Beste lezers,

De marathon van Krakau zit er op, en daags nadien begaven wij ons gezwind naar de huisarts.

De brave man vroeg hoe het ging, met mij. Wie zulke vraag oprecht stelt, moet tegen het antwoord kunnen, redeneerde ik, en vol enthousiasme bezorgde ik mijn huisarts een uitvoerig verslag van de marathon in Krakau, en bij uitbreiding, van het hele weekend in deze wondermooie stad.

Na een klein kwartiertje zag ik dat de huisarts enkele keren verdacht kort na elkaar op zijn uurwerk keek.

“Oei”, vroeg ik, “Scheelt er iets met uw uurwerk? Loopt het voor, of achter?”

De huisarts kuchte, onderbrak bruusk mijn verslaggeving, en vroeg waarom ik langs kwam.

Ik kwam voor de pinnen met mijn probleem:

“Wel dokter, ik zal maar voor de pinnen komen met mijn probleem, er is iets niet pluis met mijn linkerelleboog, vermoed ik. Die elleboog ziet rood, hij is gezwollen, en hij voelt helemaal warm aan. Mijn rechterelleboog daarentegen, daar hoor je mij niet over klagen, dat is er eentje van dertien in een dozijn. De normaliteit zelve, bij wijze van spreken.”

De huisarts wierp een snelle blik op mijn linkerelleboog en verklaarde:

“Ik zie het al, u hebt een tenniselleboog“.

Nu brak m’n klomp.

“Dokter, niet dat ik uw medische expertise in twijfel wil trekken”, wierp ik tegen, “Maar de laatste keer dat ik tennis heb gespeeld, toen was ik 8 jaar oud. Toen heb ik welgeteld vijf minuten tennis gespeeld, en toen moest ik daar als de bliksem mee ophouden, omdat ik ei zo na de ruiten van onze buren aan diggelen had gemept, en dat werd niet op prijs gesteld. Door die buren, bedoel ik. Je zal als kind maar zo’n kindonvriendelijke buren hebben. Dat verklaart waarom ik op zo’n prille leeftijd ben beginnen hardlopen. ‘Zo doet hij nog het minste kwaad’, was de redenering. Wat nadien toch ook niet helemaal waar bleek te zijn, maar goed. Enfin, in ieder geval, 8 jaar was ik toen, dat is ondertussen toch ook alweer 36 jaar geleden, als ik daar nu nog een tenniselleboog van gekregen heb, dan zit er wel érg veel vertraging op zo’n tenniselleboog!”

Geheel ongevraagd, maar toch, voegde ik er nog aan toe:

“Sinds m’n 8 jaar speel ik dus geen tennis meer, en kijk ik er ook niet meer naar. Welk een saaie sport is me dat. En elitair. Maar vooral, saai. Als je daar naar kijkt, dat is telkens toch hopen dat er maar snel ‘ns eentje in het net slaat, of buiten de lijnen mept, of in de buitenspelval trapt. Vindt u dat ook niet?”

De huisarts ging geheel voorbij aan mijn messcherpe analyse ( Elaborate ), en zei:

“Nou, zo’n ontsteking, dat kan ook door een marathon komen hoor”.

Waarop ik dan weer: “Oh. Is het dan geen marathonelleboog?”

Die vraag leek de huisarts te irriteren, en hij keek wéér op zijn uurwerk. Dat leek wel een pathologisch kantje te hebben. Het kon amper twee minuten later zijn dan de vorige keer.

Geprikkeld zei de huisarts: “Enfin, dat is nu al eender, een tenniselleboog, een marathonelleboog, een kleiduifschietenelleboog, whatever, uw elleboog is helemaal ontstoken, daar komt het op neer”.

“Vandaar dat hij zo rood ziet, zo warm aanvoelt, en zo gezwollen is?”, vroeg ik.

“Ja, daarom”, zei de huisarts, en dat klonk eerder bits, moet ik zeggen.

Hij leek gehaast, maar ik stelde toch nog even een vraag:

“Allemaal goed en wel, maar hoe kom je eigenlijk aan zo’n marathonelleboog? Het was m’n 18de marathon in Krakau, en dat heb ik nu nog nooit aan de hand, enfin, aan de elleboog gehad. Een marathon loop je toch met je voeten?

De huisarts zuchtte diep.

Zijn blik was dof.

“Bon, u neemt dus 5 dagen lang 3 maal daags ibuprofen, en dan zou het beter moeten zijn”.

M’n belangrijkste vraag had ik voor het laatste gehouden:

“En mag ik terug beginnen hardlopen, ondertussen?”

Waarop de huisarts zei:

“Normaliter niet, maar in uw geval lijkt me dat misschien toch het beste”.  Waarna hij wéér op z’n horloge keek, en afrondde: “Dat is dan 25 euro, alsjeblief”.

Nou, beste lezers, u weet het, “sporten is gezond”, maar ik zou toch als goede raad willen meegeven: “Voldoende drinken als het warm is, en je ellebogen goed soigneren, voor & na het lopen!”

Met sportieve groeten,

Peter