Beste lezers,

Een tijdje geleden, aan zee, zei Benny me:

“Jij loopt te veel met je verstand”.

Daar moest ik even over nadenken.

Nu, het kon wel juist zijn. Als ik een wedstrijd loop, dan ben ik voortdurend aan het cijferen en aan het rekenen. Om dan vervolgens op m’n horloge te kijken, of m’n berekeningen wel steek houden.

Voor de wedstrijd in Apeldoorn had ik een vernuftige wedstrijdstrategie voorgesteld aan Benny, met veel toeters en bellen, over m’n hartslag dit, en m’n tempo dat, enfin, ik bespaar jullie graag de details. Waarop Benny antwoordde:

“Volgens mij zit je goed qua vorm. Geef maar alles. Niet naar je hartslag kijken”.

Goed, dat namen wij mee als richtlijn.

Wat was ik gisteren zenuwachtig.

Zo zenuwachtig als de mieren, was ik. Er viel geen land te bezeilen met deze arme hardloper. Nog minder dan anders. Gelukkig was Kathelijne op skivakantie en dus niet in de buurt. Ik kon enkel sms’en. “Ik heb buikpijn, denk ik”.  “M’n linkerknie gaat zo dadelijk weer opspelen, vrees ik”. “Het voelt alsof er een griepje op komst is”.

En dan, met iets meer gevoel voor realisme, “Ik ben zenuwachtig voor morgen”.

Waarop Kathelijne antwoordde: “No worries. Je gaat dat goed doen, lieve schat. I love you, x x x”.

Voilà. Toen keerde de rust weer. Wat vreemd dat een mens zo zenuwachtig is, voor een wedstrijdje hardlopen. OK, Apeldoorn is een belangrijke test voor de marathons in april (Rotterdam & Krakau), maar méér dan een test is het toch niet. Een goede test wil niet zeggen dat de marathons ook van een leien dakje gaan lopen, en vice versa.

Vorig jaar liep ik bij de 25 km Asselronde 1u45 (4:13 min/km), en de geachte lezers mogen eens raden wat dit jaar de ambitie was?

Sneller, natuurlijk. Helaas, bij de start liep het al flink mis. Toen er werd afgeteld van 10 tot 0, besefte ik dat m’n GPS-horloge nog niet aan stond. Met duizenden lopers in de buurt was m’n Garmin ook niet van zin om de klus in 10 seconden te  klaren. Wat een beginnersfout. De eerste kilometers had ik geen flauw idee welk tempo ik liep.

Mooi zo. Zo kon ik ook niet rekenen en cijferen.

Deze race keek ik amper op m’n horloge. Ik ging voluit. De eerste helft verliep prima. Echter, het nadeel van de tactiek werd me ook duidelijk: halverwege was ik doodmoe. Stikkappot. Damn. En er is nog 50% te gaan, cijferde ik mismoedig.

Ola. Niet piekeren en niet rekenen. Gewoon hernemen. Doorgaan, was de opdracht.

De Asselronde in Apeldoorn: I love it. De derde keer dat ik meedoe, en telkens sta ik versteld van zoveel natuurschoon. En telkens vervloek ik uit de grond van m’n hart de vele hoogtemeters. Nog erger dan de Ardennen en de Alpen. Op de lange en vaak lastige hellingen kon ik de beoogde 4:00 min/km niet vasthouden. De afdalingen gingen dan wel sneller, maar dat compenseert toch niet helemaal.

Er waren ook lange stroken met strakke tegenwind. Zo afzien. Je kan natuurlijk achter een liefst zo breed mogelijk gebouwde manspersoon gaan lopen, maar dat ligt me niet. Liever loop ik dwars tegen de wind in. Héérlijk. Een zekere vorm van masochisme, zou je kunnen zeggen, maar voor mij is dat ook onderdeel van loopplezier …

Wat heel mooi is aan Apeldoorn: de laatste 5 km vlieg je vooruit. Daar is een goede reden voor: dan gaat het steil bergafwaarts. Daar kon ik vlot onder de 3:55 min/km blijven, met kilometers aan 3:45 min/km.

Er zijn vervelender manieren om een wedstrijd te eindigen 🙂 En de aankomst in Apeldoorn is prachtig: lieve mensen die je staan op te wachten met een mooie medaille, warme thee die staat te dampen, helemaal op z’n winters.

Joggend en wandelend begaf ik me naar het hotel.

Plots, tot m’n eigen verrassing, voelde ik waterlanders. Het was een hele mix. Hardlopen als cocktail. Blijdschap. Trots. Dankbaarheid dat de carrosserie nog zo goed meewil. Verdriet om dingen die zijn fout gegaan, in het verleden. Nog méér blijdschap, en nog méér dankbaarheid. Dingen die ik misschien anders wil doen, in m’n leven. Nog méér euforie, om om zo’n mooie race. Enfin, de mix was complex en gênant – Creature.

Het verraste me, hoe een pittige wedstrijd je helemaal door elkaar rammelt.

Eindtijd was 1u41, daar was ik blij mee. De tactiek voluit gaan en niet nadenken werkte dus. De eindtijd was goed voor de 86^ste plaats (met 2.600 lopers), en bij de M40 was ik de 14^de.

Nu. Wat is de lijst lang van mensen die ik wil bedanken …

Benny voor de prima coaching, Kathelijne voor haar engelengeduld, Thijs voor de #Breaking 3-support, de lieve berichtjes op voorhand van Bart en Lien, de familie, en uiteraard, de fijne en warme organisatie hier in Apeldoorn.

Wie ik nu zou vergeten zijn: een welgemeende sorry, duid het mij niet al te euvel, de hersenen moeten nog terug in hun plooi vallen, na deze lange periode van niet-nadenken 🙂

Een fijne & sportieve zondag, voor alle lezers!

Groeten,

Peter