Beste lezer, ik hoop oprecht dat uw job niet bedreigd wordt. Maar als uw job nu ‘ns wél bedreigd wordt, door computers of zo, dan heb ik heuglijk nieuws.

U kan namelijk altijd nog sportfilosoof worden. Dat is een job die nog niet direct bedreigd zal worden door computers, of door iets anders.

Maar een sportfilosoof, dat is zo mogelijk nog nuttelozer dan een gewone filosoof, zal u misschien opperen.

Dat betwist ik graag.

Mark Rowlands is sportfilosoof, en hij schreef een boek over waarom wij zo graag hardlopen.

Bijna steeds gaat de hardloper eerst instrumenteel aan de slag. We lopen bv. omdat de wolfshond anders het kot afbreekt:

“Personally, I started running because I found myself sharing a house with a rather rapacious canine that would eat all my possessions, if he were not kept continually exhausted”

Iets vaker voorkomende instrumentele redenen: omdat bewegen gezond is, of omdat we gewicht kwijt willen. En dan gebeurt er bijna steeds iets wonderbaarlijks. Filosofisch gezien dan toch.

Het instrumentele verdwijnt naar de achtergrond! De wolfshond wordt oud en moe, maar het baasje blijft dapper hardlopen. Het baasje begint aan z’n eerste marathon, en wolfshond wacht braaf aan de finish.

Dit is de lakmoestest:

“The way to tell if someone is running for instrumental reasons, is to ask them a question: if there were a pill that could replicate all the benefits of running — health, looks, even enjoyment — would you keep running?”

Als je “ja” antwoordt, dan ben je instrumenteel bezig. Maar hoe langer je loopt, hoe meer het antwoord verandert. Dan wordt het intrinsiek:

“In the end, if you have run long and hard enough, you discover a certain sort of value in running: a value that running has for its own sake. This is what is known as intrinsic value”

Voor alle duidelijkheid, tot u blogt een echte intrinsiekeling! Mocht men alle voordelen van hardlopen in één pilletje proppen, ter vervanging van transpiratie en afzien, ik zou dat pilletje beleefd maar kordaat weigeren.

Tot slot wordt zelfs Sartre er bij gehaald:

“(In running) you can find an experience of freedom of a particular sort: the freedom that goes with realizing that your reasons have no authority over you. You have various reasons to stop — the brutal experiential unpleasantness — but these reasons cannot make you stop. No reason can ever make you stop. You are beyond the authority of reasons. Sartre called this experience of freedom anguish”

Goed. Nu terug naar de harde realiteit.

Deze week stonden er duurlopen op het programma. Ik vroeg aan Benny aan welke hartslag en aan welk tempo, en we kwamen uit op hartslag 155, en tempo 4:40 min/km.

Zo gezegd, en zo gedaan. Fluks gingen we gisteren intrinsiek trainen.

Dat viel tegen: tempo 4:48 min/km en hartslag 159. Dus te langzaam tempo en een te hoge hartslag.

Geen probleem, dacht ik, tomorrow is another day, dan gaan we morgen gewoon 8 seconden per kilometer sneller lopen!

Klaar. Alleen, van sneller te lopen, gaat m’n hartslag gewoonlijk niet naar beneden.

Enfin, om een lang verhaal kort te maken, deze keer ging het toch in de goede richting: tempo 4:41 min/km, en hartslag 158.

Nog 1 seconde per km te traag, en nog 3 hartslagen te veel.

We blijven oefenen, bij leven en welzijn. Nu nog zorgen dat we aan een geschikt petje geraken.

Immers, steeds vaker worden hardlopers aangevallen door buizerds.

“In Lisse zijn twee mensen aangevallen door een buizerd, en op meer plekken in Nederland worden aanvallen gemeld. Vooral hardlopers zijn de klos”

Wel in Nederland, gelukkig, maar toch. Je weet nooit in welke mate die beesten het territorialiteitsbeginsel respecteren.

Valkenier Ruben van Maaren benadert de kwestie empathisch:

“De buizerd valt altijd van achter aan. Valkenier Van Maaren kan zich wel voorstellen dat mensen daarvan schrikken”

Ja, dat kan ik me ook voorstellen.

Met zo’n buizerd die langs achter aanvalt, gaat de snelheid misschien wel tijdelijk flink omhoog, maar zo krijgen we de hartslag natuurlijk niet naar beneden 😦

Maar met het juiste petje kan je jezelf dus prima beschermen tegen deze gemene vogel.

Genoteerd.

Vandaag is het rustdag, en morgen lopen wij gezwind en intrinsiek het juiste tempo, met de juiste hartslag, en met een instrumenteel petje!

Met sportieve groeten,

Peter