Beste lezers, we hebben de marathon van Düsseldorf achter de rug.

Het was nummer 14, en het vorige PR – 3u08 in Frankfurt – werd aangescherpt tot 3u03.

Dat was goed voor de 23ste plaats, bij de M40 welteverstaan 🙂

En de magische “Sub 3”-grens, die komt nu stilaan in de buurt.

Graag delen wij alvast even 5 tips met u, tot leering en vermaeck!

TIP 1: een fantastische coach zoeken (en vinden)

Het strekt tot aanbeveling om een goede coach te zoeken, en te vinden.

Een goede, wat zeg ik nu, ik bedoel natuurlijk: een fantastische coach!

Hoogstwaarschijnlijk bent u het nog niet vergeten, maar toch, af en toe frissen wij graag uw geheugen even op, hier vindt u de 8 kenmerken van een topcoach.

Op dat vlak heb ik natuurlijk de hoofdvogel geschoten.

Benny zorgde voor een uitdagend schema, dat ik nét aankon. Af en toe sakkerde ik eens grondig, maar als het niet liep zoals het hoorde, kon ik steeds terecht met al m’n bezorgdheden en prangende vragen, de ene vraag al wat intelligenter dan de andere, dat moeten we eerlijk toegeven.

Nog straffer: in Düsseldorf was Benny tussen km 31 en de finish de perfecte haas. De laatste kilometers zijn de zwaarste, en dan vraag je je wel eens af, de wanhoop nabij, waarom je in hemelsnaam geen andere, minder slopende hobby hebt gekozen, bv. met modeltreintjes spelen, of zo.

Voor alle duidelijkheid, mochten er zich modeltreintjesliefhebbers bevinden onder mijn lezers, zij hoeven zich écht niet geviseerd of beledigd te voelen. Sterker nog, zij mogen naar eigen inzicht & voorkeur een geschikter voorbeeld verzinnen.

In ieder geval, als je tijdens die laatste kilometers maar te volgen hebt: héérlijk! Het blok tussen 35 km en 40 km, waar je normaal het meeste verval aan je loopbroek hebt, die liepen wij als snelste blok!

TIP 2: de juiste levensgezel zoeken (en vinden)

OK, toegegeven, dat is een ruime tip, die veel verder strekt dan de loopsport.

En het is geen gemakkelijke tip, de juiste levenspartner zoeken en vinden, dat vergt een stevige dosis geluk.

Het volstaat dat u even vluchtig rondom u kijkt, en dan kan u zelf vaststellen hoe gruwelijk verkeerd dit menselijke proces wel niet kan lopen.

Ook wat  deze tip betreft, heb ik de hoofdvogel geschoten: eerder trachtte ik al eens onder woorden te brengen hoe dankbaar me dit stemt.

Een dikke merci dus voor Kathelijne, en haar engelengeduld tijdens de voorbereiding. Wie beweert dat het een lachertje is om samen te leven met iemand die 4 of 5 keer per week gaat hardlopen, die spreekt waarschijnlijk niet uit ervaring! 🙂

Ook op de grote dag zelf, is deze tip aan de orde.

Tijdens de marathon, op enkele strategische & op voorhand afgesproken plaatsen, bezorgde Kathelijne me sportdrank, gels, en vooral: een massa steun en liefde.

Deze korte mini-dates waren telkens een mentale opsteker!

TIP 3: de juiste loopmaatjes zoeken (en vinden)

Bart oftewel Speelse Bever loopt ongeveer hetzelfde tempo als ik, en zo konden we elkaar natuurlijk prima uitdagen, annex uit de nood helpen als het niet goed liep, als een vervelende blessure plots stokken in de wielen stak, etc.

Dat is een fijne dynamiek, we konden in de voorbereiding enkele trainingen samen doen, en samen naar een marathon toeleven is toch best spannend.

Bart schreef recent een mooie blog over de vraag wanneer je klaar bent voor de marathon, de lectuur daarvan wordt bij deze warm aanbevolen!

In Düsseldorf waren ook andere loopmaatjes van de partij.

We noemen hier Katrien en Bart, hier leest u het verslag van Katrien over haar marathon.

Lieve verscheen ondanks een blessure toch aan de start, en bracht de marathon toch tot een goed einde! #Chapeau!

Ook tijdens de marathon zelf maakten we kennis met Belgische lopers.

Uit Bredene dan nog!

Steve Jockheere onderschreef trouwens ook het belang van Tip 2:

“Aangekomen in 3u09, met een supergevoel. Bedankt aan m’n vrouwtje Nancy, om me te steunen in alles wat ik doe, en ook voor haar motivatie, en de drankbevoorrading”

Voilà.

En dan waren er natuurlijk nog de lieve berichtjes van loopmaatjes voor, tijdens, en na de marathon.

Hartverwarmend!

Lopen werkt verbindend, en op die momenten ben je dan weer wél blij dat je je niet hele dagen met modeltreintjes, hun onderhoud, en hun vertragingen moet bezig houden.

TIP 4: de lat nét iets hoger leggen

Eigenlijk was de doelstelling voor deze marathon 3u05.

In de expohal kon je een polsbandje laten afdrukken, met tussentijden.

Toen ik Bart z’n bandje gaf, zei hij verwonderd:

“Maar dat zijn de tussentijden voor 3u03?”

Ja, dat beaamde ik.

En ik lichtte toe:

“Dat is omdat we 3u03 gaan lopen”.

Zo. Dat is mijn ervaring met het Leven, je moet de lat steeds iets hoger leggen. Raak je er dan nét niet, dan haal je toch nog steeds een prima resultaat.

Een eenvoudig truukje, maar het werkt.

Meestal, toch.

TIP 5: Je moet het echt willen

Je moet het écht willen. Dat klinkt kinderlijk eenvoudig, maar dat is het niet. Meer bepaald, de laatste 7 à 8 kilometers had ik zijsteken. Telkens ik ademde, leek het alsof de Romeinse honderdman Longinus van Caesarea mijn rechterzij doorboorde.

Voor de hardlopers met historische interesse wijden we daar even over uit. Die Longinus doorboorde de zij van Jezus, en toen vertrok hij naar Cappadocië. Als bekeerling.

Een bekeerling, daar zaten ze in Cappadocië niet op te wachten. Longinus werd prompt gearresteerd vanwege zijn geloof, men sloeg hem de tanden uit de mond, en men sneed zijn tong af.

Maar Longinus bleef – wonderbaarlijk genoeg! – duidelijk spreken. Daar zou je klomp toch van breken?

Op televisie zie je trouwens vaak het omgekeerde, personen in het bezit van tanden en tong, die toch zeer onduidelijk articuleren.

Maar goed, terug naar de zijsteken. Dat was dus afzien.

Drie of vier keer stond ik op het punt om tegen Bart en Benny te zeggen: ga maar, ik kom wel, ik zie jullie aan de finish.

Maar ik wou het écht.

Tijdens de laatste halve kilometer zagen we dat 3u03 er nog nét in zat, dan moest er wél flink gesprint worden. Mét zijsteken. Dan moet je het dus écht willen! 🙂

Met sportieve groeten,

Peter

Lifestyle