoord graag tegemoet!

Met vriendelijke groeten,

Peter