Gisteren stond de 20 km in Vossem op het programma. De lezers herinneren zich wellicht moeiteloos en uit het blote hoofd dat deze prachtige race vorig jaar ook al eens op het programma stond (“11-11-11 Loop Vossem“).

Een loopwedstrijd hoeft niet per se aan de andere kant van de wereld plaats te vinden, dit keer bedroeg de reisafstand drie kilometer, van deur tot deur.

De jogging in Vossem: I like. Je kan daar om tegen onrecht te vechten, hardlopen én pannenkoeken eten.

Dan wordt de verleiding toch érg groot om te denken: “Mooi. Zo wil ik élke dag wel tegen onrecht vechten!” 🙂

De voorbereiding.

Naar goede gewoonte had ik te laat gegeten ’s middags. Om 11u30 dacht ik: tegen 11u45 zou ik zeker aan het lunchen moeten zijn. Om 12u dacht ik dan weer, om 12u15 moet ik zeker aan tafel zitten. En zo bleef dat maar opschuiven. De discipline als Kathelijne niet thuis is, dat is een treurig verhaal.

Enfin, voor deze wedstrijd had Benny aangeraden om het rustig aan te pakken, gezien het nog prille herstel na de Marathon van Gent: “Maak er maar een LSD van”.

De start.

Aangezien ik sterk tégen drugs gekant ben, zag ik dat eigenlijk niet goed zitten, die LSD. Het was sterker dan mezelf: bij de start ging het te snel, aan 4:05 min/km. Die start was wel samen met de deelnemers van de 5 kilometer en de 11 kilometer, en daar liepen nogal wat jonge spruiten tussen. Die leken mij brutaal aan te kijken, met zo’n blik in de ogen van “Kom, bompa, uit onze weg, jij bent al op pensioen en je hebt tijd genoeg, maar wij zijn gehaast”.  Enfin, misschien beeldde ik me dat in. In ieder geval keek ik terug met een blik die wou zeggen: “Over my dead body, snotapen“.

Om dan na die eerste vier, te snelle kilometers toch te moeten vaststellen dat zij naar links afsloegen, omdat ze er bijna waren, en dat ik naar rechts moest, voor de resterende 16 kilometer.  Bien joué, De Groof, zo mopperde ik tegen mezelf.

Dat klinkt misschien erger dan het gesteld was, want we kregen een héél mooie 20 km voorgeschoteld.

Het verdere verloop.

Eerst dwars door het park van Tervuren, en dan hup, het Zoniënwoud in.

Veel hoogtemeters, maar dat hield het spannend en uitdagend.

Het jaagde de hartslag wel flink de hoogte in.

Halverwege kreeg ik last van ademhaling en middenrif, en vandaag las ik daarover op de website van hardlooptips:

“Om steken in de zij te voorkomen is het aan te raden om niet vlak voor het hardlopen te eten”.

Zo.

Dat wisten we dan ook alweer.

De oplossing die in het artikel wordt geboden, luidt als volgt: “Verlaag het tempo, of wandel totdat de pijn is gezakt”.

Dat was niet echt een optie. We bleven gewoon doorgaan, zonder te versagen, en de ademhaling regelde zich vanzelf.

Het einde.

Graag had ik Nathalie Duvigneaud, eerste dame (waarvoor een dikke proficiat) bijgehouden, maar na 17 km moest ik lossen. Jammer, jammer.  Na 1 uur, 25 minuten en 15 seconden kwam ik binnen.

Nadien zag ik dat die eindtijd 13 seconden boven m’n PR lag.

Nondepiep. Als ik dàt had geweten, dan had ik de laatste kilometers nog wel een klein melktandje bijgestoken.

Maar goed, de 12de plaats, en derde bij de veteranen (“HVA3”), daar was ik tevreden mee.

Après-run.

Na de wedstrijd, dat was wel mooi om zien: al die hardlopers tesamen aan tafel, en maar pannenkoeken eten! 🙂 Voor het goede doel, natuurlijk. Een gezellige bedoening, en ik zag een heleboel bekenden, Patrick, Koen, Bart, Brian, Rainer, en iedereen die ik nu even vergeet.

Tot slot: We hebben er gisteren met volle teugen van genoten. Een dikke merci aan de organisatie voor deze mooie loopwedstrijd … Bij leven en welzijn, verschijnen we volgend jaar opnieuw aan de start!

Met sportieve groeten,

Peter