Vrijdag kon u een korte voorbeschouwing lezen, de Halve Marathon van Lier kwam er aan, we hadden daarover een gesprekje met Gery Follens, over de loopsport, over AC Lyra, en over nog veel meer.

Kathelijne ging mee naar Lier, dus het werd een uitstapje. Mooi op tijd vertrokken in Tervuren. Er helaas wel niet op gerekend dat er op de ring een ongeval zou gebeurd zijn.

Zenuwen.

Dan zie ik het al zo voor me: dat het startschot weerklinkt, terwijl ik me nog aan het omkleden ben. Maar het viel uiteindelijk best mee, we waren ruim op tijd.

Ter plaatse verkondigde men:

“Nu is het leve zot lak ’n hiet maagdeke!”

Als dat betekent wat ik dénk dat het betekent: is dat dan niet héél mooi?

Eerst omgekleed, en dan m’n startnummer gaan afhalen.

Ah, u bent de meneer van de blog!, zei de lieve mevrouw die de startnummers bedeelde.

Dat kon ik beamen.

Geen verdere incidenten te melden.

Weldra weerklonk het startschot, en wij gingen van start.

De eerste helft van de race verliep prima, netjes aan het door coach Benny opgegeven tempo, van 4:10 per kilometer, en met enkele kilometers aan 4:06 per kilometer.

Helaas was er ook nog een tweede helft. Die viel me lelijk tegen.

Het tempo zakte helemaal in. Het leek alsof ik de man met de hamer niet zag, maar wel ontmoette, want het liep voor geen meter meer, en ik werd regelmatig ingehaald. Nu niet dat ik competitief ben ingesteld, maar ingehaald worden, daar word ik toch knettergek van.

Hoe dat kwam? Wij hebben er het raden naar. Misschien heb ik de voorbije weken misschien iets té goed op de voeding gelet, want het leek wel alsof ik die tweede helft niet voldoende energie had.

De hartslag bleef voortdurend erg laag, dus dat doet vermoeden dat ik niet voluit kon gaan.

Ach. We hebben het overleefd. Uiteindelijk was de eindtijd van 1u31 goed voor de 55ste plaats (op 316 deelnemers).

Na de wedstrijd was er een héérlijk douche, wel dermate gloeiend heet dat je er alleen onder kon gaan mits het expliciet aanvaarden van het risico op ernstige brandwonden! 🙂

In gedachten verzonken, na de douche, hoorde ik plotseling een stem in de verte: “En Peter, woon jij nog steeds in Nieuwkerken?”.  Neen dus. Die stem, dat was Maarten De Prycker, uit good old Nieuwkerken Waas.

Wat leven we in een kleine wereld!

Nog iets gedronken, een Duvel voor Maarten, een koffie voor Kathelijne, een bruiswater voor ondergetekende, en zo keerden wij huiswaarts.

Moe, maar niet helemaal tevreden. Deze halve marathon had beter gekund. Thuis gekomen, verslag uitgebracht aan Benny, en de volgende, troostende woorden ontvangen:

“Hey, niet mee inzitten. De laatste weken heb je minder getraind. De knop omdraaien, en volgende week knallen we opnieuw. De marathon is nog veraf. Deze wedstrijd was maar een prikkel!”

Voilà. Fijn om lezen, dat was wat ik nodig had. Daar konden we mee verder, en ’s avonds voelde ik me al een heel stuk beter.

En the day after: nog beter!

Immers, tijd voor een fijne hersteltraining van 15 km dwars door de velden van Duisburg en Huldenberg. Prachtig.

Oversight

De spieren loslopen.

Met Kathelijne op de fiets naast me. Keuvelend en koffiekletsend.

Genieten van de natuur.

Op het halfwegpunt: even stilstaan en uitblazen. Temidden van de velden.

Wat een oorverdovende stilte.

Wij zijn dat niet meer gewoon, zo’n intense stilte, bedacht ik me. Alles was goed, alles was prima. En er komt een nieuwe week aan. Als ik het loopschema zo al eens bekeken heb: dat ziet er pittig uit! 🙂 

We zijn er klaar voor.

Met sportieve groeten,

Peter

===