Beste lezers, vandaag hebben wij het met Ultra-Veerle (oftewel Veerle Beernaert) over grenzen verleggen.
Even terug naar vorig jaar: weet u nog wat er gebeurde op 1 oktober 2016?
Als tweede Belgische dame ooit haalde Veerle de finish van de beruchte & legendarische Spartathlon.
Afstand: 246 km. Als je niet verloren loopt, onderweg. 246 km, niet met de tuutuut of de broembroem, maar al lopende. Kan u zich dat voorstellen?
Ik niet.
Toen ik dat las in de Facebook-krant, dacht ik: “Verdorie, hoe doe je dàt, in hemelsnaam?”
Ik trachtte het mij in te beelden.
De pijn, het afzien.
123 km lopen en dan denken, voilà, we zijn toch al in de helft.
Een marathon, dat vind ik al grensverleggend. Vooral de laatste 6 kilometer, als ik met véél plezier m’n Saucony’s aan de haak zou kunnen hangen. Om onder een warme douche te stappen.
De Spartathlon, dat is geen marathon, dat zijn er zes!
Hoezeer ik ook probeer om het me voor te stellen, maar het lukt niet.
Sommige grenzen kan ik het me eenvoudigweg niet voorstellen.
Dat ik na een marathon zou zeggen: kom, we doen er nog eentje. Om het af te leren. En dan, nog eentje. Zo zes keer na elkaar.
Voor Veerle was 2016 een bijzonder straf jaar, en dankzij haar kreeg het ultralopen in de media de aandacht die het verdient.
Recent liep Veerle Beernaert haar 100ste marathon!
De hoeveelste?
De 100ste!
Wat een prestatie.
Zelf zei Veerle daarover:
“Wat een dag vol emotie 🙂 Intens gelukkig nadat ik vandaag in Genk mijn 100ste marathon kon volbrengen. Speciale dank voor de voortreffelijke organisatie van de Louis Persoons Memorial Marathon, ik viel zelfs in de prijzen en werd tweede master ;-)”
Nu, 100 marathons, en zo’n reeks ultra-prestaties: dat verdient toch onze aandacht, niet?
Hier gaan we!
- Wie is Veerle?
“Ik ben Veerle Beernaert, 47 jaar en al 23 jaar getrouwd met Philippe. We hebben samen vier dochters: Louise (22 jaar), onze tweeling Marie en Liza (20 jaar) en Maud, bijna 17 jaar.
Ik werk als medisch laboratoriumtechnoloog in het AZ Groeninge in Kortrijk, ik heb dus meestal onregelmatige uren met weekend- en nachtdiensten, vroeg- en avonddiensten.”
- Waarom ben je begonnen met ultra-running?
“In 2006 begon ik met lopen en algauw bleek dat korte afstanden me niet zo goed lagen.
Het duurde meestal meer dan een uur vooraleer ik op dreef raakte.
Op 15 april 2007 liep ik mijn eerste marathon in Rotterdam. Het jaar erop volgden er twee (Stockholm en Helsinki), en nog een jaar later liep ik er drie.
In 2010 volgde een eerste 50 km wedstrijd en toen liep ik de eerste editie van de 6 uur van Aalter.
In 2011 waagde ik me aan de 100 km wedstrijd “de nacht van West-Vlaanderen” en vanaf dan wist ik dat dit toch wel iets was wat ik heel graag deed. Ondertussen volgden talloze ultrawedstrijden, onder andere 12- en 24-uurswedstrijden, 100 mijl, en vorige jaar volgde dan de bekroning: het uitlopen van de Spartathlon”
- Waar ben je het meeste trots op en/of wat was je fijnste ervaring ?
“Het meest trots ben ik op mijn deelname aan de Spartathlon. Ik finishte de 246 km lange wedstrijd tussen Athene en Sparta in 34u14’.
In de 33 voorbije edities kon slechts één Belgische dame de finish bereiken (Katia Nolens in 1996), ik werd bijgevolg de tweede Belgische vrouw die hierin slaagde en daar ben ik heel trots op!”
- Wat is jouw loop- en levensfilosofie?
“Lopen is voor mij vooral ontspannen na een drukke dag op het werk.
Als ik tijdens de week ga lopen, zijn dit meestal afstanden tussen 10 en 20 km, dan vind ik het niet erg als ik alleen op pad moet. Meestal gaat mijn man mee maar een training alleen schrikt me niet af.
Doordat ik ook weekends en nachtdiensten draai, heb ik meestal minstens één vrije dag in de week en dan ga ik overdag lopen, dan kunnen de afstanden oplopen tot 30 à 40 km.
Op zondag staat er meestal een heel lange training op het menu, dat kan ook onder de vorm van een marathon zijn die ik dan op het gemak loop. Meestal kies ik kleinschalige wedstrijden die betaalbaar zijn, of zelfs gratis (zoals bv de marathon “‘t Is voor niks” eind november in Geldrop).
Mijn man en ik spreken in het weekend soms af met loopvrienden en we kiezen dan een wandeltocht uit van “Wandelsport Vlaanderen” en die lopen we dan ipv te wandelen.”
- Grenzen verleggen, hoe doe je dat? Wat doe jij op momenten dat je het het moeilijkste hebt?
“Tijdens extreem lange wedstrijden krijgt iedere ultraloper wel een moment waarop hij of zij denkt: ‘Waar ben ik in godsnaam mee bezig?’, maar deze gedachten probeer ik zo snel mogelijk weg te dringen. Die momenten duiken meestal op als je al een ganse nacht aan de gang bent en je lichaam naar rust snakt.
Ik verdeel mijn ultrawedstrijden in stukjes. De Spartathlon ben ik gestart met het idee om een marathon te lopen, na die eerste marathon zette ik de teller in mijn hoofd terug op nul en begon ik aan een tweede marathon. Dit ging zo door tot ik er zes had en toen was ik aan de finish.
Ik moet wel zeggen dat die laatste marathon een heel lange was qua tijdsduur, er leek geen einde aan te komen 🙂 !”
- Wat is jouw aanpak mbt voeding?
“Ik ben een goede eter, ook tijdens de wedstrijden en dit is volgens mij een groot voordeel. Mijn voeding tijdens de Spartathlon bestond uit gewone dingen zoals pudding, boterhammen met kaas en honing, soep, pasta, rozijnen en chocolade.
En uiteraard heel veel drinken, overdag dronk ik per uur ongeveer 500 ml en ‘s nachts 250 ml.
Dat lijkt niet zo héél veel maar als je meer dan 34 uur op pad bent (waarvan 28 uur in de hitte) dan kom je toch aan 16 liter!
Door het jaar heen probeer ik gezond te eten, dus veel groenten en fruit, en in de aanloop naar een belangrijke ultra laat ik meestal gedurende een maand vóór de wedstrijd een glaasje wijn of een biertje aan me voorbij gaan. Na een goede afloop smaakt een glaasje bubbels dan dubbel zo goed!”
- Wat zou je nog graag bereiken?
“Voorlopig heb ik geen gekke plannen meer. In 2018 gaat er in Nederland een Elfstedentocht gehouden worden voor ultralopers (230 km) en deze zou ik eventueel willen lopen.
En misschien word ik wel de eerste Belgische vrouw die de Spartathlon twee maal uitloopt?
Maar dit zal nog niet voor dit jaar zijn!”
Dat begrijpen we.
Dankuwel Veerle!
Heb je nog een laatste boodschap voor de lezers van deze blog?
“Aan iedereen die loopt, korte of lange afstand, snel of traag, geniet van deze mooie sport!”
Dat gaan we doen, Veerle, bedankt voor je tijd!
Met sportieve groeten,
Peter
Peter's Marathon Blog 
grenzeloos respect en bewondering voor deze dame! een diepe buiging is hier op zijn plaats
LikeGeliked door 1 persoon
van een klassebak gesproken.. massa’s respect voor Veerle!
LikeGeliked door 1 persoon