Beste lezers, in aanloop naar Marathon Meerssen, stond er gisteren een stevige conditietest op het programma: de halve marathon Den Driesch, in Valkenburg.

Toen ik me op weg begaf, vernam ik in de wagen dat Donald Trump voor de tweede keer op rij het zowieso reeds zwaar geteisterde rampgebied in Houston bezocht.

Een ongeluk komt nooit alleen, dacht ik. Dan staat je huis halvelings of helemaal onder water, en dan verschijnt er plots zo’n pipodemus met z’n barbiepop op naaldhakken aan de deur. Dan zou ik toch zeggen, “Excuseer meneer Trump, maar uw bezoek komt nogal ongelegen, ik heb momenteel andere besognes“.

Enfin, na het nieuws, en een uurtje voor aanvang van de race, was ik ter plaatse, en het viel me meteen op: Valkenburg is een warm en pittoresk dorpje, gehuchtje, of stadje, dat weet ik niet precies.

De opwarming verliep voorspoedig, en na een lange vakantie was het een blij weerzien met de dreamteamers van Marathon Meerssen.

Bij de start van de race voelden de benen fris & monter aan.

Dat komt omdat ik drie dagen rust had genomen.

Nu zag ik in die beginfase toevallig een loper die een tempo liep dat mij zeer aangenaam toe scheen, en aldus nestelde ik me comfortabel in de brave man z’n voetsporen. Dat liep lekker. Maar na een tijdje vroeg die meneer, enigszins geprikkeld: “Neem jij ook eens over?”

Waarop ik antwoordde: “Neen hoor. Ben je gek”.

Geloof het of niet, maar na twee of drie kilometers, kwam krak dezelfde vraag terug: “Wanneer neem jij eens over?”. Ik dacht even na, en antwoordde:

“Wel, gewoonlijk pers ik 500 à 600 meter voor de finish nog snel een snedig sprintje uit de benen. Als je wil mag je dàn even achter me aan lopen”.

Nou. Dat viel een beetje op een koude steen. Beste lezers, wat uw nederige blogger toen allemaal naar z’n arme hoofd kreeg geslingerd, dat is dus niet voor publicatie vatbaar. Ik besloot om dat snedige sprintje toch maar iets vroeger te plaatsen dan gewoonlijk, en ik maakte me snel uit de voeten.

Een en ander had trouwens betrekking op mijn Belgische afkomst. Dat vond ik dan weer onrechtvaardig, want eerlijk gezegd, daar heb ik niet zelf voor gekozen. Wel integendeel. Liever was ik als Keniaan op de wereld verschenen. Zo eentje die vlotweg een 2u03-marathon uit de benen schudt. Dat moet toch een fijn leven zijn, niet? Twee maal daags trainen, en de rest van de dag uitrusten. Af en toe eens een wedstrijdje lopen. Dat stel ik me zo voor: eerst de startpremie ophalen, vervolgens het parcours-record aan flarden lopen, en tot slot het prijzengeld met een warme glimlach in ontvangst nemen. En dan snel naar huis, naar moeder de vrouw, languit chillen, en nog even rustig een blogje schrijven. Héérlijk, toch?

Maar goed, waar waren wij ondertussen gebleven? Ongeveer halverwege. Toen kregen we plots de Keutenberg voorgeschoteld. De Keutenberg is ook een helling in de Amstel Gold Race. Deze klim is 1,7 km lang, en kent een stijgingspercentage van meer dan 20%.

Beste lezers, wat voor een helling was me dat? Ik had beter m’n bergschoenen aangetrokken. Dit was absoluut het zwaarste stuk van het parcours, we lezen daarover:

“De Keutenberg behoort tot de moeilijkste beklimmingen van Zuid-Limburg. De reden? De eerste 200 meter slaan je knock-out, en daarna zit er niets anders op dan harken naar het gehuchtje Keutenberg. Daarna word je nog getrakteerd op honderden meters vals plat. Op de weg langs de camping zie je ‘de Keut’ al in de verte liggen. Het is meteen duidelijk dat dit geen makkie gaat worden, je loopt na de eerste bocht direct tegen een muur aan, zo steil lijkt de Keutenberg!”

Gelukkig ging het nadien weer vlotter, al kwamen er nog wel steile stukjes.

Wat een race.

M’n hartslag ging regelmatig boven de 190!

Wat dan toch ook goed nieuws is.

Want normaliter is je maximale hartslag het resultaat van 220, minus je leeftijd.

Hartslag 190, dat betekende dus dat ik me regelmatig weer 30 jaar jong voelde! 🙂

Deze inspanningen waren zeker de moeite waard, de deelnemers kregen prachtige panorama’s voorgeschoteld! Zo mooi.

De wedstrijd verliep bijna volledig in het groen, met weidse blikken. Adembenemend, durf ik bijna te zeggen, toch zeker in de stukken steil bergop 🙂

M’n eindtijd was 1u26, gezien het parcours was ik daar blij mee.

En dan was Kathelijne er dit keer nog niet bij, anders was ik nog sneller geëindigd! 🙂

Conclusie: Toppie, toppie. Prima race, perfect georganiseerd. Mooi & uitdagend parcours. Hier staan we – bij leven en welzijn – volgend jaar opnieuw aan de start! Dit was alvast een prima training voor Marathon Meerssen waar  ook flink wat hoogtemeters op het programma staan.

Met sportieve groeten,

Peter