Beste lezers,

Recent was het weer prijs.

Een lezersbrief!

Een lezersbrief, dat is zelden goed nieuws. Soms zijn er klachten, en vaak komt het er op neer dat men eigenlijk liever over een ander onderwerp wil lezen.

Op zich geen probleem, want tot u schrijft een echte Renaissance-blogger. Geef mij eender welk onderwerp, en ik zal er iets over verzinnen.

Maar toch, m’n échte passie is hardlopen, daar kan ik ook niets aan doen. Dus als ik zélf mag kiezen, dan weet ik wel waarover wij het gaan hebben.

Enfin, ik opende de lezersbrief, en jawel, hoor:

“Beste Peter,

Eerst en vooral, mijn oprechte felicitaties met uw mooie blog. Steeds in een zeer verzorgd soort Nederlands, dat stellen wij oprecht op prijs, in deze SMS-tijden en in dit chat-tijdsgewricht. Mijn oprechte dank voor de mooie momenten die u ons gezin schenkt, voor ons hele gezin is uw blog steeds een lichtpuntje in deze donkere tijden van populisme, afgunst, haat, kleingeestigheid, en dies meer.

Toch vinden wij dat uw blog al té vaak over hardlopen gaat. Onze jongste zei het deze ochtend nog: “Allez, ket, get a life, er is toch méér in het leven dan hardlopen, wat is dat nu?”

In die optiek zouden wij u willen verzoeken om eens iets te schrijven over de schilderkunst, als dat niet te veel gevraagd is. Want wij zijn échte kunstminnaars, vandaar.

Met vriendelijke groeten,

Eugène de Borrelkens en zijn gezin,

Burgemeester Charles Rotsart de Hertainglaan 27,

9990, Maldegem”

Miljaar.

De schilderkunst.

De laatste keer dat ik geschilderd heb, dat is alweer een hele poos geleden, toen wij verhuisden van de Brusselsesteenweg naar de Paardenmarktstraat, alhier te Tervuren. Toen heb ik bij de tweede couche nog héél wat fouten moeten rechtzetten, dat is niet iets om over uit te wijden, in deze blog.

Nu wil het toeval wél dat ik reeds sinds een tijdje een schilderwerk aan het bestuderen ben van Pieter Claesz, een schilder uit de 17de eeuw.

Veruit zijn meest memorabele werk, is “Stilleven met instrumenten”.

Het betreft een stilleven met prominent in beeld, allerlei muziekinstrumenten, vandaar de titel.

Tevens staan er allerlei lekkernijtjes op tafel, vers gebakken brood, een quiche, chips met bolognese-smaak, enfin, een culinair genot om te aanschouwen. Naar dit schilderij kijkt u best niet met een lege maag.

Over dit meesterwerk zijn al boeken vol geschreven, dus ik richt me graag op één specifiek aspect van dit meesterwerk: centraal vooraan ziet de kijker een schildpad rondkrasselen.

Hoe mysterieus is dat? Als kijker denk je dan toch: “Nondepiep, een schildpad! Wat loopt die daar te doen, temidden van dat stilleven met muziekinstrumenten?”

Een complex gegeven, waarbij vele scenario’s mogelijk zijn. Is de schildpad een van de ingrediënten voor de lekkernijtjes die nog moeten worden bereid, en gaat men aanstonds een romig schildpaddensoepje bereiden?

Nou. Dat zal de schildpad niet prettig vinden, vermoed ik. Hoe men in de 17de eeuw met dieren omging, dat is eigenlijk beneden alle peil, als u het mij vraagt, daar zouden we eigenlijk Gaia op af moeten sturen.

Een andere optie is natuurlijk dat de schildpad tot de muziekinstrumenten behoort, en dat er dus met een pollepel of iets van die strekking op de schildpad dient getokkeld te worden, om alzo een dof maar zacht en warm geluid te produceren, in harmonie met de viool, de luit, en de andere instrumenten die klaar staan voor het kamerorkestje dat elk moment aan de slag kan gaan, letterlijk dus, in het geval van de schildpad.

Daar zal de schilpad misschien ook niet blij mee zijn.

Of misschien staat de schildpad er maar gewoon bij voor de versiering. Als garnituur, bij wijze van spreken.

Dat zal de schild misschien ook vervelend vinden:  urenlang moeten poseren, en er dan maar bij staan om het schilderij te vullen.

Terwijl we deze analyse maken, bedenk ik me: misschien moeten we het heel anders bekijken, en luidt de conclusie dat schildpadden ronduit ondankbare beesten zijn, voor wie het nooit goed is, wat je ook doet?

Enfin, als mijn studie over de schildpad in Pieter Claesz z’n “Stilleven met instrumenten” klaar is, dan kom ik er zeker op terug.

Oef. Dat was het dan. Hopelijk volstaat dit, voor onze kunstminnende lezers uit Maldegem, en elders.

Dan nu als de bliksem terug naar het hardlopen. Vandaag is er een rustdag, dus daar kunnen we kort over zijn.

Kathelijne vroeg om het gras af te rijden, en ik heb gezegd, “héél graag bollie, en met veel liefde, maar aangezien het vandaag een rustdag is, zal dat toch even moeten wachten.”

Morgen staat er een duurloop op het programma, 20 kilometer, en als specificatie lezen wij in het schema: “Héél langzaam. Zo langzaam als een schildpad”.

Dat gaan we doen.

En zondag staat er een halve marathon gepland. In het schema staat “Halve Marathon Tilburg”, want dat was oorspronkelijk de bedoeling.  Na overleg met Kathelijne is het alsnog Visé geworden. Ook al is er om de 5 km een bevoorrading, toch gaan we daar eens grondig oefenen met de camelbak. Die zijn we vandaag gaan kopen, met het oog op de poging om een trail te lopen in Spa op 9 juni, dat is 80 km, en dan moeten we af en toe eens kunnen drinken.

Maar dus eerst Visé.

We lazen over de (Halve) Maasmarathon het volgende:

“De Maasmarathon wordt over een uniek parcours gelopen in het hart van Europa. Het parcours loopt langs rustige wegen en pittoreske landwegen, langs de Maas, dwars door beroemde dorpen en historische centra, zoals het hart van Maastricht, het kasteel van Eijsden, en het centrum van Visé. Veel deelnemers vinden dat het één van de mooiste marathons waaraan ze ooit deelnamen.”

De halve marathon loopt voor grote stukken over het parcours van de hele marathon, dus niet getwijfeld.

Helaas kon je niet meer online inschrijven, dus hopelijk lukt het zondag nog met de daginschrijvingen.

De bedoeling is niet om er een snelle halve marathon neer te zetten, wel integendeel, de bedoeling is om het rustig aan te doen, en rustig de nodige kilometers te maken. In het schema staat op voorhand reeds 5 km te lopen, en nadien nog 5 km uitlopen.

Misschien tot ginds … ?

Met sportieve en kunstminnende groeten,

Peter