The day after

Geplaatst op door

The day before (1)Beste lezers,

Marathon nummer 17 zit er op.

De dag begon goed in Rotterdam, met een stralend zonnetje.

Toen wist ik nog niet dat ik me enkele uren later zou afvragen of dat zonnetje toch niet een ietsiepietsie té stralend was 🙂

De opwarming verliep prima. Rush. De eindeloze massa hardlopers, zo mooi om te zien.

With high hopes.

Elke start bij de marathon ervaar ik opnieuw als een kippevelmoment.

Helaas, driewerf helaas. De marathon is een wispelturige dame. De eerste kilometers kon ik het sub 3 tempo van 4:15 min/km amper aanhouden. Ik voelde intuïtief dat het geen 42 km lang ging lukken om dat aan te houden. M’n hartslag zat veel te hoog.

Benny was erbij vanaf kilometer 15, en probeerde enkele keren of we toch niet konden versnellen. Niet, dus.

Halverwege zat ik bijna 2 minuten achter op schema, en toen voelde het als game over.

Rotterdam 5Oeps. Deze 17de marathon verliep niet zoals gehoopt.

Zoals Benny zei: “Het komt niet op bestelling”.

De voorbereiding was prima verlopen, en toch ging het niet. Misschien hou ik daarom wel zo véél van de loopsport. Omdat het zo eerlijk is.

Als je het niet goed doet, dan kan je welgeteld in één richting kijken. Je kan maar één persoon aanspreken: jezelf.

No excuses.

Dat het iets te warm was, dat zal wel. Maar au fond denk ik toch dat ik gewoon niet sterk genoeg was, noch fysiek, noch mentaal.

De tweede wedstrijdhelft was bikkelhard. Ik was doodmoe, m’n benen voelden van lood.

Rotterdam 6Wat was ik zielsblij om op kilometer 30 de supporters weer te zien ! 🙂

Héérlijk.  Waar je bij een goede marathon al heel blij bent om de supporters te zien, op een mindere dag ben je blij in het kwadraat.

Dan sta je – letterlijk – even stil, voor een knuffel en een beetje goede moed ! 🙂

Ik vermoed dat een lastige marathon ook z’n nut heeft. Je stelt je hobby (passie) dan wel érg grondig in in vraag.

Op de donkerste momenten denk je, “Verdomme, waar ben ik eigenlijk toch mee bezig. Zou ik niet beter uitstappen. Een andere hobby zoeken. Schaken. Dammen. Kleurenwiezen. Zoiets. Maar in geen geval nog deze onzin!”

Bij de finish was de batterij helemaal plat. Maar heel raar, het gevoel was weer beter. Met de eindtijd (3u24) was ik niet tevreden omdat ik wéét dat ik beter kan, maar ik was wel blij met de marathonervaring op zich, een 17de marathon op rij zonder “DNF”, daar kan je alleen maar blij en dankbaar om zijn …

Wat zeker ontzettend deugd deed: de fijne reacties nadien … Verre en nabije loopvriendjes en loopvriendinnetjes die me proficiat wensten, en die hun innige deelneming aanboden voor de gemiste Sub3-poging 🙂

The day before (1)En nu blikken we vooruit, natuurlijk!

Nog twee weekjes, en dan is er al de marathon van Krakau, met Bart.

Dus nu véél rusten en dan zien we wel hoe de vlag erbij hangt, op 22 april. Misschien doen we een nieuwe poging, als we voldoende hersteld zijn. En anders wordt het er eentje for the fun of it.

Op 28 april is er Sunday Runday, natuurlijk, daar kijk ik ook erg naar uit.

En daarna kunnen we weer nadenken over de najaarmarathons.

Ik voel het al, de passie gaat weer oplaaien, en dammen, schaken, kleurenwiezen, het zal voor in een volgend leven worden! 🙂

Met sportieve groeten,

Peter

Advertenties