Dames en heren, vandaag stelde ik mij de vraag, waarom eten wij soms te veel? 

Een rare vraag, zal u misschien denken, maar goed, zij schoot mij nu eenmaal te binnen, daar kan ik ook niets aan doen.

Met het Bourgondische genot van een héérlijke maaltijd is natuurlijk niets verkeerd. Als er eens een minder gezonde maaltijd op tafel verschijnt, dan kan de zonde maar zo zoet zijn. “Geen punt. Punt.”, zo heeft de ex-lijsttrekker in Gent dat ooit eens puntig verwoord.

Bourgondisch, het staat synoniem voor genieten van het leven. In de jaren 1400 waren de hertogen van Bourgondië oppermachtig en steenrijk. Het hof van Filips de Goede stond bekend om z’n exuberante pracht en praal, en om de schranspartijen, waar men voor de eigen gemoedsrust de weight watchers punten maar beter niet kon optellen.

Die Filips de Goede had naar verluidt meer dan dertig maîtresses.

Die kon z’n calorieën dus goed gebruiken.

Enfin, de trend was gezet, de inwoners van de Nederlandse provincies Noord-Brabant en Limburg, en de Belgen, die ging men “Bourgondisch” noemen, omdat ze zo graag van een hapje en van een drankje genoten. Dat zegt natuurlijk ook iets over de inwoners van de andere provincies in Nederland, maar dat laten we nu even in het midden. We gaan hier geen ruzie zoeken.

Dus met gezwinde tred terug naar de vraag waarom we bij momenten geen maat kunnen houden, met dat Bourgondische schransen? 

Vandaag las ik daar een mooi stukje over, van de School of Life.

De wàt?

“The School of Life wil goede ideeën uit het verleden en heden koppelen aan onze individuele problemen van elke dag. We graven in filosofie, geschiedenis, literatuur, neurowetenschap, sociologie, psychotherapie en kunst, en diepen zo interessante, bevrijdende of gewoon handige ideeën op.”

Klinkt goed, niet? Welke interessante, bevrijdende en handige ideeën bezorgt de School of Life ons zoal, over dit probleem van elke dag?

Wel, de voornaamste reden waarom wij te veel eten, heeft eigenlijk niets met voeding te maken. Dat wordt als volgt omschreven:

“But if we could really choose anything, wouldn’t we want a slightly different menu? For example, unstressed conversation, marinaded in mutual forgiveness? Tenderised love? Ripe friendship served on wry banter accompanied by a side serving of affectionate teasing? Fresh conversation, liberally sprinkled with poignant anecdotes. Sexual appreciation, with all the trimmings?”

Met dat laatste gerechtje, had men wellicht Filip de Goede in het vizier.

De volgende stap in de redenering is dat diëten de verkeerde oplossing zijn voor het verkeerde probleem. Wegens symptoombestrijding:

“Our tragedy isn’t our unconstrained appetite. But rather, the difficulty we have in getting access to the emotional and psychological things that would nourish our souls. The diet industry has latched onto the symptoms of our unhappiness, not their causes – and therefore the solutions it offers can only ever be temporary and fragile. It can’t make us lastingly thin, because it is not engaging with what made us fat.”

Voilà. Het zit hem dus niet in de gulzigheid.

Het probleem is dat we soms met de lege rekken worden geconfronteerd, in de supermarkt van ons leven:

“We eat too much, not because we are (as we brutally accuse ourselves) greedy, but because we live in a world where the shelves are still bare of the real ingredients we crave“

Is dat zo?

Wat denkt u? Waarom eten wij (soms) te veel? 

En toch ook, hoe speelde die Filips de Goede dat klaar, met 30 maîtresses?

Food for thought, zou ik opperen?

Met Bourgondische groeten,

Peter