Beste lezers, nog amper twee weekjes, en dan staat de marathon Meerssen voor de deur.

Nu wordt het spannend. De grote bulk van de trainingen is afgewerkt, zeer tot tevredenheid.

Ook de testwedstrijden verliepen goed.

Maar dan, die laatste twee weken hé. Heel blijven, dat is nu de boodschap.

Met nog 5 laatste loodjes. Dat zijn de zwaarste.

1. Gezond blijven.

Een trainingschema afwerken doet onvermijdelijk enige afbreuk aan je afweersysteem. Sinds een tijdje had uw nederige blogger last van keelpijn. In het verleden heb ik dat ook wel ‘ns gehad, en toen kwam er telkens antibiotica aan te pas.

Antibiotica in de laatste twee weken voor een marathon, dat is niet wenselijk. Vergelijk dat gerust met een identificatieteam uit Soedan, dat plots onaangekondigd aan de deur staat.

Ik zag de donkere antibioticawolken boven m’n arme hoofd hangen.

Bij een bezoek aan de NKO-arts bleek het kalf (figuurlijk, welteverstaan) elders gebonden te liggen.

Na een vraag-en-antwoord-sessie werd er met een camera via m’n neus in m’n keel gekeken. Pijn dat dat deed! Dat meldde ik – kermend – aan de NKO-arts.

“Nou nou, niet te kleinzerig, alsjeblief”, repliceerde die.

Maar wat deed dat pijn zeg, die camera in m’n neus. Dat deed bijna zoveel pijn als een bevalling, zo schatte ik. Enfin, wat bleek nu? Dat er geen antibiotica nodig is, want er is geen ontsteking. Maar wel reflux. M’n broek zakte bijna af van verbazing. Reflux? “Dat is toch voor van die schattige, rozige babietjes?”, zo vroeg ik beduusd aan de arts.

“Neen hoor, ook wie fysiek 40-plus is, maar mentaal een beetje bleef haperen, kan dat nog krijgen”,

zo benadrukte de dokter. En dus, nu wordt het een tijdje zantac en pantomed gebruiken, en dan zou het binnen de twee weken weer OK moeten zijn. Gezond blijven is dus de boodschap, tijdens de laatste twee weken voor de marathon.

2. Voeding

Een heikel onderwerp. Want deze week meldde ondergetekende zich bij de sportdiëtist, en het idealemarathonstreefgewicht was nog niet bereikt, en we hebben het helaas niet over een afrondingsverschilletje.

“Hoe zou dat nu weer komen?”,

vroeg ik. “Dat ging ik juist aan jou vragen”, zei de sportdiëtist. Middels een vraag-en-antwoord-sessie kwam een en ander boven water. Bij nader inzien bleken een bourgondisch weekendje Maastricht, een trip naar Londen, en nog een aantal dagen waarop de wil sterk was, maar het vlees zwak, de boosdoeners.

Bon, met hernieuwde moed, gaan we nog twee weken lang de discipline hanteren, en voor de laatste dagen komt er een speciaal schema: eentje met véél koolhydraten! 🙂

3. Trainingen

Het mag vanaf nu een beetje kalmer. Helaas, als je graag hardloopt, is dat niet noodzakelijk goed nieuws.

Zo hebben we vandaag een rustdag op het programma staan, en geloof het of niet, maar dan mag er dus 24 uur lang niet getraind worden.

Wat een ellende.

Regelmatig kijk ik dan eens op m’n uurwerk, of die 24 uur nog niet voorbij is, maar dat valt telkens tegen.

Nu, zoals Will onlangs schreef (trainer van dreamteam Meerssen):

“Het schema begint zijn vruchten af te werpen. De trainers hebben al aan de rem moeten trekken bij sommigen. Maar het gaat goed komen. Geen gekke dingen meer doen!”

Voor alle duidelijkheid, bij wie er precies aan de rem moest worden trekken, dat weet ik niet, en ik ben ook niet van zin om er specifiek naar te vragen. Je moet het niet zelf zoeken, natuurlijk.

Toegegeven, de discipline op dat vlak valt me niet gemakkelijk.

4. Testwedstrijden

Testwedstrijden voor de marathon vind ik héérlijk.

Ze geven telkens een goede indicatie hoe het met de conditie is gesteld, én tegelijk dragen ze ook bij aan de opbouw, want je hebt toch telkens de simulatie van wedstrijdtempo’s, vechten tegen verval, etc.

Vorige week was er de Bear Trail. Héérlijk, het liep lekker, dat gaf een goed gevoel. Het herstel nadien verliep ook erg vlot, en zo konden er deze week opnieuw pittige trainingen afgewerkt worden.

Maar er zijn natuurlijk grenzen, aan die testwedstrijden. En dat is best jammer 🙂 Want morgen is er bv. de “Ostend Night Run” die me erg leuk lijkt, maar we gaan het toch niet doen.

Met pijn in het hart.

Héél blijven is nu de boodschap.

5. Verwachtingen

Bij elke marathon heb je natuurlijk verwachtingen. Je rekent op basis van testwedstrijden al eens uit, waar je denkt te kunnen eindigen. De ambitie is om ooit eens een Sub 3 marathon te lopen. Dat wordt lastig in Meerssen, daarvoor zijn er iets te veel hoogtemeters. Dus wat mogen we dan verwachten?

Dat is best een lastige, vind ik. Als je te hoge verwachtingen hebt, dan is de kans groot dat je zelfs bij een mooie tijd toch ontgoocheld bent. Maar als je te lage verwachtingen hebt, dan haal je misschien niet de beste tijd die je in de benen hebt …

Wat ik bij de verkenningslopen heb opgevangen van deelnemers aan marathon Meerssen is dat je gerust 6 à 8 minuten bij je “normale” eindtijd mag tellen. Dus dan kom ik aan 3u03 + 6 à 8 minuten, oftewel 3u09 à 3u11. Daar onder geraken wordt dan de uitdaging!

Maar de marathon is & blijft natuurlijk lastig te temmen. Ik bekeek nog eens de tijden die ik eerder liep, en dan zie het toch: op een bepaald moment gingen de tijden niet meer in de goede richting, maar in de verkeerde. Zo eenvoudig gaat dat, in de marathonsport: geen garanties.

Ach.

Alles is relatief natuurlijk. Op de website van marathon Meerssen vind je het verhaal én de foto’s van de eerste editie.

In 1998. De prehistorie, natuurlijk.

Hoe mensen er toen bij liepen. Die witte kousen. Die witte tennisschoenen. Een katoenen t-shirt, en dan een singlet daarboven. Als je dat nu ziet, dat zijn toch merkwaardige plunjes, niet?

Maar wie dan over 20 jaar even terugblikt naar onze outfits anno domini 2017, die zal er waarschijnlijk toch ook wel het zijne van denken, vermoed ik?

Zo.

Nu gaan we er aan beginnen, aan die laatste loodjes!

Met sportieve groeten,

Peter