Als er in ons huishouden een vrij momentje opduikt, dan gaat Kathelijne soms naar een kapelletje hier in de buurt.

Niet naar een Maria-kapelletje, want over onbevlekte ontvangenissen gaan we het vandaag niet hebben.

Wél naar een kapelletje van de heilige Rita. De heilige Rita staat bekend als de patrones van de hopeloze gevallen.

Waarom Kathelijne daar soms een kaarsje gaat branden, en wie dan precies het hopeloze geval is, dat weten wij niet.

Ik heb er nog niet naar gevraagd.

Als je het antwoord niet wil weten, dan stel je de vraag beter niet.

Rita werd in 1381 geboren in Italië, niet zo ver van Cascia. Daarom werd Rita ook wel Rita van Cascia genoemd. Rita wilde reeds op prille leeftijd kloosterlinge worden. Non, zeg maar. Terwijl ik dit neerschrijf, bedenk ik me dat de bijnaam van Joëlle Milquet, Madame Non, eigenlijk op twéé manieren kan opgevat worden.

Maar goed, dat feestje ging niet door, want op 14-jarige leeftijd werd de arme Rita uitgehuwelijkt aan een echte bruut, Fernando Mancini. Rita was een braaf kind, en zij verzette zich niet tegen haar echtgenoot, zij bad zelfs voor zijn zielenheil.

Echter, zo gauw Rita’s man overleed, stond het Rita vrij om toe te treden als non. Dat deed ze dan ook gezwind, en in 1447 vond er een mirakel plaats! Toen Rita aan een bezoeker vroeg om een roos voor haar te gaan plukken, putje winter, vond die een prachtige, bloeiende roos in de tuin! Lap. Kan u dat verklaren? Putje winter, en in 1447 was de aarde nog niet opgewarmd. En dan zomaar een bloeiende roos in de tuin? Dat kan ik niet verklaren. De tijdsgenoten van Rita ook niet, en daarom werd het een mirakel genoemd.

Iets minder dan 200 jaar later, in 1628, werd Rita zalig verklaard, en nog eens een kleine 300 jaar later, in 1900, volgde de heiligverklaring door paus Leo XIII. Je kan over de Katholieke Kerk veel lelijke dingen zeggen, maar vooraleer ze iemand zalig of heilig verklaren, denken ze toch grondig na!

De heilige Rita staat dus bekend als patrones van de hopeloze gevallen, en zij wordt onder meer aangeroepen bij examenvrees. Dat herinner ik me nog goed. Emmanuel, en we gebruiken nu even een fictieve naam, want hij leeft nog, daar hebben we eens de volgende frats mee aan de hand gehad. Hij kwam tijdens de examenperiode eens met heel kleine oogjes aan op school, en hij sprak de woorden:

“Mannen, ’t is gisteren heel laat geworden! Heel de nacht heb ik geblokt op dat vorte Engels. Maar laat de vragen gerust komen. Deze jongen is er helemaal klaar voor !”

Waarop wij hem verbouwereerd aankeken. Wij staarden hem aan, en een ongemakkelijke stilte deed z’n intrede. Wie gaat het hem zeggen, vroegen wij elkaar, via steelse blikken. Die eer viel mij te beurt, bleek uit de meerderheid der steelse blikken. Lap. Die bescheten commissie had ik weer aan m’n been.

Nou Emmanuel, zei ik. Adem even diep in, en adem even diep uit, en kijk het ‘ns goed na, want wij hebben vandaag examen wiskunde.

“Hate to disappoint you”, zei ik nog, want Engels had hij tenslotte grondig ingestudeerd, dat had hij zelf gezegd.

De boodschap viel op een koude steen.

“Neen hoor, wij hebben vandaag examen Engels”.

Toen begonnen wij te twijfelen, natuurlijk. Zo gaat dat. Even nagekeken, en ’t bleek toch wiskunde te zijn. Daar werd Emmanuel niet vrolijk van.

“Dan heb ik het verkeerde vak gestudeerd”, concludeerde hij mistroostig.

Qua logisch nadenken zat dat toch goed, stelden wij tevreden vast.

Enfin, solidair als wij waren, hebben wij toen met de hele klas collectief de heilige Rita te hulp geroepen.

Zowel om de examenstress te milderen, alsook omdat het hier – laten wij wel wezen – duidelijk om een hopeloos geval ging.

Maar helaas, deze blog kent helaas géén happy end, dames en heren.

Het heeft niet mogen baten, onze collectieve, vurige smeekbede.

Rita gaf niet thuis. Rita heeft ook haar grenzen, blijkbaar.

Met vriendelijke groeten,

Peter