Beste lezers,

Hebben jullie daar soms last van?

Van dat zeurende, al te kritische, en ja, negatieve innerlijke stemmetje?

Ik wel.

Wij geven u een voorbeeld, uit het leven gegrepen. Dat maakt het tastbaar, wat ik bedoel.

En tegelijk ook gênant. Het zij zo. Een blog moet iets gênant hebben, anders heeft hij weinig reden tot bestaan. Een tijd geleden overwoog ik om een loopstage te doen in Kenia. In Iten, meer bepaald. Het mekka van de marathonsport. Om daar eens twee weken te gaan trainen. Zou dat geen wondermooie levenservaring zijn, vroeg ik me af. De dagdromer in mij zag het rode stof al opwaaien, in een weids, oneindige landschap, in de savanne, of hoe noemt dat ginds. Aan een ongekende topsnelheid, natuurlijk. Slalommend tussen olifanten en neushoorns.

Nou moe. Had je mijn innerlijke criticus moeten horen. Het budget, dat daarvoor nodig is! Ben je gek. Het vliegtuigticket alleen al! En al die ziektes, ginds. Zo’n training, voor een recreatieve loper, en zeg het maar gerust zoals het is: een amateur van het 7^de knoopsgat? Komaan. Ernstig blijven. Een hele interne preek was het gevolg. Het embryonale idee was eigenlijk al geëlimineerd door m’n innerlijke criticus, nog voor ik er goed en wel had kunnen over nadenken.

Seth Godin scheef over onze innerlijke criticus het volgende:

“We hear his voice, we know it by heart. Again and again, we resist looking him in the eye, fearful of how powerful he is. He’s living right next to our soft spot, the (very) sore place where we store our shame, our insufficiency, our fraudulent nature. And he knows all about it, and pokes us there again, and again.”

Gelukkig, het kan dus anders:

“It doesn’t have to be this way. We can use our inner critic as a compass, as a way to know if we’re headed in the right direction. We can invite our inner critic to sit for tea. To welcome him instead of running away from him. It’s not comfortable, but is there any other way? The sore spot is unprotectable.”

Waarom zou ik het niet doen, vroeg ik me af?

Gewoon, een vlucht boeken, zo maar. Hop, naar de website van Ryanair, voor het goedkoopste ticket én de beste dienstverlening, en we zijn vertrokken, van Brussels South naar Nairobi, klaar. Even laten weten aan Lornah dat ik op komst ben, et voilà.

Ik las er een mooie blogpost over: 4 stappen om vrienden te worden met je innerlijke criticus. 

Stap 1 is het proberen te (h)erkennen van dat stemmetje:

“Iedereen heeft een innerlijke criticus. De vraag is alleen of je hem al ontmoet hebt, en welke impact hij heeft op jouw leven. Je bewust worden van dat stemmetje is een eerste stap om er vrienden mee te worden. Let maar eens op uitspraken in je gedachten zoals: “je bent precies verdikt”, “dat kun je toch nooit”, etc.”

Easy.

Hop naar stap 2.

Die stap zou je kunnen omschrijven als: de boodschap onder ogen zien, voor wat het waard is:

“De volgende stap is om er echt naar te luisteren. Wat zegt hij precies en vanuit welke zorg zegt hij zoiets? Heel vaak is die innerlijke criticus bang, en wil hij je beschermen om iets wel of niet te doen. Maar is die angst wel gegrond?”

Dat vind ik een goede invalshoek. Er zijn natuurlijk allerlei goede & gegronde redenen om zo’n trip naar Kenia niet te doen. Op zich kan het geen kwaad om die redenen eens goed onder ogen te zien.

De derde stap is uitvissen waar dat stemmetje vandaan komt. Dat stemmetje komt niet zo maar uit de lucht gevallen:

“Die innerlijke criticus is ons vaak aangepraat door situaties uit het verleden.”

Hm. Dat is een goede vraag, hoe dat stemmetje tot stand is gekomen. Ik weet het niet. Food for thought. Misschien heb ik wel een idee, maar we gaan het hier nu ook niet té gênant maken 🙂

De vierde stap is dat je je innerlijke criticus als raadgever ziet.

Dat is geen probleem, als je hem maar niet als kapitein op het schip gaat ervaren:

“Leer je innerlijke criticus te zien als een goede vriend, iemand die je raad geeft. Maar laat hem niet jouw stuur overnemen. Geef hem dus alle erkenning, maar geef hem niet de sleutels van jouw mooiste en meest kostbare voertuig.”

Ziezo.

Vriendjes worden, dus.

Daar gaan we mee aan de slag!

Met sportieve groeten,

Peter