Beste lezers,

Eén van de goede voornemens dit jaar was: meer trails lopen. En goede voornemens dienen niet om in de kast stof te vergaren, en aldus trokken wij gezwind naar Aalter, voor de Bostrail van 24 km.

De naam “Aalter” dook reeds op in het gezegende jaar 974, in de schenking van het landgoed Villa Haleftra en die naam is afgeleid van het Germaanse woord halahdrja, oftewel jeneverbessenstruik. Voilà. Deze blog is nog niet goed en wel begonnen, of u bent alweer een flink percentage slimmer!

Bekende en/of belangrijke inwoners van Aalter zijn Pieter De Crem, Flor Grammens, Martine Tanghe, en Wendy Van Wanten. U mag zelf de correcte volgorde bepalen.

Amper waren wij aangekomen in Aalter, of de vraag werd mij al voor de voeten geworpen:

“Bent u niet die ene, wiens blogs ik soms lees? Allez, ik bedoel, die met z’n flauwe grapjes?”

“Neen”, antwoordde ik, “Dat is een misverstand. Dat moet dan een collega-blogger van me zijn”, en ik somde enkele mogelijkheden op.

Zenuwachtig waren we vandaag niet. Eerder relaxed & goed gemutst. De opdracht was om er een stevige duurloop van te maken.

Op het toilet werd ik aangesproken door een medeloper die oprecht geïnteresseerd vroeg of ik ook een stresskakske kwam doen. “Neen, hoor”, en ik legde geduldig uit dat mijn bezoekje louter hypothetisch was. “Je weet maar nooit, als ik dan toch buikkrampen zou krijgen, liever nu, een kwartiertje voor de wedstrijd, dan halverwege. Ook al is het vandaag een bostrail, een tussentijds sanitair oponthoud, al is dat woord hier ongelukkig gekozen, wil ik graag vermijden.

“Dus toch een stresskakske”, concludeerde mijn conversatiegenoot.

De gesprekken in de toiletten, zo vlak voor de wedstrijd, die zouden eigenlijk moeten opgenomen worden.

Het startschot weerklonk.

Enfin, startschot, er werd geroepen “4, 3, 2, 1“, en toen kon iedereen wel raden wat de bedoeling was.

De meute zette zich in gang.

Weldra merkte ik een hoogst merkwaardig individu op. Wat een rare vogel was dat.

“Waarom heb jij lichtkogels bij?”, vroeg ik stomverbaasd. “Dat is voor als ik verloren loop”, zei de man. Hij droeg een rugzak die er werkelijk loodzwaar uitzag. “Waarom heeft u zo’n zware rugzak bij?”, vroeg ik nieuwsgierig. “Dat is ook voor als ik verloren loop. Dan haal ik m’n gasvuurtje boven, m’n eitjes, m’n bloem, m’n melk, en m’n vanillesuiker en dan bak ik pannenkoeken. Daarna spreid ik dan m’n veldbedje, et voilà, dan kruip ik in m’n knusse slaapzak, en de volgende dag zoek ik verder”.

Nou. Tegenover dergelijke quasi-profs voel ik me telkens een absolute beginner.

Trails zijn relatief nieuw voor mij.

Vorig jaar waagde ik m’n eerste stapjes, en dat beviel me.

In alle eerlijkheid, ik vond het vandaag een bijzonder mooie trail.

We liepen door bos en wei, en wat was het fijn dabberen in de modder.

Dat is toch merkwaardig aan zo’n trail, de eerste kilometer trachtte ik m’n schoenen en m’n kledij zo goed mogelijk te vrijwaren voor elk spatje modder, als ware ik met smetvrees, euhm, besmet.

Maar eens je tot aan de enkels in de modder bent weggezakt, dan werkt dat zo bevrijdend.

Dan maakt het niets meer uit. Plets plets. Dan laat je het los, dat je natte voeten hebt. Plets plets. En zowaar, zo kan je het kind in jezelf helemaal uit de bol laten gaan.

Heerlijk. Het tempo was 4:30 min/km, waar dat op de weg niet overdreven veel moeite zou kosten, was dat door de zompige weide en het drassige bos, toch een heel ander paar mouwen: puffen en krasselen, bij momenten.

Wat enorm hielp was een sterke focus op de ademhaling. We schreven daar reeds eerder over, in de blog “Middenrifademhaling”. Je moet dus proberen om je middenrif zo goed mogelijk te laten stijgen bij het uitademenen, en vice versa bij het inademen. Dat hielp dus. Ook op de lastige stukken kon ik het tempo aanhouden, zonder last van zijsteken en met hartslag 162. Normaal is dat bij wedstrijden een stuk hoger, gewoonlijk 170 à 180, en méér dan 190 als ik tegelijkertijd aan de Staatssecretaris voor Asiel en Migratie moet denken.

Enfin, bij deze dus, een mooie bos bloemen voor Running Cremke en zijn team! Alles was prima in orde. Mooi parcours, een prima bevoorrading, alles verliep geolied en gesmeerd.

10/10, zou ik zeggen.

Enige detail was die dekselse autosnelweg die het uitzicht ontsierde. Die zou bij de volgende editie afgesloten mogen worden, of nog beter, die mag gewoon vervangen worden, bij voorbeeld, door een lieflijk landweggetje – Horizon

De douche nadien deed wonderen. Dat mocht ook wel, want Kathelijne en ik gingen lunchen, in stijl. In ’t Vijfde Seizoen. Als u mijn bescheiden maar gesofisticeerde culinaire mening graag wil weten, en anders ook, dan vat ik even kort samen: njammie, njammie.

Een warme aanrader.

Zo. Deze trail hebben we in ieder geval achter de rug. Met de eindtijd van 1u48 was ik blij, er werd me gezegd dat dat ongeveer de 22ste plaats was, en daar zijn we blij mee. Op naar de volgende! We kregen vandaag tientallen foldertjes, dus de keuze is groot, voor de komende maanden! 🙂

Met sportieve groeten,

Peter