Beste lezers,

Had ik jullie eigenlijk al eens verteld over mijn carrière als Salsa-danser?

Nou, die carrière heeft een 50-tal minuten geduurd, zijnde de duurtijd van één proefles.

Die proefles zal mij tot het einde van mijn dagen blijven heugen.

Een twintigtal enthousiaste beginnelingen verschenen aan de start, en juf Sandra, een montere en vrolijke Salsa-juf, slalomde dartel tussen de novieten, kwistig met goede raad strooiend.

Echter, toen ze bij ondergetekende was aanbeland, verdampte het montere en het vrolijke aspect toch even, bij Juf Sandra, en zij keek uitermate zorgelijk.

“Jongeman”, zei ze, “Salsa begint bij de heupen. Je moet bewegen met je heupen, zo, kijk maar”, en zij toonde hoe het moest. “Zo”, zei ze, “Wiebelen en wiegen met die heupen, vooruit! Zwierig! Salsa komt uit de heupen!”

Nu moet ik wel zeggen, beste lezers, die juf Sandra had heupen die gemaakt waren om zwierig te wiebelen en te wiegen. Dat zei ik wel niet luidop, want ik lag al niet in de bovenste schuif, had ik de indruk.

Ach. Bij de tweede inspectieronde werd ik straal genegeerd. Lucht was ik, voor Salsa-juf Sandra. Terwijl de andere, meer getalenteerde beginnelingen, toch véél aandacht kregen. Tijdens mijn volgende lunch met Hilde Crevits ga ik haar dat eens aan het verstand proberen te brengen, dat dat een fundamentele constructiefout in het Salsa-onderwijs is, en misschien in het onderwijs tout court: goede leerlingen krijgen veel aandacht, terwijl zij die aandacht niet nodig hebben. Mindere Salsa-leerlingen worden straal genegeerd, misschien om een aantal goede redenen, bijvoorbeeld omdat dat voor beide partijen het minst pijnlijk is, maar laten wij wel wezen, dat komt het heupenwerk van die mindere leerlingen finaal niet ten goede.

Maar goed. Vandaag trokken wij naar Chaumont-Gistoux. Voor wie die mooie gemeente niet zou kennen, Claire Coombs is vandaar – Astonish

Er stond een trail op het programma.

Toen ik daar aankwam, zag ik aanvankelijk geen mens. Zie, dan komen de rampscenario’s onmiddellijk in mij naar boven. Ik zal me toch niet van datum vergist hebben, zeker? Ik zal toch wel op de juiste plaats geland zijn, zeker?

Maar toen zag ik het: de deelnemers waren aan het schuilen voor de regen. Bijna niemand warmde op. Zelf dacht ik, kom we gaan maar eens stevig opwarmen, die stramme heupen van me kunnen wel een grondige warming up gebruiken, en ik dacht opnieuw aan Salsa-juf Sandra.

Trouwens, dacht ik, zo dadelijk, als we vertrekken, dan zijn we toch onmiddellijk kletsnat.

De plechtige belofte aan Benny was om er – kort na de marathon van Krakau – een rustige training van de maken.

Dat was me geraden, want al na enkele kilometers voelde ik de vermoeidheid in mijn kuiten, in mijn dijen, en dan zwijg ik nog over mijn heupen.

Toen liet ik het tempo maar gauw een beetje zakken.

Ik dacht, “Ik loop ongeveer tiende, er mogen pakweg 5 lopers mij inhalen, en dan haak ik aan bij de 15de”. Of ik begin – onopvallend – pootje lap te doen, daar is de trail wel zeer geschikt voor, meestal zijn er weinig of géén getuigen, en ja, een klein duwtje bergaf, geheel per ongeluk, dat is gauw gebeurd natuurlijk.

Enfin, het was niet nodig, want veel werd er niet ingehaald. Ik denk dat iedereen vooral van de  natuur in Chaumont-Gistoux genoot …

Het aantal hoogtemeters viel goed mee (een kleine 400, volgens Strava), en heel technisch werd het niet, we liepen voortdurend op goed bewandelbare/beloopbare paden.

Wel was er slechts één bevoorrading onderweg. Dat viel me een beetje tegen, want goed eten en drinken, daar hecht ik belang aan. En bij die ene post had ik dan nog haast, want een of andere snoodaard had duidelijk de intentie om toch in te gaan halen, en dat was dan nummertje 15, rekende ik snel uit. Die nummer 15 besloot ik te volgen, en aldus geschiedde.

De laatste kilometers heb ik er eerlijk gezegd wel een beetje met de pet naar gegooid, zo zag ik op Strava. Dat komt omdat ik moe was, en omdat ik het moe was.

De man met de hamer was het niet echt (in dit artikel las ik vandaag nog boeiende tips om die meneer te ontlopen, link), maar toch.

De finish kwam dus zeer gelegen, en zowaar, daar stond wél een flink uit de kluiten gewassen bevoorradingspost, met chocoladecake, snoepgoed, wafels, bananen, rozijnen, sportdrank, you name it. 

Ik heb me eerlijk gezegd eens helemaal laten gaan, wat hier en daar toch vreemde blikken opleverde. Waarbij ik dacht, allez, hebben ze hier dan nog nooit iemand met honger zien toekomen?

Enfin, de conclusie: een heel mooie trail, voor de liefhebbers van ultra-technische stukjes misschien toch niet voldoende uitdagend, maar voorts, een heel fijne ervaring, met dank aan de (prima) organisatie, deze trail gaan we in de toekomst nog opnieuw agenderen!

Met sportieve groeten,

Peter