Afscheid nemen, daar ben ik nooit goed in geweest.

Nooit graag gedaan.

Al had ik de eer om voor een bijzonder mooie organisatie te mogen werken, toch besloot ik een tijd geleden om afscheid te nemen. Dat was een microscopisch klein stapje voor de mensheid, maar persoonlijk een grote stap, met gepieker en muizenissen.

Een mooie organisatie, fijne collega’s, en hoezo, toch zou dat plaatje niet kloppen? Hoe kon dat nu? Dan lag het wel aan mij, zeker? Er zijn enkele korte nachten aan te pas gekomen. Je kan rationeel een lang verhaal in elkaar knutselen met logische argumenten en met een grondige analyse, maar plots doe je toch wat het beste lijkt.

Toen de kogel door de kerk was, voelde de beslissing goed. Merkwaardig, hoe sterk je innerlijke kompas de richting aangeeft.

Een gevoel van verwondering. Kunnen en mogen nadenken over wat je wil gaan doen, over wat energie geeft, versus waar je op afknapt. Tijd nemen en ruimte maken voor vragen zoals: wie ben ik, wat doe ik graag, wat kan ik goed, en wat gaan we doen.

Maar ook mixed feelings. In rondjes draaien.

Was het geen gemakkelijkheidsoplossing?

Flash back naar de bezorgdheid van weleer, uit de puberteit:

“Ga ik ooit van straat geraken?” 🙂  

In een eerdere blog over “doen waar je bang voor bent” kwam dit aspect al eens bod. In die blogpost vroeg ik aan lezers (hardlopers) waar ze schrik voor hebben? 

Honden, natuurlijk.  En vallen, uiteraard.  Blessures, vanzelfsprekend.

Ook een eerlijk antwoord: “Van mijn schoonmoeder!” 🙂

En ook de angst voor het bankroet.

Ruth, daarover:

“Ook ik ben bang om ooit bankroet op straat te eindigen, dus ik speel altijd wat op veilig, waardoor ik opportuniteiten mis”

Door elke vorm van risico te vermijden, negeren we natuurlijk straal de opdracht van onze Lieve Heer. Wij moeten woekeren met onze talenten.

Woekeren. Kan je je dat voorstellen, woekeren zonder een risicootje, hier of daar?

Zo werkt woekeren niet.

Woekeren met je talenten draait ook om zelfvertrouwen. Geloven in je eigen kunnen. Jarenlang wou ik supergraag een marathon lopen, dat was een levensdroom van me.

Maar een droom die zo veraf leek.

Ik dacht dat me dat nooit zou lukken. Jarenlang kwam er niets van in huis. Aan de oppervlakte was dat omdat ik slecht trainde, omdat ik telkens kwaaltjes en blessures opscharrelde. Maar au fond denk ik dat het kwam omdat ik er zelf niet in geloofde.

Tot ik uiteindelijk toch sprong.

Afscheid nemen is misschien een beetje zoals springen, niet?

Zo.

Dan is het nu tijd om afscheid te nemen.

Ik wens iedereen fijne, bijzonder riskante uitdagingen toe. Vol zelfvertrouwen!

Groeten,

Peter