Beste lezers, eerst en vooral wens ik jullie allemaal een vrolijk Pasen! Naar ik hoop zijn jullie paasactiviteiten voorspoedig en vreedzaam verlopen?

Zelf hebben wij er een turbulent Paas-event op zitten. Wij hebben aanschouwd hoe méér dan 200 kindertjes zich verzamelden in de buurt van een daartoe aangeduide Chinese vrijwilliger, de Paashaas, zeg maar. De organisator & tevens de animator van dienst, kon het niet voldoende benadrukken:

“Lieve kindertjes, er zijn voldoende paaseitjes voor IEDEREEN. Ga rustig naar de Paashaas, dringen en voorsteken is volstrekt overbodig, want zoals ik reeds zei, de Paashaas heeft méér dan voldoende paaseitjes bij!”

Nou. Toen Atilla de Hun de Donau overstak met zijn troepen, en zowat de hele Balkan plunderde, dat moet er volgens mij beschaafder en ordentelijker aan toe zijn gegaan dan de taferelen die zich vandaag hebben afgespeeld.

Wie denkt dat de mama’s en de papa’s daarbij een stabiliserende rol speelden, die houdt er een zéér positief wereldbeeld op na, maar wel een totaal verkeerd. Eén papa, en ik zwans niet, die kwam terug bij zijn echtgenote met het slechte nieuws dat hij géén paaseitjes had weten te bemachtigen, maar wél een stukje van de Paashaas. Vol trots toonde hij aan zijn vrouw het stukje pels in kwestie.

Zoals Plautus het ons reeds voorhield, Homo homini lupus. De mens is een wolf voor zijn medemens.

Enfin, ik vroeg aan mijn zoontje, die helemaal achteraan post had gevat: En waarom sta jij helemaal achteraan? Het antwoord kon mij niet blijer stemmen, op deze prachtige Paasdag: “Wel, als het aan mij is, en er blijven nog véél paaseitjes over, dan krijg ik misschien twéé zakjes paaseieren!”

Voilà.

Er is dus hoop voor de mensheid.

Voorts zitten wij nu écht in de laatste rechte lijn naar Düsseldorf, en dat hebben we geweten.

Woensdag stonden er 5 tempoblokken van 4 kilometer op het programma, dat was een pittige training. Waar Attila is langsgekomen, groeit geen gras meer, is een spreekwoord dat (ook hier) van toepassing zou kunnen zijn.

De dag erna, donderdag dus, hadden we 20 km hersteltraining, en toen waren wij juist in Knokke.

Van daaruit ging de duurloop naar Zeebrugge. Prachtig om lopen!

Ik weet niet of u dat weet, maar Zeebrugge was de laatste Belgische gemeente die bevrijd werd in de Tweede Wereldoorlog. Een gedenkplaat aan de Visartsluis laat het ons weten:

“Dankbare hulde aan het Canadese leger dat op 3 november 1944 Zeebrugge als laatste gemeente van ons land bevrijdde”

Dat heb je natuurlijk, als een bevrijding in alfabetische volgorde wordt aanpakt. Dan kan je maar beter in Aalst wonen.

De dag erna, op vrijdag dus, stond er een snellere duurloop op het programma, ook 20 km.

Praktisch probleem: de eerste 10 kilometer, de heenweg zeg maar, was met de wind op kop. Geen pretje, op de zeedijk.

Drie kilometer versnelling maakten eveneens onderdeel uit van de training, maar die versnelling deed ik mooi in de terugweg, met de wind in de rug. Het is niet omdat ik er nogal eenvoudig van geest uitzie, dat ik het daarom ook ben, zo moet u maar denken.

Zaterdag, een hersteltraining van 20 kilometer, in het Land van Waas. Vanuit Sint Niklaas ging de tocht naar Puivelde. In Puivelde valt heel wat te beleven. Zo kan je er bijvoorbeeld bus 27 nemen, naar Eksaarde.

Helaas valt er in Eksaarde dan weer niets te beleven.

Aldus liepen wij gezwind richting Sinaai. Daar lieten vlaggen en wimpels weten dat de gemeente 800 jaar geleden werd gesticht, na Aalst, maar voor Zeebrugge.

800 jaar Sinaai. Of dat reden is tot feestvieren, dat laat ik aan u over, beste lezers. Deze blog is bedoeld om te informeren, niet om te manipuleren. Ik heb er natuurlijk m’n eigen idee over, en ik wil geen lelijke dingen zeggen over Sinaai, maar in heel België was Sinaai de allerlaatste gemeente waar een heks werd terecht gesteld.

Dat was in 1684, toen in alle andere Belgische gemeenten de Beschaving en de Verlichting al lang hun intrede hadden gedaan. De betrokkene was Martha van Wetteren, en de terechtstelling volgde pas vier maanden na de veroordeling, omdat Martha eerst nog moest bevallen.

Vandaag deden we een duurloop van 25 km, en die deed ik – voor het gemak – in het park van Tervuren.

Jarne, Charlotte, en Kathelijne fietsten mee, dus ik moest m’n beste beentje voorzetten. En ik zou het zweren, op m’n TomTom-horloge stond de teller precies op 25 km, toen ik het voor bekeken hield.

Maar nadien, bij het opladen, verscheen er genadeloos op het scherm:

24,9 kilometer

Verdorie! Morgen opnieuw, en zorgen dat we de volledige 25 km bereiken? 🙂 Neen hoor, morgen is het rustdag.

Zo is de laatste rechte lijn naar Düsseldorf ingezet! De twee weken die nu komen, bouwen we rustig af.

En nu is het dus aan jullie, beste lezers.  Jullie laatste rechte lijn, hoe verloopt die gewoonlijk?

Met sportieve groeten,

Peter