Beste lezers,

Gisteren bezochten wij het huis waar Joannes Chrysostomus Wolfgangus Theophilus Mozart werd geboren in 1756. Eveneens bezochten wij het huis waar onze muzikale vriend woonde, als hij niet op reis was. We kregen een woordje uitleg over de merkwaardige levenswandel van dit wonderkind.

Op zeer jonge leeftijd speelde Wolfgang reeds viool, trompet, mondharmonica, klavecimbel, rommelpot, triangel, en saxofoon.

Binnen de kortste keren componeerde deze jonge snaak meesterwerk na meesterwerk. Zo konden wij gisteren gaan luisteren naar een concert met onder andere de “Serenade voor strijkers nr. 13 in G majeur” op het programma, in de volksmond gekend als “Eine kleine Nachtmusik”.

Nou. Toen ik zelf zes jaar jong was, had ik geen enkel gevoel voor ritme, noch melodie.

Op m’n 43ste, ook niet. Mijn muzikale evolutie laat zich dus het beste omschrijven als “vlak”.

Alles is relatief natuurlijk. Toen Mozart zo oud was als ik, was hij al 8 jaar dood.

Maar goed, wij zouden het vandaag over hardlopen hebben. Op dat vlak was ik ook geen wonderkind, maar de liefde was blind, en groot. Aldus zijn wij decennialang blijven ploeteren, in het zweet des aanschijns.

Deze week las ik in de Duitse “Runner’s World” een artikel over de diverse soorten intervaltraining die een hardloper kan uitproberen, als hij daar zin in zou hebben. Op z’n Duits, met de precieze indicatie van de beoogde doelgroep: “Einsteiger”, “Ambitionierte”, of “Fortgeschrittene”.

Eén variant trok de aandacht: de M, HM, 10K, 5K-variant.

Eerst 15 minuten opwarmen, en dan het volgende stramien:

1. 10 minuten aan marathontempo
2. 8 minuten aan halve marathontempo
3. 6 minuten aan 10K-tempo
4. 4 minuten aan 5K-tempo.

Met tussen de tempoblokken door even rust, en aan het einde, rustig uitlopen.

Dat leek me een fijne variant, dus zo gezegd, zo gedaan. Ik liep deze training na inname van een extra dosis Rote Beten Saft, en dat miste z’n effect niet, de training verliep vlot.

De tien minuten aan marathontempo liep ik (ongeveer) 4:15 per km, m’n hartslag zat te hoog, maar goed, het was de eerste versnelling.

De acht minuten aan halve marathon-tempo verliepen rond de 4:05 à 4:07 per km, en toen zat de hartslag al beter.

Het was prachtig om langs de Salzach te lopen, een lust voor het oog. Wel erg glad op sommige stukken, dus het was niet alleen zaak om het beoogde tempo aan te houden, het was op die stukken ook kwestie van overeind te blijven.

De volgende zes minuten (aan 10K-tempo) verliepen tussen de 3:50 à 3:55 per km, dat was dichtbij / voorbij de anaërobe drempel, dus best een intens stuk.

De laatste versnelling was de kers op de taart, vier minuten aan 5K-tempo, dat ging aan 3:45 à 3:50 per km.

Conclusie: Een fijne training. Niet onmiddellijk de traditionele sequentie van korte, intense stukjes, maar bijna een progressieve duurloop, zoals Benny aangaf. Ik vond het een goede opbouw, ideaal om op die tempo’s eens te zien wat haalbaar is, en wat niet. En vooral dat laatste blok was de moeite! Extravagant

Een aanrader, wat mij betreft. 

Met sportieve én muzikale groeten,

Peter