Beste lezers,

Dezer dagen ga ik regelmatig slapen met m’n Polar aan. De technologie staat voor niets, en stomverbaasd verwerven wij aldus het ene nieuwe inzicht na het andere.

Bij voorbeeld, als ik om middernacht ga slapen, en ik sta op om 6u45, dan zegt m’n Polar bij het opstaan welgemutst: “Proficiat Peter! U hebt 6 uur en 45 minuten geslapen”.

Zo. Ze noemen die toestelletjes niet voor niets smart devices.

Wat dan weer minder gelachen is, dat Polar-kreng heeft blijkbaar voor Schoonmoeder gestudeerd: “U slaapt te weinig”.  En ook, “U slaapt te gefragmenteerd”. Tja. Ik weet niet hoe dat bij jullie gaat, beste lezers, maar als ik in slaap val, dan word ik gewoonlijk 6 uur en 45 minuten later opnieuw wakker, zonder dat ik ondertussen veel in de pap te brokkelen had over de mate van mijn gefragmenteerd-zijn.

Rust.

Dezer dagen staat het onderwerp hoog op de agenda.

Nog twee maanden en de marathons van Rotterdam & Krakau staan voor de deur.

Op zich lijkt alles goed te zitten, na de 25 km in Apeldoorn (1u41) zou een Sub 3 er moeten inzitten, althans volgens de predictor van FetchEveryone.

Zo’n predictor doet een voorspelling, maar levert natuurlijk geen harde garanties af. Het is niet omdat het op de 25 km goed zit, dat het op de 42 km ook snor zal zitten. Er is nog veel werk aan de winkel. De piekperiode met de zware trainingen breekt aan.

Vandaag stond er 25 km op het programma, met acht keer twee kilometer aan 4:11 à 4:12 min/km, en tussendoor telkens één kilometer aan 4:30 min/km.

De training verliep vlot, de tempoblokken vormden geen probleem.

Ik trachtte goed op m’n ademhaling te letten: middenrif omhoog bij het uitademen, middenrif omlaag bij het inademen (“middenrifademhaling”).

Het is best wel contra-intuïtief in het begin, maar ik heb het gevoel dat het helpt.

De hartslag laag houden bij hogere tempo’s, dat is nog een grote uitdaging. De eerste 10 km bleef m’n hartslag netjes onder de 125, daarna ging het helaas richting 175. Niets aan de te doen.

Wat ook nog knap lastig is, bij een hoog tempo zo’n vies gelletje nuttigen. Bah. Dat blijft een lastige klus. Telkens voel ik dan onmiddellijk m’n maag opspelen & telkens gaan we dan richting zijsteken. Dus denk ik meestal, ik wacht nog wel even met dat vieze gelletje, maar op de een of andere manier zou ik het toch gewoon moeten worden om aan 4:15 à 4:30 min/km toch zo’n vies spul in m’n molen te slaan. Sportdrank lukt me beduidend beter.

Rust, dus.

Dat is geen eenvoudig onderwerp, van nature ben ik eerder onrustig, dat heb ik al van jongsaf.  Zou ik dezer dagen opgroeien, dan zat ik al in de kleuterklas aan de rilatine, vrees ik.

Ook nu is het niet evident. In de hectiek van het leven is het niet gemakkelijk om een beetje rust te vinden.

Sinds enkele maanden probeer ik thuis (of in de auto, of elders) ademhalingsoefeningen te doen en te ontspannen. Met een zacht muziekje erbij.

Deze vind ik bijvoorbeeld erg goed: “15 minute meditation music”.

Recent ontdekte ik deze app: “Insight Timer”. Heel goed. Een overvloed aan keuze, tussen werken met een timer, muziek, “guided meditations”, “talks”, etc., en uiteraard kan je met anderen connecteren.

Het ene stukje ligt je wellicht al meer dan het andere, maar er is voor elk wat wils 🙂

Het doet wel iets, met een mens. In de auto ongewenst stilstaan is plots geen straf meer, maar een geschenkje.

Even in- en uitademen, even tot rust komen. Conjure … Of er in april een sub 3 uit de bus komt, weet ik niet. Maar meer en meer denk ik dat het een combinatie wordt van hard trainen, goede benen hebben op de dag zelf, de hartslag op de een of andere manier laag zien te houden, en … met een rustig hoofd aan de start verschijnen! 🙂

Met sportieve groeten,

Peter