Beste lezers,

Deze namiddag vertrok ik naar Wenen, in Oostenrijk. Het mag een wonder heten dat ik daar heelhuids ben geraakt, want de tenniselleboog waar ik eerder over berichtte, die evolueerde niet in de gunstige zin.

Dat meldde ik – vlak voor m’n vertrek naar Wenen – aan de huisarts. “U had beloofd dat die tenniselleboog na vijf dagen zou verdwenen zijn, als sneeuw voor de zon, mits inname van ibuprofen drie maal daags!”

De arts bestudeerde de tenniselleboog, en mompelde: “Hmm, die elleboog is helemaal gezwollen. Hij voelt warm aan, en hij ziet nog helemaal rood”.

Hij dacht even na, en zei toen: “Volgens mij is die elleboog nog ontstoken.”

En vervolgens, “Ik zal er eens in prikken”

“Oei”, zei ik, met schrille stem. “Gaat dat geen pijn doen?”

“De kans is groot dat je dat zal overleven”, zei de arts, en ik merkte een spottende blik in z’n ogen: “Wel, wel. Drie uur sterven en doodgaan tijdens een marathon, dat is geen probleem, maar één klein prikje, ho maar!”

“Drie uur en drie minuten”, preciseerde ik.

“Allez, ja. Dat is nu al eender”, zei de arts.

“Neen”, protesteerde ik, “dat is absoluut niet eender, dat is een wereld van verschil, want …”, en toen voelde ik plots een harde, venijnige prik, recht in m’n tenniselleboog. Waarna de arts victorie kraaide: “Voilà. Dat is ook alweer opgelost. Nu vijf dagen diclofenac nemen, en dan is die elleboog weer zo goed als nieuw. Voilà. Dat is dan, opnieuw, 25 euro.”

Ach. Ik was al blij dat er geen hardloopverbod op mijn arme hoofd neder daalde, en dat ik tijdig op het vliegtuig geraakte.

Naarmate wij Wenen naderden, viel het me op dat er een stormachtig weertje lelijk huis hield. De piloot trachtte te landen, maar dat lukte niet. Wat een turbulentie. Het vliegtuig schudde en beefde, en het toestel ging alle kanten uit.  Waarna de piloot uiteindelijk aan de passagiers liet weten: “Dit gaat ‘m niet worden, dames & heren. Niet getreurd, wij vliegen gewoon verder. Naar Bratislava, als jullie dat goed vinden. En anders ook.”

Wat zich in Bratislava Airport afspeelde, was een merkwaardig sociaal & psychologisch tafereeltje. Elke passagier kon namelijk vrij kiezen: afstappen in Bratislava, en dan wist je niet wat er verder nog stond te gebeuren, noch qua verblijf, noch qua vluchten om alsnog in Wenen te geraken.

Of, elke passagier mocht ook rustig blijven zitten, en zich in stilte bezig houden. Dan wist je ook niet wat er verder ging gebeuren.

Boeiend, boeiend. Iedereen druk aan het speculeren, natuurlijk. Eén meneer zei resoluut, “Ik stap af”, maar toen hij zag dat iedereen rondom hem bleef zitten, ging hij ook terug zitten. Group pressure, in z’n zuiverste vorm.

Een andere meneer besloot met z’n vrouw te bellen. Zijn echtgenote zei dat hij moest afstappen.

Group pressure of niet, die meneer stapte af.

Steelse blikken, over en weer. De meneer naast me vroeg, “Wat ga jij doen?”, en ik antwoordde naar waarheid: “Wel, wat ik meestal doe, in dit soort omstandigheden, gewoon de hoop volgen”.

Dat viel lelijk tegen qua strategie, want de helft van passagiers leek te blijven zitten, en de andere helft stapte af, al dan niet op instructie van het thuisfront.

Toen kwamen ze rond met appelsap, en dat was enkel voor wie bleef zitten. Toen stond m’n besluit vast, ik bleef zitten.

Let op, beste lezers, ik verzin dit niet. Dit is echt gebeurd. Misschien denkt menig lezer nu, die halvegare zuigt maar wat uit z’n duim, écht niet, hoor. Eén klein, ieniemienieklein stormpje, en Austrian Airlines werd net zo stipt en betrouwbaar als de NMBS.

Na een dik uur zei de piloot: “Dames en heren, goed nieuws, wij gaan terug vertrekken, we gaan een nieuwe poging wagen, in Wenen”.

Discreet wenkte ik een van de stewardessen, en ik vroeg: “Mevrouw, er is toch nog voldoende kerosine in de tank hé?”

Nou. Die dame sloeg een hele tint bleker uit, en zij haastte zich met bekwame spoed naar de cockpit.

Waarna de piloot omriep:

“Dames en heren, wij gaan toch eerst nog even een flinke geut kerosine bijtanken, en dan, en avant, met goede moed naar Wenen! Met bijzondere dank aan passagier De Groof, zonder wiens oplettende ingesteldheid wij halverwege deze vlucht toch iets voor zouden gehad hebben! Mag ik u vragen, verdient deze opmerkzame passagier geen warm applausje van onzentwege? Ik zou denken van wel!”

Et voilà, aldus geschiedde, en zo vlogen wij terug naar Wenen.

De taxirit naar het hotel verliep voorspoedig, en eens aangekomen, sprong ik gezwind in m’n pijama.

What a day, zuchtte ik.

En wat ik dus eigenlijk wou zeggen: hardlopen, dat is er vandaag niet van gekomen.

Met turbulente groeten,

Peter