Beste lezers,

Vandaag stond de trail La Lasnoise op het programma (31 km), en Lasne, dat is slechts een kleine steenworp van hier.

Bij het ontbijt zei Kathelijne: “Doe maar voorzichtig, want dat zal wel een pittige trail zijn.” 

Waarop ik monter & onbezorgd zei, met het oog op de trail in Spa op 9 juni (80km): “Ach, slechts 31km, dat wordt een makkie, zo leg ik er met gemak drie tussen m’n boterham, bij het ontbijt.”

We lopen nu alvast even vooruit op de feiten, maar naar later zou blijken: dat viel lelijk tegen.

Op een kwartiertje was ik ginds, en eigenlijk was men alles nog in gereedheid aan het brengen.

Bij de voorinschrijvingen meldde ik mij aan bij de jongedame in kwestie.

Aangezien ik de taal van Voltaire slechts matig beheers, wees ik expliciet naar mezelf, daarbij mijn wijsvinger gebruikend, en ik zei “Moi. Peter De Groof”.

Waarop de jongedame in kwestie verklaarde dat ze nog niet zeker wist wat ze moest doen. “Ik wil me niet moeien met de organisatie hier”, zei ik, “Maar als ik een gokje zou mogen wagen, dan wordt het: startnummers uitdelen?”

Enfin, we gingen dus eerst even opwarmen.

Daarbij viel op dat ik waarempel de enige loper was met een lange broek.

En nog méér verontrustend, ik was werkelijk de enige trailrunner zonder zo’n camel dinges.

Na de start werd het al snel behoorlijk warm, en ik zag iedereen om de paar honderd meter drinken, met zo’n rietje.

Verdikkeme, dacht ik. Ik zou ook wel een slokje lusten.

Verontrust vroeg ik aan een medeloper of het nog lang duurde, tot aan de eerste drankpost?

Nou. Die was pas op km 19. Dat was nog langer dan ik dacht. Tegen dat ik daar – eindelijk – aankwam, was ik volkomen gedehydrateerd.

Een vriendelijke jongeman toonde mij de bidon & zei: “Voilà. Hier mag je je bekertje onder houden”.

Enigszins confuus vroeg ik: “Welk bekertje?”

Waarop mij werd bevestigd: “Het bekertje dat u zelf moest meebrengen.”

Miljaarde, miljaarde. Gelukkig mocht ik zo, met de handen als cup gevouwen, ook drinken. Eeuwige dank aan de jongeman in kwestie!

Wat werd dit een zware trail.

De kilometers na km 19 moest ik rustig aan doen. M’n hartslag zat tussen 160 en 174, en af en toe een stuk daarboven, dat werd vechten voor elke kilometer. Van het oorspronkelijke optimisme (“zo leg ik er drie tussen m’n boterham”) schoot niet veel over. Daar hebben ze een spreekwoord voor uitgevonden: “Hoogmoed komt voor de val” 🙂

Maar goed, met het oog op de trail in Spa ging het nu toch eerder om het volume, dus ik liet het tempo zakken tot 5:30 min/km.

Het parcours was mooi en gevarieerd, we liepen door pittoreske plaatsjes zoals Couture Saint Germain, Marache, Fichermont, Maransart, en Cheval de Bois.

Waar het een beetje link werd, was het toertje rond de Royal Waterloo Golf Club, daar was ik niet helemaal gerust in.

Ik dacht, als er een beginnende golfer zo’n balletje verkeerdelijk in onze richting mept, dat kan nog slecht aflopen.

Dat stukje heb ik dus iets sneller dan gemiddeld gelopen 🙂

Enfin, eind goed, al goed.

De laatste kilometers kwam ik er terug door, en ik kon opnieuw versnellen, ik vond zowaar m’n tweede adem.

’t Was een mooie trail, met een heel fijne sfeer.

We hebben enkele belangrijke lessen geleerd voor de ultra in Spa: details doen er dus toe. Bij voorbeeld: een bekertje meenemen. Bij voorbeeld: zo’n camel dinges gaan kopen. En bovenal, rustig starten en het tempo laag houden. Knoop in de zakdoek, en onthouden.

Zo.

Voor iedereen, een fijn lang & sportief weekend!

Peter