Verhuisd

Jawel, beste lezers, het is gebeurd: wij zijn veilig en wel verhuisd.

Aangezien ik eerder tot het type kluns behoor, inzake alle aangelegenheden die niet louter theoretisch van aard zijn, mag het een wonder heten dat deze operatie is verlopen zonder lijfelijke accidenten en fysieke malheuren.

We kunnen wel zeggen dat ik een vakkundige beschermengel heb.

Haar naam is Kathelijne.

OK, hier en daar is er wel ‘ns iets gesneuveld, maar scherven brengen geluk, en in mijn geval, gelukkig maar.

M’n loopspulletjes, daar kon gelukkig niets aan miskomen. Die had ik namelijk de dag ervoor al overgebracht, ik dacht, dan kunnen die alvast niet kwijt of beschadigd geraken. Met sommige zaken moet je geen risico’s nemen, in het leven.

Nu, we kregen professionele hulp van een verhuisfirma, en met een lift brachten ene Alain en ene “Spinne” gezwind de grootste stukken naar beneden, en in de nieuwe woonst, brachten ze die ook weer naar boven.

Wat de verhuislift betreft, kreeg ik de toelichting dat het hendeltje omhoog moest om de lift te doen dalen, en dat het hendeltje omlaag moest, om de lift te doen stijgen.

Dat vond ik niet helemaal logisch, maar mijn opmerking dienaangaande werd volstrekt genegeerd.

Wel werd er nadrukkelijk op gewezen dat ik het hendeltje erg voorzichtig omhoog moest brengen. Zoals Alain het zei, zachtjesaan. Zoals met de ambriage van een auto, en hij maakte een sturend gebaar, alsof hij met een auto reed, en daarbij duwde hij de virtuele ambriage in, en het moet gezegd, dat gebeurde héél voorzichtig.

Nu goed, dat kon ik nog wel onthouden. Alhoewel de verleiding bij momenten groot was om bij wijze van grapje de lift toch ‘ns een keertje bruusk naar beneden te doen donderen, maar goed, we beten op de tanden en we hielden de discipline in de rangen.

Waar ik stomverbaasd van stond: hoe is het nu in hemelsnaam mogelijk dat een mens op zo’n korte tijd, zo’n gigantische hoop rommel vergaart?

Je houdt het niet voor mogelijk.

De stapels dozen waren amper te overzien. Al die rommel, die moest toch ergens vandaan komen? Wie had die spullen dan allemaal gekocht?

Ik vroeg het me af.

Enfin, we zijn streng & rechtvaardig geweest. Een meedogenloze selectie vond plaats, en lading na lading vertrok naar het containerpark.

En zo kwam het moment dat alles leeg was in de ene woning. Wat een raar zicht.

En het gevoel dat een hoofdstuk werd afgesloten.

In de nieuwe woning stonden plots een hoop dozen, die ongeduldig wachtten om uitgepakt te worden.

Een nieuwe start.

Zo’n verhuis scherpt wel de creativiteit aan. Zo gingen wij in de Ikea enkele nieuwe meubelstukken kopen, want de oude waren naar het containerpark, en aan de kassa werd gezegd dat die nieuwe meubelstukken, als ze niet in de auto zouden blijken te passen, konden getransporteerd worden, door hen, tot aan de voordeur. Dit alles aan een Zweeds vriendenprijsje.

Die dozen zullen in de auto passen, dacht ik.

Ofwel goedschiks, en anders kwaadschiks.

Dat viel wel tegen, na 26 pogingen, raakten de opties stilaan uitgeput. Opgeven, bleek niet terug te vinden in het woordenboek, en dus bedachten we, creatief, creatief, als we nu die nieuwe meubels al eens uit de verpakking halen?

Dat is toch waar, hoeveel plaats neemt die verpakking wel niet in?

Hup, zo gezegd, zo gedaan, de meubels uit de verpakking.

Terplaatse, daar op de parking van Ikea. Enkele voorbijgangers bekeken het schouwspel met grote ogen.

Je zag er méér dan eentje zich afvragen of wij een klein zonnesteekje dan wel een finke zonnesteek hadden opgelopen, maar goed, iedereen mocht dan wel eens hartelijk lachen, dit keer gingen de meubels er bijna allemaal in!

Bijna.

Voor het laatste stuk was er geen plaats meer achteraan.

Ofwel was er plaats voor de medepassagier, ofwel voor de laatste meubelstuk. Eén meubelstuk achter laten op de parking van Ikea, dat leek geen verstandig idee, want meestal dient bij een Ikea-pakket élk stuk wel ergens voor. Omgekeerd, heb je bij het einde van de werkzaamheden nog diverse onderdelen over, dan is de kans groot dat er iets – letterlijk – niet in de haak zit. Dus was de vraag of de medepassagier dat laatste stuk nog op de schoot kon houden?

Neen, helaas was daar niet voldoende ruimte voor.

Creatief, creatief, tenzij het dak werd open gezet!