“Wat gaan we allemaal doen, in New York?”, zo werd me onlangs gevraagd.

“Hardlopen?”, stelde ik voor.

Maar er zijn ginds toch veel modieuze boetiekjes, en van die hippe rooftop bars, en toffe, trendy restaurantjes? Daar gaan we toch tijd voor hebben?

“Zeker, misschien voor het hardlopen, of anders erna?”, suggereerde ik.

Een hotel vinden ging vlot, want Kathelijne deed een voorstel en dat bleek vlak bij Central Park te liggen. Dat vond ik helemaal goed.

De vlucht van Düsseldorf naar New York was turbulent, en niet alleen omwille van de weersomstandigheden. Vooral omdat we vlak in de buurt van papa Fransman, mama Fransvrouw, en de twee petits gamins zaten. Die maakten het wel héél bont. Hoe ze in Frankrijk kinderen opvoeden, dat weet ik niet precies, maar naar het resultaat te beoordelen mag dat gerust eens kritisch herbekeken worden. Voortdurend ruzie en ambras, die twee. Waardoor papa voortdurend in een Franse colère schoot. Wat een familiedrama’s. De ene kleine kwakte het schoteltje kip, vleessaus, worteltjes en de bijhorende puree van de andere kleine tegen de vlakte. We laten in het midden of er sprake was van kwaad opzet, maar in ieder geval, toen waren de rapen helemaal gaar, ook al stonden die niet op het menu.

Zeven afleveringen van Game of Thrones later landden we in JFK en ging het subway-gewijs naar het hotel.

’s Ochtends na het ontbijt trokken we naar het New York Road Runners center, daar kregen we een heleboel uitleg over 40 jaar marathon van New York, over de community-projecten die ze hebben opgestart, de projecten voor jongeren, de gratis sessies yoga, de gratis sessies gezonde voeding, etc.

Ik zei tegen de vriendelijke meneer dat ik hem zeker en vast zou vermelden in mijn blog.

Dat vond de vriendelijke meneer prima, en hij antwoordde dat hij die blog dan zeker en vast met veel aandacht zou lezen.

Wij wensen deze  meneer veel succes met zijn snelcursus Nederlands, die hij hard nodig zal hebben, tenzij hij alleen naar de prentjes kijkt.

Vervolgens doken we in de geschiedenis van de stad New York. In het Museum of the City of New York. Wat een treurige geschiedenis is me dat. Eigenlijk was New York vroeger van de Indianen. Meer bepaald, van de Lenape-indianen.

In de 17de kwamen de Hollanders, en toen was de ellende niet te overzien. In 1626 kochten de Nieuw Amsterdammers het hele gebied van de Indianen voor 60 gulden.

Voor 60 gulden!

Die arme Indianen waren hun heilige grond en hun jachtvelden kwijt, voor nog geen bord linzensoep!

Toen de Indianen door hadden hoezeer ze bedot werden, waren ze natuurlijk niet blij, en er moest in zeven haasten een muur gebouwd worden ter bescherming, zo ontstond de Walstraat (Wall Street).

In de namiddag konden we naar hartelust gaan hardlopen, in Central Park.

Méér dan 340 hectare groot, en de weg die het park omringt is 10 kilometer lang. Daar kan je dus gerust een pittige training doen, ook al omdat het parcours er niet vlak is, het gaat behoorlijk op & neer.

Wat merkwaardig is: het ziet er allemaal ongerept uit, maar dit park is toch volledig door mensenhanden in elkaar genutseld.

Wat een uitgestrekt park, een wijdse, groene oase, temidden de hectiek van de stad. Je ziet er écht alles: meertjes, ijsschaatsbanen, een roeivijver, een zoo, diverse speeltuinen, you name it. Central Park: een paradijs voor de duizenden wandelaars, lopers, fietsers, en vogelaars.

Ja, ik wist dat ook niet, maar Central Park is een rustplaats voor diverse soorten trekvogels, en vandaar, al die vogelaars.

Die willen het schouwspel van zo’n rustende trekvogel natuurlijk niet missen.

Enfin, de eerste kilometers zitten er hier op. Kathelijne op de fiets, en ondergetekende deed een rustige duurloop.

Vervolgens enkele kilometers het omgekeerde, Kathelijne lopen, en ik op de fiets.

De eerste loopervaring zit er op, nog vier boroughs te gaan 🙂

Met sportieve groeten,

Peter